Vorig jaar keeg ik een tip van de vrouw van een kennis van mij. Zij heeft ook NAH en had een artikel gelezen over de Hidden Disabilities-pas. Toen ze hoorde dat ik later dat jaar naar Manchester vloog, attendeerde ze mij hierop.
Waarop mijn vriend een beetje nonchalant zei: “die heb je toch helemaal niet nodig?” Toch besloot ik hem maar te kopen. Wie weet had ik hem ook helemaal niet nodig. Achteraf bleek de €8 de beste €8 euro ooit uitgegeven.
Ik ben al geen held met reizen. Ik heb altijd in de trein – zeker alleen – angstaanvallen en had al sinds mijn ongeval in 2013 niet meer gevlogen. Ik wilde gewoon op alles voorbereid zijn.
Vliegvelden
Eenmaal op Schiphol mocht ik overal mee met de fastline, een beetje vergelijkbaar als je een business of premium card van een vliegmaatschappij heb. Het fijne vond ik dat het niet alleen voor mij gold, maar voor mijn hele gezin (schoonouders en vriend). We konden overal met zijn vieren doorlopen. Aan het begin werd wel gevraagd of je hulp nodig had, zoals een rolstoel of iets anders, maar voor mij was dat niet van toepassing.
In Engeland werd ik er zo tussenuit gehaald en werd ik zonder het aan te geven dat ik de pas omhad, naar de fastline gestuurd. De paspoort controle duurde daarom inclusief wachtrij: 3 minuten. Op de terugweg ging het minder soepel, maar dat was vooral mijn fout met de bagage.
Meer vrijheid
Uiteindelijk heeft deze pas mij heel veel comfort gegeven en zei mijn vriend zelfs: “toch wel fijn zo’n pas”, wat ik alleen maar kon beamen. Ik heb sindsdien geen reizen meer het OV of vliegtuig gehad, maar hij zit standaard in mijn tas, want dat stukje comfort geeft mij meer vrijheid.
Bestellen
Naast vliegvelden wordt deze pas ook erkend bij het Pathé, Kinepolis, supermarkt de Coop, de NS en veel meer andere (particuliere) organisaties, waaronder musea. Je kunt een pas eenvoudig bestellen via: https://hiddendisabilitiesstore.com/nl/winkel/wearer.html
Op deze pas kun je vijf pictogrammen kiezen om aan te geven welke hulp je eventueel nodig hebt of waar je (extra) gevoelig voor bent!
Mij geeft de pas veel vrijheid. Wie weet heb jij er ook wat aan?
Het voorjaar is in volle gang, veel vrije dagen en hopelijk leuke momenten met kids, familie en vrienden. De grootste uitdaging van het jaar staat ook natuurlijk alweer voor de deur: de 6 weken durende zomervakantie. Inmiddels kan ik er naar uitkijken om 6 weken geen wekker te hoeven zetten. Maar ja, mijn dochter is dan ook bijna 12. Hoe anders was dit toen zij jonger was? Heel anders. Ik weet nog heel goed hoe ik er toen tegenop kon zien. Net hersenletsel opgelopen (mijn dochter was toen 3), hoe ging ik in hemelsnaam die weken doorkomen?
Ik weet dat dit voor veel mama’s of papa’s met NAH een ware uitdaging is, die lange zomervakantie. Want hoe overleef je die weken, als je partner grotendeels aan het werk is, je kind(eren) thuis en jij dus niet aan je rust toekomt? Ik heb mijn tips die ik in die jaren zelf ook gebruikte, voor je op een rijtje gezet in deze blog. Misschien heb je er wat aan.
Mijn 10 tips om de 6 weken zomervakantie zo goed mogelijk door te komen:
1. Het maken van een maandmenu: Voor de weken dat we thuis waren in ieder geval. Manlief kon dan online de boodschappen bestellen. Hoefde ik daar niet meer over na te denken. Minder nadenken = minder energieverbruik.
2. Om Isa toch enige structuur te geven, maakte ik een dagindeling. Net als op school. En die hing ik op de koelkast zodat ze die kon zien. Als je kinderen jonger zijn en nog niet kunnen lezen, kun je ook werken met kleuren of symbolen. Ik verwerkte daar ook onze uitlaatrondes met de hond in, zodat ze ook genoeg bewoog gelijk.
3. Maak nu alvast een pot met ideeën , een pot gevuld met briefjes met activiteiten, ingevuld door jou en je kind. Ideeën over wat te doen tijdens de zomervakantie. Bijvoorbeeld blauw voor activiteiten die ze zelf alleen kunnen doen en roze voor dingen die jullie samen kunnen doen. Dit kan natuurlijk ook gewoon een lijstje zijn die je samen bedenkt en op de koelkast plakt. Kleine kinderen vinden de pot met ideeën wel erg leuk is mijn ervaring.
4. Mijn energie was beperkt, dus ik ging vaak iedere dag in de ochtend iets ondernemen buitenshuis. Hoeft niet ingewikkeld te zijn. Wij hebben hier grote speeltuin in park, dat is al top. Kan ook een fietstochtje zijn langs alle speeltuinen in de buurt. Laat je kind de route bepalen, neem wat lekkers mee voor onderweg. Picknick doet het ook altijd goed.
5. Regel nu alvast speeldates met schoolvriendinnetjes op dagen dat je er alleen voor staat. Voor na de lunch bijvoorbeeld. Kun jij even bijtanken. Ik checkte altijd vakantieplanningen met beste vriendinnetjes en keek of daar iets mee af te spreken was, zo nu en dan.
6. Zelfde geldt voor logeerpartijtjes bij oma en/of opa. Vond ze altijd enig en ik ook :-).
7. Huishoudelijke taken verspreiden.
In de zomermaanden verspreid ik de huishoudelijke taken zoveel mogelijk. Zeker met warm weer, daar ga ik gewoon minder goed op. Maak ook en lijstje met taken die je partner kan doen ’s avonds. Wat een goede hierbij is vind ik, om je te beseffen dat je niet in 1 keer de badkamer hoef te doen. Je kunt het ook in stukjes verdelen. Dag 1 doe je de wastafels, dag 2 de douchehoek etc. Zo kost het minder energie. Kinderen vinden meehelpen ook altijd heel leuk is mijn ervaring.
8. Activiteiten met kinderen afwisselen met rust/relaxmoment op de bank. Spreekt eigenlijk voor zich. Merk dat dit steeds beter lukt naarmate ze ouder worden. Ook rusten gaat steeds beter dan. Ik lag dan lekker in bed en zij zat beneden met de hond. Die lag ook gewoon te slapen dan. Zette wel altijd mijn wekker, voor geval ik echt in slaap viel. Wilde toch niet dat ze al te lang op zo’n apparaat zat.
9. Wat ook steeds beter kan nu ze ouder aan het worden is, zijn activiteiten plannen die we allebei leuk vinden. En die ook ontspannend zijn. Bijvoorbeeld yoga doen, buiten wandelen, mediteren, fietsen, creatief bezig zijn. Dat vindt zij ook allemaal leuk.
10. Wat ook een leuk idee is misschien, is om ‘nieuw’ speelgoed te regelen voor de zomerweken. Ruim het huidige speelgoed op en doe een rondje Kringloop. Daar hebben ze vaak leuke spulletjes voor weinig, ontzettend veel boeken. Bij Action nieuwe voorraad knutselspullen en je kunt er weer even tegenaan.
Mijn allerlaatste tip is misschien nog wel de belangrijkste: probeer zoveel mogelijk los te laten dat het perfect moet zijn! Geniet van elke vrije dag. Heb geen hoge verwachtingen en bij een slechte dag dit gewoon te accepteren en progamma aan te passen. Je doet er toch niets aan. Belangrijkste is natuurlijk genieten van de quality tijd met je kind(eren)!
Heb jij kleine kids & zie jij op tegen de zomervakantie of heb je er juist zin in?
Voor mijn ongeluk speelde ik piano, zat ik op zangles en in mijn jeugd heb ik jaren in een koor gezongen. Super muzikaal wil ik mezelf niet noemen, maar ik vind het wel altijd heel leuk om ermee bezig te zijn. Er stond ook altijd muziek aan in huis. Hoe anders is dat nu, maar hoe fijn kan ook nu muziek nog zijn.
Revalidatie
Tijdens mijn revalidatie hebben we de piano ingezet om mijn hersens weer te trainen. Samen met mijn piano lerares hebben we muziekstukken uitgezocht die beter paste bij wat mijn hersens nog aankonden, maar nog wel leuk was om naar te luisteren.
Piano spelen, en muziek maken in het algemeen, vergt veel van een brein. Noten lezen, de juiste toetsen aanslaan, vooruit lezen voor wat komen gaat en luisteren of het wel goed gaat. Dat was dus nogal een uitdaging de eerste maanden. En eigenlijk is het nooit meer goed gekomen. Waar ik voor mijn ongeluk nog bezig was met stukken van Rachmaninov, kon ik na mijn ongeluk de meeste simpele bladmuziek niet meer foutloos spelen. Bladmuziek die ervoor in een middagje wel ingestudeerd werd, kostte nu meer dan een maand en dan zat het er nog niet goed in. Door mijn vertraagde reactievermogen, lukte het niet meer om vooruit te lezen. Ik kon noten lezen, wist welke toetsaanslag daarbij hoorde, maar moest dan weer opnieuw terug naar de bladmuziek voor de volgende noot. Niet echt handig dus. Hoewel het in het begin zeker geholpen heeft om mijn hersenen te trainen, ben ik er na een jaar revalidatie mee gestopt. Het niet foutloos kunnen spelen, de hoofdpijn door het geluid wat je nu eenmaal bij muziek maken maakt en de toch ook minder leuke muziekstukken maakte dat ik het plezier volledig kwijt geraakt was. Het werd een moetje omdat het nu eenmaal de revalidatie ten goede zou komen, maar niet meer het plezier van uren jezelf verliezen in de muziek.
Wat nu?
Aangezien ik behoorlijk gevoelig ben voor geluid, kan ik niet altijd muziek luisteren, maar waar het kan doe ik het nog steeds. Muziek geeft mij namelijk ook heel veel. Op dagen dat ik wat minder goed in mijn vel zit, kan muziek mij daar uit halen. Nummers waar je goede herinneringen aan hebt, of gewoon een fijne beat. Soms mag je natuurlijk ook balen dat je met deze beperkingen zit en dan helpt muziek die daarin mee gaat ook. Kopje thee erbij, de bank op, meestal met kat in mijn geval. En dan gewoon eventjes mogen balen. Dat is namelijk helemaal okay. Wanneer luister ik nog muziek? Sowieso tijdens het douchen. Tijdens de revalidatie werd voorgesteld om koken te combineren met muziek luisteren. Nou dat is meestal niet zo’n succes. Ik denk dat in de afgelopen 4 jaar ik een stuk of 2-3 keer muziek heb kunnen luisteren, zonder het uit te zetten en dat de maaltijd ook nog gelukt is. Tijdens het breien of puzzelen zet ik vaak muziek aan en dat lukt vaak wel. In nagenoeg alle andere gevallen liever niet.
En waar kom je het allemaal tegen en zit je er niet zo op te wachten? Winkels, werk, sportlocaties, restaurants en ga zo maar door. Dan is muziek vooral heel storend, omdat het je beperkt in het uitvoeren van je taak op dat moment. En hoe fijn ik muziek ook vind, dan gaat toch echt de noise-canceling koptelefoon op om het geluid buiten te sluiten.
Vandaag was het zover. Ik ging op weg naar mn eerste workshop waar ik aan ging deelnamen, sinds het ongeluk en het gehele NAH circus. Spannend. Maar… ik heb er ook zoveel zin in! Lekkere freubelen met bloemen! Na bijna 3 jaar weer een workshop doen! Graag wil ik met jullie mijn ervaring delen. Hoe ik specifieke (NAH) zaken heb aangevlogen en hoe het mij is vergaan.
Pre-NAH was ik een frequent flyer qua workshops doen. Geweldig vond ik het. Maar toen ik er laatst aan terugdacht (met heimwee) betrok mij het gevoel van ‘ja maar… die prikkels, dat is toch geen slim idee…?’. De laatste tijd word ik erg opstandig naar dat stemmetje dus besloot ik dit te gaan uitzoeken.
Bezorgdheden wegnemen
Begin deze maand was ik bij de Pluktuin De Langendam te Waspik en kwam ik erachter dat ze in het najaar ook allerlei droogbloem workshops gaven. Ik maakte mijn verlangen (en zorgen) kenbaar aan de Moeder des Huizes Marianne. Zij legde uit dat het groepjes van max 8 mensen waren, maar vaak minder zijn en er veel rekening gehouden kan worden met individuele wensen. Daarnaast was de sfeer zo rustig en positief. Ik had de keuze gemaakt en ik gaf mij op voor de workshop bloemstolp maken. Een paar dagen van tevoren werd ik toch weer zenuwachtig en heb ik snel nog even gemaild over de details. Hoe groot zal de groep zijn en of ik een werkplekje in een hoekje aan het einde van een tafel kon krijgen. Geen probleem was het antwoord! De groep is slechts met z’n drieën en ik zorg dat je een rustig plekje krijgt!
De dag aanvliegen
De dag had ik zo gepland dat de workshop het enige was dat op het program stond. Avondeten stond al klaar in de koelkast, kleding was al uitgekozen en tas met alle (NAH) essentials ingepakt. Dit komt goed! Vanuit Den Bosch is het 20 minuten autorijden. De rit was bekend, dus ik heb aardig ontspannen dat kunnen doen. Eenmaal aangekomen (met ruime speling qua tijd) op mijn gemak de lokale natuur bewonderd en daarna richting ingang gelopen.
Ik werd opgewacht door Nicole, met wie ik mailde die paar dagen geleden. Eenmaal in de knusse ruimte werd ik helemaal blij van alle (droog)bloem bosjes die ik zag liggen. Wel schrok ik van de harde stemmen van de overige mensen (drie maar toch!) die aanwezig waren. Oei. Gelukkig had ik mijn oordopjes bij me. Juist doordat ik in een hoekje iets afgezonderd zat, hoefde ik maar 1 oordopje in te doen. Zo kon ik toch de instructie duidelijk meepakken, maar ook de prikkels dempen.
Na anderhalf uur was mijn pronkstuk klaar! En trots dat ik was! Kijk dan!
Het is mij allemaal echt reuze mee gevallen. Juist omdat ik open was over waar mijn aandachtspunten lagen en ik bijvoorbeeld om kleine aanpassingen had gevraagd. Daarnaast nog een grote tip: schroom niet om hulp te vragen.
Soms moesten er zaken met een heet lijnpistool gedaan worden, dat vond ik iets te eng met mijn tragere informatieverwerking en motoriek, dus heb ik daar hulp bij gevraagd. Ook de slappe stengels van mini-bloemen die ik er perse in wilde hebben werd voor mij kundig op de juiste plek geplaatst.
Als het halverwege mis gaat…
Op het einde merkte ik dat mijn energie en focus op waren, echter mijn pronkstuk was nog niet helemaal af. Er zaten nog enkele ‘gaten’ in. Oh oh. Wat nu? Opgeven? Daarnaast wilde ik nog heel graag enkele prachtige strobloemen onderin vastlijmen voor de sier. Maar. Ik kon ook niet meer goed besluiten of overzien welke bloem ik waar wilde hebben. En oh jee. Ik ga nu toch niet weer die stomme apraxie (niet meer weten hoe iets moet) krijgen? Ik voelde de paniek opkomen.
Maar wacht. Ik kan natuurlijk ook om hulp vragen. Ze weten van mijn NAH af. Dus ik heel simpel uitgelegd, joh ik ben moe het word me teveel. Wil jij me helpen met afmaken? Geen probleem! Dus Nicole heeft de laatste kundige handen aan het pronkstuk gelegd.
Jezelf overtreffen
Moe maar voldaan, zit ik nu op de bank trots mijn droogbloem stolp creatie te bewonderen. Ik vond het super om dit te doen. En. Het geeft ook vertrouwen om dit vaker te doen! Achteraf besef ik mij dat ik dit ook zowaar solo heb gedaan. Ik durf eigenlijk weinig meer solo te ondernemen, vooral wanneer er prikkels om de hoek kijken… Dus ik ben dubbel verbaasd dat ik hier niet over nadacht EN dat het is gelukt! Dat geeft een burger moed!
Negeer die gekke stem dat iets je niet zal lukken. Maar wees nieuwsgierig. Ga op onderzoek uit. Misschien verras je jezelf wel!
Sport is al jaren mijn lust en mijn leven. Waar ik tijdens mijn promotieonderzoek en later als postdoc, werk combineerde met wielrennen, is dat tijdens mijn revalidatie omgezet naar triathlon. Fietsen is namelijk een uitdaging geworden. Mijn informatieverwerking is vertraagd en daardoor heb ik moeite om veilig door het verkeer te navigeren, laat staan dat je je nog in een peloton moet manoeuvreren. Triathlon is veel individueler en daardoor voor mij veel veiliger. Maar wel met heel veel mitsen en maren…
Veiligheid
Ik kan niet zomaar onbezorgd de deur uit zoals vroeger. Dat geldt ook gewoon voor normale ritjes zoals naar het werk. Ik draag altijd een polsbandje met het telefoonnummer van mijn echtgenote. Ook staat daar een pincode op die hulpverleners kunnen gebruiken om toegang te krijgen tot mijn medisch dossier. Op die manier kan ik in een noodsituatie gelijk de hulp krijgen die nodig is.
Daarnaast draag ik altijd mijn sporthorloge (Garmin Forerunner 945, niet gesponsord). Met 1 druk op de knop kan ik daarmee mijn echtgenote bereiken, of als ik onverhoopt ten val komt, dan wordt de noodmelding automatisch verstuurd, inclusief live GPS locatie. Dit geeft mij het vertrouwen dat ik nog alleen de deur uit kan. Ik heb een paar weken zonder gezeten, omdat hij voor onderhoud weg was, dat ben ik gelijk een stuk angstiger om het huis te verlaten.
Zwemmen
Zwemmen voelt voor mij als yoga. De repeterende beweging in het water maakt dat mijn hoofd tot rust kan komen. Echter… wie kent de drukte en het galmende geluid in het zwembad niet. Ik kies dus heel bewust wanneer ik naar het zwembad ga.
Ik ben er eigenlijk elke maandagochtend, samen met een clubgenootje. Dan is het bad redelijk te doen, liggen er niet te veel mensen in een baan en heb ik vooral bekenden om mij heen zwemmen, die weten wat ik nodig heb. Op dinsdag zwem ik bij de vereniging op een lekker rustig uur (qua geluid dan, niet qua trainingsintensiteit hahaha), op vrijdagmiddag weer in een rustig bad, met 1 op 1 techniek training. En als de energie het toelaat, zwem ik op zaterdagochtend bij mijn triathlon vereniging met de meiden. Maar dat is de grootste uitdaging, want ik kan die training niet anders omschrijven dan chaos. Gelukkig zorgen de meiden dan voor mij en weten ze ondertussen goed wat ik nodig heb om zo’n training door te komen.
Fietsen
Alleen fietsen doe ik alleen op goede dagen, of eventueel heel saai op een brede, rustige weg vlakbij huis. Zo kan ik toch buiten mijn training afwerken, maar kom ik nauwelijks verkeer tegen. Een ander alternatief is de tandem. Dan spring ik achterop, heeft de voorste een soort van trapondersteuning en doet die het stuurwerk voor mij. Ik vertrouw hier zeker niet iedereen in, maar ik heb een paar vaste piloten die ik een appje kan sturen.
Als ik heel graag op mijn eigen fiets rijdt, bijvoorbeeld afgelopen zomer in aanloop naar een belangrijke wedstrijd, dan zorg ik dat ik niet alleen op pad ga. De mensen die dan met mij mee gaan, nou dat is een uitdaging. Ik ben dan wel vrouw en her en der beperkt, maar ik fiets nog steeds behoorlijk hard. Er zijn dus niet super veel mensen die mijn wiel kunnen houden of ernaast kunnen rijden. Gelukkig hebben de mensen die dat wel kunnen heel veel tijd voor mij vrij gemaakt om mij hierin te helpen. Hoe geliefd voel je je dan!
Fietsen is dus altijd een sport die mij cognitief heel veel energie kost, maar het levert ook zoveel plezier op, dat ik echt heel blij ben dat ik nog mogelijkheden heb om deze sport te kunnen beoefenen.
Hardlopen vs wandelen
Ik kan dus niet wandelen zonder hoofdpijn te krijgen of zonder mijn batterij helemaal leeg te trekken. Eigenlijk is wandelen nog belastender dan fietsen. Hardlopen kan ik dan weer wel. En dat vinden mensen gek, ik vond het ooit gek, maar nu niet meer. Bij het wandelen zie en hoor ik alles. Elke vogel, blaadjes die ritselen, verkeer dat rondrijdt en ga zo maar door. Alle informatie komt zonder filter binnen en ik heb geen plek en ruimte om er mee om te gaan. Echter, alles in mijn lijf en hoofd probeert dat wel, dus in no time ben ik helemaal op en kan ik eigenlijk alleen nog als een hoopje ellende op de bank of in bed gaan liggen.
Bij hardlopen gebeurd dit niet, of in ieder geval een stuk minder. Waarom? Tijden het hardlopen ben ik bezig met mijn passen, gefocust op techniek. Het is net als met zwemmen, maar dan stapje voor stapje, repeterende beweging, en uitvoeren wat de trainster als programma heeft meegegeven. Waar ik geweest ben? Regelmatig geen idee. Ook die informatie komt niet binnen, of blijft in ieder geval niet goed hangen. En dat herken ik dan wel weer van mijn geheugen problemen.
Van hardlopen kan ik helemaal bijkomen en mijn batterij opladen, zeker nog met een fijn douchemoment erachter aan.
Sport en werk
Voor wie de Insta Take Over gevolgd heeft: ik sport tussen het werken door om mijn batterij op te laten. Fietsen is dus geen optie, maar zwemmen en hardlopen beide wel. Meestal wordt het hardlopen, omdat dit net iets beter te regelen is. Ik kan na het lopen ook douchen op het werk, dus mijn collega’s zitten dan ook niet met een stikkende Angelique op de werkvloer.
Het sporten heeft er voor gezorgd dat ik van 4 uur werken naar 6 uur werken per week heb kunnen gaan. Ik werk ongeveer 1,5 uur, ga dan omkleden. Vertel de collega’s netjes waar ik heen ga en hoe lang ik ongeveer weg blijf. Telefoon gaat uiteraard mee. Na het hardlopen even wat eten en douchen en daarna lukt het mij om nog eens 1,5 uur te werken. Dan is de batterij ook wel echt leeg en kan ik precies nog naar huis. Gelukkig is mijn woon-werk route maar 2 km, dus dat lukt altijd wel. En anders zijn de collega’s ook nog zo lief om mij thuis te brengen.
Nawoord
Werkt dit voor iedereen? Geen idee. Ik hoop jullie hiermee een beetje inspiratie te geven. Ik ging topfit mijn ongeluk in, heb altijd al 20 uur gesport naast mijn fulltime baan, dus weet ook niet beter. Moet het zoveel zijn als ik doe? Nee zeker niet. Maar wat ik wel weet is dat fit zijn helpt. Door fit te zijn, kosten heel veel dingen namelijk minder energie. Je kunt makkelijker een trap op of andere fysiek inspannende dingen doen. Ik merk dat ik daardoor meer energie heb om de cognitieve taken uit te voeren.
Op momenten dat ik namelijk fysiek heel moe ben, dan is mijn hoofd het eerste dat uitvalt. Tijdens mijn revalidatie is het belang van fysieke fitheid ook altijd benadrukt.
Echter alles is met mate en beheerst opbouwen belangrijk. Zoek een fijne fysiotherapeut of misschien een sportschool met medische begeleiding en kijk eens wat ze voor je kunnen betekenen. En zo’n tandem? Dat is echt niet voor bejaarden hoor, het is super leuk!
Check ook ons insta account @double_bike_is_happy_tandem voor onze avonturen op deze fiets.
Sport jij sinds je NAH hebt? en wat doe jij zoal aan sport en wat brengt het jou?
Over het HOE dan? Een stedentrip wanneer je fysiek, cognitief en qua energielevel niet echt een GI Jane bent 😉
Och, Lissabon wat was je mooi, gastvrij en vol met kleur! Een stad die je met volle snelheid kunt ontdekken of zoals in mijn geval in slakkentempo kunt beleven. Want hoe doe je dat nu eigenlijk, een stedentrip maken wanneer je niet zo snel meekunt als de rest?
Mijn 10 tips voor een stedentrip met NAH
1. Allereerst, mindset! Alles wat je daar kunt zien en beleven is meegenomen. Het feit dat je al in een ander land en een andere stad bent. Even weg uit je eigen omgeving… alleen dat allemaal al is geweldig toch? De andere geuren, kleuren, de andere cultuur snuif helemaal op.
2. Het ‘moeten’ laat je thuis goed?
3. Boek een relaxed hotel met goede reviews, aangezien je hier meer tijd zult doorbrengen als de doorsnee reiziger. Let er in de reviews met name op, of het hotel rustig gelegen is, je in de kamer geen overlast heb van je mede-hotelgasten / omgevingsgeluid, de bedden goed zijn en dat het er schoon is.
4. Plan ruim! Door een nacht extra bij te boeken heb je alle tijd. Doordat je zo extra veel rustmomenten kunt inplannen, sleep je jezelf niet op je tandvlees de stad door. Ikzelf kan bijvoorbeeld max. 3 uur ‘iets’ doen. Daarna ging ik weer terug naar het hotel om ongeveer 2 uur te slapen om mezelf op te laden voor de volgende activiteit. Doordat ik dit braaf, 2 x per dag, deed haalde ik het maximale uit m’n dag.
5. De tip? Noice-cancelling headphone!!! Deze koptelefoon is ideaal bij gebruik in drukke omgevingen zoals op de luchthaven, in het vliegtuig, de metro en op bijvoorbeeld markten. De koptelefoon filtert ongeveer de helft van het omgevingsgeluid weg, wat enorm veel prikkels scheelt. Minder prikkels, is meer energie overhouden! Raar om zo’n groot ding op te zetten? In het begin voel je je misschien een beetje als Mickey Mouse… maar binnen no-time wil je niet meer zonder, geloof me!
6. Bedenk voorafgaand aan je trip goed wat je belangrijk vindt om te zien en te doen in die te gekke stad. Wat maakt voor jou een stedentrip tot ultiem genieten? Voor mij is dat met name onderduiken in de hippe, minder toeristische, wijken. Heerlijk tussen de locals. Ook chillen in het park en aan het water, af en toe een bezoek aan een kathedraal en lekker eten en drinken in leuke restaurantjes maken het voor mij helemaal af! En de grote drukke toeristische trekpleisters? Die bekijk ik graag van een afstandje. Mij niet gezien om er letterlijk doorheen gedragen te worden inclusief een overkill aan prikkels van o.a. geluid. Wil je de toeristische trekpleisters graag zien op een makkelijke manier? Dan raad ik je zeker de hop-on-hop-of bussen in de grote steden aan. Je gaat prinsheerlijk zitten, laat je rijden en op deze manier zie je toch alles van die mooie stad. Je hoeft zelf niet na te denken over hoe je er kunt komen, hoe fijn!
7. Vind je het, zoals ik, mega lastig om te plannen wat je die dag gaat doen, waar en hoe je daar komt? Geef alles uit handen en laat je leiden door je reisgenoot. Ik heb tegen mijn man bij aankomst in de voor mij in het begin te overweldigende stad gezegd; “schat, ik weet en kan het allemaal niet meer. Jij weet wat ik leuk vind, als geen ander wat ik wel en niet aan kan, ik hoor het wel en vertrouw op jou.” Hij wist niet wat hem overkwam, ha ha ha. Charissa die de controle uit handen geeft 😉
8. Laat vooral de ‘tijd’ los. Luister naar je lichaam. Zegt je lichaam: “Hell, NOOOOO!!!”. Verzet je er niet tegen… want hey, het ‘moeten’ hadden we thuisgelaten he? Geniet dan nog maar wat langer van die heerlijke hotelkamer. Laadt lekker op en wanneer het weer ‘kan’ ga dan weer volle bak genieten!
9. Wees je extra bewust van waar je bent. Wees trots op jezelf omdat je daar ondanks alles toch maar weer staat, wees bewust dankbaar en leg die Iphone lekker weg!
10. En de week after? Natuurlijk zal je compleet KnockOut zijn. Ook dan, luister naar je lichaam, neem je rust, vooral niets moeten… Zwijmel maar lekker weg met nieuwe onvergetelijke herinneringen!
PLATFORM NAH 