Deze gastblog is geschreven door Carlien Jansen. Het is een inspirerend verhaal geworden over hoe zij na het oplopen van hersenletsel, haar droom herschreven heeft en een nieuw doel in haar leven heeft gevonden die passend is bij de persoon die zij nu is. Waar zij vol passie voor gaat en heel gelukkig van wordt. Vandaag lees je deel 1 van haar verhaal. Je kunt Carlien volgen op Instagram.

Als jong meisje had ik altijd 1 grote droom, kinderen in Afrika prikjes geven zodat zij niet ziek werden. Na mijn middelbare school ging ik op 17 jarige leeftijd in mijn eentje voor een jaar naar Zuid-Afrika, Ghana en Tanzania om ontwikkelingshulp te doen. Bij thuiskomst ging ik verpleegkunde studeren om mijn droom te kunnen verwezenlijken.

Nachtmerrie

Helaas veranderde op 17 Maart mijn langgekoesterde droom in een nachtmerrie. Plotseling werd ik ernstig ziek, ik raakte buitenbewustzijn en werd opgenomen in het ziekenhuisje waar ik de dag ervoor zelf nog werkzaam was. Wegens onvoldoende medische voorzieningen konden zij mij helaas niet helpen, en werd ik na 3 dagen door Flying Doctors naar een goed ontwikkeld ziekenhuis in Nairobi, Kenia gevlogen. Hier lag ik een tijdje op de IC en is er een hersenvlies- en hersenontsteking gediagnostiseerd.  Na weken van herstellen en revalideren was ik vastberaden om mijn stage af te ronden. Stap voor stap ging ik weer wat uurtjes in het ziekenhuis werken. Gelukkig ligt het werktempo en druk een heel stuk lager dan in Nederland. Bij thuiskomst was ik kapot en dook ik direct mijn bed in. We leefden daar ook in zo’n bubbel, er was behalve stagelopen weinig anders wat we hoefden te doen. Op het met de hand wassen van ons witte uniform na dan.

Terug in Nederland

Wonder boven wonder heb ik mijn stage gehaald en was ik afgestudeerd HBO verpleegkundige. Ik had zelf natuurlijk al die maanden donders goed in de gaten gehad dat er iets flink veranderd was in mijn hoofd, maar durfde dit nauwelijks te laten blijken. Eenmaal bij thuiskomst in Nederland kon ik de schijn niet meer ophouden. Mijn familie en vrienden hadden direct door dat er iets flink mis was, en toen begon de hele medische molen te draaien. MRI Scans, Lumbaal punctie, velen ziekenhuizen, onderzoeken, en verschillende artsen. Diagnose: Niet -aangeboren hersenletsel. Ik werd aangemeld bij een revalidatiecentrum, maar tijdens het intake gesprek werd direct gezegd dat de tijd voor spontaan herstel al voorbij was, dus ik vooral ging leren leven met mijn beperkingen.

Ik werd voor de rest van mijn leven volledig afgekeurd. 7 maanden heb ik het revalidatie programma doorlopen, maar geen een van mijn vooraf opgestelde doelen behaald. Zat ik dan als 25 jarige avontuurlijke en ambitieuze vrouw thuis, op de bank het leven van een hoogbejaarde te leven.  Ik voelde me enorm aan mijn lot overgelaten.

Het begin van mijn ‘nieuwe versie’?

Ik begon langzaam het dagelijks leven te overleven en had energie over om weer te gaan leven. Maar waar begin je? Ik werd deelnemer van De Class van De hersenstichting ( toen nog Edwin van der Sar Foundation). Een re-integratie traject voor jongvolwassenen met NAH, gericht op werk en bewegen. Ik had geluk, mijn sportcoach was een kneitergoede surfer uit Scheveningen. Je raadt het dus al, in de winter lag ik op een surfplank in de koude Noordzee. Ik vond het geweldig! De golven, het koude zoute water, de ruime horizon, het spelen en het ruimtelijke van het strand hadden een helend effect op mij. Ik wilde iedere week eigenlijk niks liever dan surfen. Terwijl, in het begon kostte het mij onwijs veel energie, rolde ik constant van die plank af en werd ik duizelig en misselijk van het deinende van de zee. Echter, met opbouwen en oefeningen ging dit steeds beter. Fysiek maakte ik mooie stappen, maar ook mentaal kwam er een omslag. Ik kreeg de avontuurlijke Carlien weer een beetje terug, maar leerde tegelijkertijd ook mijn nieuwe versie te omarmen.

In deel 2 vertel ik je verder over mijn zoektocht naar nieuw werk en een nieuw doel in mijn leven met hersenletsel.