Door: Maria Adelaida
Ik heb per ongeluk vastgelegd hoe het voor mij voelt: overprikkeling. Ik ben afgelopen tijd enthousiast bezig met het maken van foto’s. Ik heb mezelf uitgedaagd om 365 dagen lang elke dag een foto te maken of te plaatsen.
Dat vraagt nogal wat. Je moet toch anders leren kijken. Wat standaard is juist niet standaard maken.
Al een tijd loop ik met het idee iets te doen met mijn ervaring als NAH- patiënt. Bah wat een vies woord eigenlijk,maar in realiteit is het gewoon zo. Ik zal niet echt meer de oude worden. Dus dan ben ik een patiënt.
Goed foto’s dus, en een andere blik. Dat heb ik toch wel, Ik kijk anders. De omgeving komt anders binnen. Op dagen dat ik moe ben is het net alsof alles meebeweegt. Straten,bakstenen het verschuift wat. Als in een waas. Het is altijd lastig te benoemen. Dronkemansloop, achtbaanrit, duizeling. Zijn zo wat termen die er dan voorbij komen. En nu ik met mijn ‘opdracht’ bezig was en ik zo maar wat instellingen veranderde aan de camera, heb ik dus per ongeluk precies dat gevoel weergegeven.
Het lijkt op een slechte foto, toch is ie voor mij juist briljant. Hoe langer je ernaar kijkt hoe ongemakkelijker het wordt. Één voordeel: jij kan het wegleggen, wegkijken. Je blik op wat anders richten. En dan is dat weer voorbij.
Vele kunnen dat dus niet. Die hebben elke dag te maken met die mislukte foto. Die kunnen niet scherp stellen. Dus misschien dat dit een beetje helpt om je te verplaatsen in die ander.
PLATFORM NAH 