Door Carlien Jansen. In deel 1 heb je kunnen lezen wat mijn droom was vanaf kleins af aan en hoe ik hersenletsel heb opgelopen. Ook heb ik gedeeld wat ik daar vervolgens allemaal aan therapieën voor heb gevolgd. Vandaag neem ik je mee in het vervolg van mijn zoektocht naar wat ik wilde en kon doen qua werk, passen bij wie ik nu ik was nu ik hersenletsel had.
Surfing, surfing!
Bij De Class was ik natuurlijk ook aan het onderzoeken wat ik wilde en wat mijn mogelijkheden waren qua werk. 1 ding was mij wel duidelijk geworden, op het strand was ik gelukkig. Daar wilde ik dus veel tijd doorbrengen. Ik schreef mij in als vrijwilliger bij Stichting Surftherapie. Zij geven surfles als hobby voor mensen na hun revalidatie. Ik had het naar mijn zin, haalde er veel voldoening uit en mijn zelfvertrouwen kreeg een enorme boost. ‘’Niemand houdt de golven, maar jij kan leren staan, niemand houdt ze tegen, maar jij je kan ze aan, kijk je gaan’’ uit het nummer Golven van Diggy Dex werd mijn nieuwe motto.
Er kwamen prachtige mogelijkheden op mijn pad, zo heb ik bijvoorbeeld gesproken op het wereldwijde congres van The International Surftherapy Organisations, heb ik het NK aangepast surfen georganiseerd en ben ik als coach twee keer mee geweest naar California voor The World Championship Para Surfing.
De invloed van de zee
Een jaar geleden werd het revalidatie programma Zelfzorg aan Zee opgericht door neuro revalidatie arts Tijs van Bezeij. Hij vroeg mij of ik als ervaringsdeskundige hier wilde werken, en zo ontstond mijn nieuwe ‘’purpose’’. Mijn eigen ervaring met de therapeutische waarde van surfen, en met het leven met hersenletsel kon ik hier mooi combineren. Ik deed de opleiding tot ervaringsdeskundige en dook helemaal in de invloed van de zee op ons brein. Er zijn namelijk ontzettend veel wetenschappelijke onderzoeken die dit bewijzen. Dit wordt ook wel The Blue Mind genoemd en wordt beschreven als een lichte meditatieve staat dat gekenmerkt wordt door kalmte, rust, eenheid en een gevoel van algemeen geluk en tevredenheid. De zee heeft een positieve werking op ons autonome zenuwstelsel, wanneer wij bij of het liefste in de zee zijn, daalt onze ademhaling, hartslag en bloeddruk. Niet zo vreemd eigenlijk als je het bekijkt. Ons leven begon in een zak zout water; dat dezelfde samenstelling heeft als het water in de zee: de baarmoeder. Wanneer we ons in zoutwater begeven, krijgt ons brein direct een signaal van veiligheid en een gevoel van geborgenheid. Denk maar eens aan een ontspannende meditatie of brainwaves, geen toeval dat dat vaak water geluiden zijn! Dit zoute water stroomt nog altijd in ons bloed, onze cellen en ons DNA. Dit zoute water heeft als taak om signalen te communiceren van ons brein naar ons lichaam, de zogeheten neurotransmitters.
Tijdens een activiteit zoals surfen, komen er ook nog eens allerlei gelukshormonen vrij, en daalt ons stress hormoon cortisol. Tegelijkertijd is surfen ook nog eens super uitdagend en goed voor de neuroplasticiteit van je brein. Je bevindt je buiten in een verrijkte omgeving met zand, zoutwater, golven, wind en je voert allerlei dubbeltaken uit. Maar, je hebt eigenlijk helemaal geen tijd om na te denken!
Mijn nieuwe job = Zelfzorg aan Zee!
En zo kan ik nog uren vertellen over de zee en haar werking op ons brein. Gelukkig mag ik deze nieuwe passie inmiddels mijn werk noemen. Bij Zelfzorg aan Zee gaan we met een interdisciplinair team het strand op en de zee in om te werken aan herstel. In het revalidatie programma gaan deelnemers ( met o.a NAH & Long-Covid) uitdagingen aan en ontdekken ze nieuwe mogelijkheden.
Ik krijg er zelf onwijs veel voldoening van om te zien dat door Zelfzorg aan Zee deelnemers weer de grip op hun leven terug krijgen. Natuurlijk mis ik de oude Carlien nog regelmatig, maar het is nooit te laat om je droom te herschrijven.
Ik wens dit ook voor jou, want er is echt nog heel veel mogelijk! Mocht je vragen hebben naar aanleiding van mijn verhaal, of meer info willen over Zelfzorg aan Zee, dan mag je altijd contact met me opnemen.
PLATFORM NAH 