Omdat ik onzichtbare restverschijnselen heb overgehouden aan mijn herseninfarcten, merk ik dat ik nogal eens het gevoel heb dat ik verantwoording moet afleggen aan mensen die ik niet eens ken.
Parkeren
Ik heb dat gevoel bijvoorbeeld als ik parkeer op een gehandicapten-parkeerplek, terwijl ik een gehandicapten-parkeerkaart heb. Als ik parkeer is er meestal nog weinig zichtbaar, kan ik gewoon lopen en dan voel ik me dus schuldig terwijl ik weet dat ik op de terugweg die parkeerplek heel erg hard nodig heb. Dan golft het heel erg in mijn hoofd en/ of zwalk ik.
De gehandicapten-parkeerkaart heeft dan ook mijn wereld wat vergroot. Ik kan nu vaker zelf naar een winkel omdat ik dichterbij kan parkeren.
Driewielfiets = vrijheid
Maar ook op andere momenten heb ik sterk het gevoel dat ik verantwoording moet afleggen. Een tijdje terug ging ik voor het eerst weer op de fiets naar de supermarkt. Mensen die mijn blogs op Instagram volgen weten dat ik een driewieler heb in verband met evenwichtsproblemen. Zo dicht mogelijk bij de grond en een volledige zitting in plaats van een zadel. Dan heb ik de grootste kans dat ik niet omval of van de fiets afval. En hoe moeilijk ik het ook vond om die drempel óók weer over te stappen, om op een driewieler te gaan fietsen, ben ik toch blij dat ik die stap gezet heb.
En vanwege het heerlijke weer ging ik dus op de fiets een boodschap doen. Ik had een lijstje gemaakt, vooraf bedacht waar ik moet zijn in de winkel, diep adem gehaald en naar binnen. Met een winkelkarretje zodat ik goed recht kan lopen en me daaraan vast kan houden als ik iets wat lager ligt in het schap moet pakken.
Afijn, betaald en weer naar buiten. Mn karretje weggezet en een klein stukje lopen met de tas naar de fiets, gehaald! Tas in het krat achterop en ik hou me even vast zodat het draaien in mn hoofd stopt.
Ik haal weer diep adem om te gaan zitten, maar wordt aangesproken door een oude dame met rollator. “mevrouw mag ik even naar uw fiets kijken want ik denk erover om ook zo’n fiets te nemen” Ik raak aan de praat met deze mevrouw over de fiets. Ineens zegt deze dame, tja ik weet het niet hoor het is toch wel een stap, je moet toch wel een drempel over om hiermee te gaan fietsen. Klopt geef ik aan, maar eenmaal die stap gezet ben je wel veel vrijer. Nou zei de dame, maar je mag niet op het fietspad ermee. Ehh het is een fiets mevrouw dus ja, ik mag wel op het fietspad. Nee zei de dame, de fiets is te breed… Ik leg nog eens uit dat dat nou juist de bedoeling is van een driewielfiets en geef aan dat ik nog niet eerder gehoord heb dat mensen daar over klagen. Maar ja zegt de dame, u mankeert niet veel en bent nog jong dus u kan op een gewone fiets. Eigenlijk ben ik dan al klaar met het gesprek.
Mezelf verantwoorden, keer op keer?
Het enige goede aan de herseninfarcten die ik heb gehad is dat ik regelmatig te horen krijg dat ik zo jong ben… Meestal bedank ik de mensen voor het compliment. Maar deze dame, die overigens zo dicht tegen mijn fiets ging staan zodat ik niet kon opstappen en wegfietsen, die triggerde iets in mij waardoor ik verantwoording ging afleggen. Wat is dat toch? Waarom doe ik dat toch? Het is nergens voor nodig, ik kan gewoon tegen die dame zeggen “u ook nog een fijne dag” en weggaan maar op de een of andere manier is er iets in mij dat zich maar wil blijven verantwoorden aan dit soort mensen.
Ik ga toch weer uitleggen dat ik 2x een herseninfarct heb gekregen waardoor ik restverschijnselen heb. De dame legt zich er niet bij neer, zij geeft nog aan dat ik zo te zien goed hersteld ben en dat er dus niks meer aan de hand is. En in de winkel loop je toch ook gewoon…
En ja hoor…..daar ga ik weer…”mevrouw omdat u het niet kunt zien, wil dat niet zeggen dat het er niet is, mijn huisarts vond mij een van de zwaarst getroffenen van haar praktijk” “en in de winkel loop ik met n winkelwagentje”.
Ik hoor het mezelf allemaal zeggen en denk… hou er toch mee op. Gelukkig luisterde ik naar mezelf en zei tegen de dame “Even terug naar de fiets, ik ben er blij mee en hopelijk u ook als u de stap neemt, fijn weekend” de hint was duidelijk, de dame liep weg en ik blijf achter met een vervelende nasmaak van het gesprek.
Eenmaal weer thuis kwam ik op Facebook een post tegen van iemand die schreef dat het UWV haar IVA had afgekeurd, want de criteria voor een IVA zijn echt verschrikkelijk, je moet dan half dood zijn (volgens het UWV). Waarop iemand reageerde dat het UWV tegen haar had gezegd dat er pas over 100% afkeuring nagedacht gaat worden, als je tegen bomen praat…
Pfff ik werd direct 100% afgekeurd en in de IVA gegooid. Wat zegt dat over mij??? Misschien moet ik dat eens zeggen tegen de mensen aan wie ik voel me te moeten verantwoorden. Pas maar op mevrouw, ik ben een half dode die praat met bomen….
Liefs Belinda
PLATFORM NAH 