Tag: Werk

Ik ben niet mijn hersenletsel!

Gepubliceerd op door KestyEen reactie plaatsen

Door: Esmée van Berlo.

Je merkt pas hoe belangrijk je hersenen zijn wanneer je er beschadiging aan oploopt. Nee je ziet het (gelukkig) niet aan me, maar soms zou het zo fijn zijn als ik geen uitleg zou hoeven geven.

Onzichtbare restverschijnselen

Inmiddels weet ik dat ik niet de enige ben met ‘Niet Aangeboren Hersenletsel’, bij de meeste lotgenoten zie je het ook niet aan de buitenkant. Ik heb in mijn herstel veel gehad aan het contact met andere mensen die ook NAH hebben en dan met name over de onzichtbare restverschijnselen en praktische tips. Het voelt gewoon anders om op dat gelijkwaardig niveau je ervaring te delen. Iedereen in mijn omgeving doet enorm zijn best om me te begrijpen en ondersteunen. Maar iemand die het heeft weet als enige hoe het voelt om te leven met hersenletsel. Hoe het voelt om je bijna altijd moe te voelen, hoe het voelt als je ‘filter’ kapot is en alles op 100% sterkte binnen komt, hoe het voelt om een wattenhoofd te hebben en hoe het voelt om zoveel hoofdpijn te hebben. 

Ik was 29 toen ik samen met mijn man een ernstig ongeval kreeg in Bangkok en ik traumatisch hersenletsel opliep. Ons leven stond letterlijk op z’n kop. Ondanks dat ik er heel lang gewoon aan voorbij gegaan ben, heeft het mijn en ons hele leven veranderd. Eerst ga je door op adrenaline, dan kom je in ontkenning om vervolgens toch keihard tegen die muur te lopen en je er niet meer omheen kunt. Je hebt hersenletsel, punt. Die muur ben ook ik heel hard tegenaan gelopen. Ik raakte mijn baan kwijt, ik was mezelf kwijt, mijn toekomstperspectief. Mijn vriendinnen kochten huizen, werden geweldige mama’s en voor mijn gevoel was dat allemaal niet meer mogelijk.  

Hersenz

Na veel tranen, alleen zijn en sombere gevoelens ben ik begonnen aan de behandeling van Hersenz. Opeens zat ik zelf aan de andere kant van de tafel en was ik de cliënt. Ik kreeg rapportages over mezelf te lezen terwijl ik die rapportages eerder in mijn werk over ‘mijn’ jongeren schreef. Maar eigenlijk ging me dat best goed af, er was een bepaalde gelatenheid en ik had eindelijk het gevoel dat ik iets kon veranderen aan mijn situatie. 

In het hele UWV-traject wordt er zoveel voor jou als persoon beslist, je raakt de regie kwijt en als je die weer terug krijgt weet je eigenlijk niet meer wat je moet en wil. Na het gevoel een nummer te zijn, voelde ik me door de behandelaren en lotgenoten bij Hersenz weer een mens. 

Ik stond uitgebreid stil bij wat er gebeurd is in mijn leven. Dit had ik eerder ook wel gedaan door diverse therapieën zoals EMDR. Maar dit stil staan was anders, het was pijnlijk en verdrietig, maar het was nodig. Ik heb geleerd dat er een leven voor het letsel is en na het letsel, dat maakt ook dat ik anders kan kijken naar mijn leven nu. Tuurlijk sta ik ook nog stil bij hoe het vroeger was, maar ik durf ook te kijken naar waar ik nu sta. Ik hoop dit andere (jonge) mensen ook mee te kunnen geven in hun proces, wees een beetje lief voor jezelf en geef jezelf de tijd. 

Re-integratietraject

Na mijn behandeling ben ik een re-integratietraject ingegaan. Mijn grootste droom is altijd geweest om weer aan het werk te gaan, dat heeft me in het begin ook wel in de weg gestaan. Ik focuste me te veel op werk in plaats van mijn geestelijke en fysieke gezondheid.  

In dat re-integratietraject komen er ontzettend veel vragen op je af; wat wil je, wat kun je, wat vind je leuk? Daarnaast moet ook passen dat datgene wat je wil en leuk vindt, ook passend is met hoe de situatie nu is. Ik vond dit ontzettend moeilijk. Ik zag vooral beren op de weg, want ik kan misschien wel veel maar ik zag ook dat ik veel ‘beperkingen’ had. Het moet niet te lang rijden zijn, ik moet tussen afspraken niet veel onderweg zijn, het moet prikkelarm zijn, en ga zo maar door. Achteraf gezien had ik op dit punt graag met mensen gesproken die ook weer op zoek zijn gegaan naar werk na hun letsel en met restverschijnselen. Delen met anderen die in dezelfde situatie hebben gezeten had misschien verlichtend kunnen werken maar ook hoop kunnen geven door succesverhalen te horen. Ik hoop andere mensen ook te kunnen inspireren dat je leven niet stopt na het letsel. 

Solliciteren

Ik schreef op advies van mijn coach verschillende sollicitatiebrieven en werd tot mijn verbazing ook nog uitgenodigd op gesprek. Toen ik op gesprek kwam werd er opgemerkt dat ik veerkracht had, ik kreeg de feedback dat ze me sterk vonden maar uiteindelijk werd ik afgewezen op mijn kwetsbaarheid. Want hersenletsel, dat zie je niet, hoe gaat zich dat verder ontwikkelen in je baan was vooral de vraag. 

Ik had steeds meer het gevoel dat het niet ging lukken en ik niet een baan meer kon vinden die bij mijn nieuwe ik past. Fysiek was ik op dat moment op mijn sterkst, ik deed veel aan hardlopen tijdens corona, en verlegde hierin flink mijn grenzen. Sport was en is nog steeds mijn uitlaatklep. In mijn behandeling heb ik geleerd dat je kunt spreken van cognitieve vermoeidheid of fysieke vermoeidheid en dat bewegen mij soms uit die cognitieve vermoeidheid kan halen.

Ik had een fijne band met mijn thuisbehandelaar van Hersenz en zij tipte mij op een gegeven moment op een vacature. Ik kende deze organisatie niet, maar de inhoud sprak me aan. Het is een stichting die staat voor een gemeenschap waarin iedereen kan meedoen. Ik heb geschreven op de vacature en mocht uiteindelijk op gesprek komen. In dit gesprek werd geen een keer gevraagd naar mijn restverschijnselen. Ik kan me nog goed herinneren dat ik me afvroeg of ze wel onthouden hadden dat ik hersenletsel heb?! Na dit gesprek kreeg ik opnieuw te horen dat ze de vacature niet passend vonden voor mij, het zou te kwetsbaar zijn om in mijn situatie een dergelijk project op te pakken. Mijn ervaringen eerder waren dat het daar dan op hield, maar dat was nu anders. Ze boden me een werkervaringsplek aan en hadden daarbij een project in gedachte voor mij. 

Van werkervaringsplek naar…

Dit aanbod greep ik natuurlijk met twee handen aan en wat heb ik lopen worstelen met mezelf. Ik ging aan de slag met een project dat zich richt op het beter bekend maken van een van de pijlers van de informele zorg; het lotgenotencontact! Ik had het gevoel dat ik eindelijk ‘gebruik’ kon maken van de ervaring die ik op had gedaan en dit mooi kon koppelen aan mijn opleidingsachtergrond (Social Work). Maar grenzen stellen en bewaken werd opeens enorm op scherp gezet. Ik wilde me graag bewijzen en ik wilde graag laten zien dat ik het kon.

Ruim 5 maanden heb ik mogen oefenen met het opbouwen van uren. Ik had alle vrijheid om dit (onder coaching van mijn re-integratiecoach en leidinggevende) te doen. Ik ben enorm betrouwbaar dus ik zorgde ook dat ik alle uren maakte die ik (van mezelf) moest maken. 

Ik voelde me er op mijn plek, ik werd gewaardeerd, ik deed weer mee en kon iets betekenen voor een ander. Als kers op de taart kreeg ik een contract aangeboden en mocht ik blijven. Inmiddels heb ik een vast contract, en nee ik heb geen fulltimebaan, maar ik heb een baan aangepast op mijn huidige mogelijkheden en dat zijn er genoeg!

Ga uit van realistische dromen!

Het ongeluk is inmiddels ruim 5 jaar geleden, ik word er nog steeds dagelijks mee geconfronteerd. Maar ik heb geleerd dat alles makkelijker wordt als je uitgaat van wat je (realistische) dromen zijn en wat je graag wil in plaats van alles wat er niet meer kan. Ook ik heb mijn verdrietige, laat me maar even met rust, momenten. Momenten waarop ik enorm boos kan zijn op die taxichauffeur in Bangkok en laat dat dan ook toe. Om daarna mijn energie weer in zaken te steken waar ik wél invloed op heb; dingen en mensen die mij gelukkig maken in het leven.

Ik ben Esmée en ik heb hersenletsel, maar ik bén het niet! 

Yoko deel 1

Gepubliceerd op door Kesty1 reactie

Hallo allemaal, mijn naam is Yoko Hammendorp en ik ben 40 jaar. Samen met mijn vrouw Marieke, heb ik 3 kinderen, Thom van 14, Lisa van 10 en Daan van 6 jaar. We wonen in Maarssen, dat ligt in de provincie Utrecht. De komende weken neem ik je mee in mijn reis naar herstel van mijn cognitieve klachten.

Zo kreeg ik hersenletsel

Op 17 november kreeg ik een kleine hersenbloeding bij mijn hypofyse. In eerste instantie was het niet direct duidelijk wat er precies aan de hand was, dit werd na een aantal dagen wel duidelijk. Toen was het voor mij niet duidelijk wat de gevolgen hiervan eigenlijk zouden zijn. Wat ik wel direct doorhad, dat ik niet meer tegen prikkels kon…..

Mijn restverschijnselen

Lichamelijk was ik namelijk vrij weinig aangedaan en de lichamelijke klachten die ik had, trokken wel redelijk snel weer bij. Ik had de hoop dat de cognitieve klachten die ik met name had, nog wel over zouden gaan. Het constant vergeetachtig zijn, super chaotisch, slecht geheugen, maar ook die overprikkeling op beeld en geluid en ook de niet te vergeten hersenmist en moeheid. De intense, alles overweldigende moeheid. Ik kon niet meer de moeder zijn die ik wilde zijn. Het eten met het gezin aan tafel vroeg enorm veel van mij en gebeurde vaak met een noise cancelling koptelefoon op, of ik zonderde mij af. In het poliklinische revalidatie traject wat ik volgde, leerde ik met name omgaan met de klachten, hoe deze in te passen in je leven. Ook maakte ik weer een start met werken.

Mijn werk

Ik werkte als verpleegkundig meldkamercentralist Ambulancezorg. Werkte zeg ik ook.. Omdat ik uiteindelijk alles heb gegeven om weer beter gemeld te kunnen worden op mijn werk. Mijn werk is een enorm drukke chaotische baan, waarin je enorm snel moet kunnen schakelen. Een hele toffe baan, maar ook echt enorm prikkelrijk. Ik wist 1 ding zeker, ik ga weer werken! Dit is gelukt, maar ging uiteindelijk ook ten koste van alles en van mezelf. Op wilskracht kan je een hoop bereiken, maar dit was absoluut niet gezond voor mij. Ik was volledig over mijn eigen grens gegaan en op. Doordat ik al mijn energie in mijn werk had gestopt, was ik ook geen leuker mens geworden. Maar al helemaal geen leuke echtgenote en moeder. Ik viel dus uit op mijn werk, niet wetende dat dit voor heel erg lang zou zijn…….

Volgende keer neem ik je mee in hoe het verder ging.

Werken met NAH

Gepubliceerd op door Angelique Wammes-BoumanEen reactie plaatsen

In deze blog neem ik jullie mee in het werk dat ik ben gaan doen na mijn ongeval en revalidatie. Mijn baan als docent scheikunde kon echt niet meer, maar gelukkig heb ik via het 2e spoor traject een hele fijne nieuwe plek gevonden waar ik echt op mijn plek zit. Ik werk nu in de functie van marketingmedewerker bij Bikeshop Amersfoort en 33 tweewielers. 

Ik neem jullie mee in hoe collega’s mij kunnen helpen, hoe je met je leidinggevende in gesprek kan gaan naar de randvoorwaarden voor jou om het beste uit jezelf te halen en hoe je zelf kan aangeven waar je behoefte aan hebt. Deze blog is ook voor werkgevers. Heb je iemand in dienst met NAH, wat kun jij doen voor jouw werknemer?

Starten met 2e spoor

Ik ben bij Bikeshop Amersfoort gestart voor het 2e spoor traject. Ik kon eigenlijk helemaal niets, want beeldschermen, geluiden, andere mensen te woord staan… alles gaf hoofdpijn en lag ik weer een dag op bed. Maar ik wilde wel enorm graag, want op je 36e volledig thuis komen te zitten leek mij ook niet heel fijn. Ik heb mazzel gehad dat ik de toenmalige eigenaar kende omdat ik daar vaste klant was en dat hij mij een kans wilde geven. 

Vanaf het begin ben ik duidelijk geweest in wat ik kon, wat niet lukte, hoe ik mij voelde en geprobeerd uit te leggen hoe bepaalde prikkels bij mij binnen komen. Je ziet het aan de buitenkant namelijk totaal niet, in ieder geval het eerste half uur niet. 

Ik kwam in een hele open omgeving terecht waarin mijn collega’s het misschien niet altijd begrepen, maar het wel accepteerde en vragen stelden als ze die hadden. 

Uren uitbreiden

In de 2,5 jaar dat ik hier werk heb ik kunnen opbouwen van 2×2 uur naar 2x 3 uur in de week en dat is op een hele bijzondere manier gegaan. 

Elke poging tot uitbreiding lukte 2-3 weken en dan viel ik weer terug, totdat ik erachter kwam dat ik van hardlopen mijn batterij weer een beetje kon opladen en zo ging ik naar mijn werkgever toe. “Vind je het goed als ik probeer om 1,5 uur te werken, dan ga hardlopen en douchen en dan verder werk? En dan eens kijken of ik een uurtje per werkdag extra kan maken?”. 

Het blijft, ook voor mij, raar dat sporten ervoor zorgt dat ik kan bijtanken. Dus ja, het was best een drempel om dit zo ter sprake te brengen. Maar gelukkig werd mijn voorstel goed ontvangen en was het antwoord “probeer maar lekker en dan gaan we het wel zien.”.  

De eerste weken was voor iedereen even wennen, maar ondertussen weten ze niet beter. Ik mag alleen wel onder bepaalde voorwaarden weg ;-). Locatie delen, laten weten waar ik heen ga en hoe lang ik denk weg te zijn, telefoon mee en vooral bellen als er iets is. Super lief toch! 

Beperkingen

Omdat ik zo gewend ben geraakt aan mijn beperkingen, heel goed weet wat wel en niet lukt, merk je op het werk steeds minder dat ik beperkingen heb. Het nadeel daarvan is dat collega’s het ook wel eens vergeten. Dat uit zich dan dat ze mij uit een taak halen, door een vraag te stellen;  in een gesprek te snel van onderwerp wisselen. Dat zijn allemaal dingen die heel veel energie kosten en mij in 5 minuten helemaal leeg kunnen trekken. Aan mij de taak om de collega’s daar dan even op te wijzen, zodat het niet te vaak voorkomt. 

Ook vind ik het belangrijk dat als ik mijn dag niet heb, dat ik dat dan ook even aangeef. Op dagen met minder energie probeer ik altijd te gaan werken, maar dan kan het wel zijn dat ik wat bot reageer, kortaf ben etc. Dan weten ze in ieder geval waardoor dat komt. En bijkomend voordeel is dan ook dat er steeds een kopje koffie of thee op mijn bureau verschijnt. Best fijne werkplek he? 

Geluk met deze werkplek

Ik heb echt geluk met de plek waar ik nu werk. Zowel de eigenaar als collega’s die meedenken, meewerken en op mij passen. Naar huis sturen als ik iets nog even wil afmaken, maar eigenlijk allang over mijn grens gegaan ben. En liever hebben dat ik die grens niet bereik, maar al iets eerder naar huis ga. Ik heb mijn vaste werkmomenten in de week, want ritme is belangrijk, maar als het niet gaat, mag ik altijd schuiven met mijn uren. Of wisselen van locatie. Want de winkel in Amersfoort geeft veel meer prikkels dan de winkel in Leusden. 

Deels is dit geluk, maar ik weet ook dat het de mensen in mijn omgeving helpt als ik ze meeneem in mijn verhaal. Uitleggen hoe iets voelt, waarom ik het ene wel kan en het andere niet. Aangeven als iets niet lukt, hoe dat misschien op een andere manier wel kan lukken. Hoe meer jij vertelt over je beperkingen en welke randvoorwaarden je nodig hebt om te kunnen functioneren, hoe beter je omgeving je daarbij kan helpen en ondersteunen. 

Wat te doen als werkgever?

Je hebt nu mijn verhaal kunnen lezen over de kant van werknemer met een beperking. Wat kun jij als werkgever doen om je werknemer te helpen? Best wel heel veel.


Het meest belangrijke is om open vragen te stellen. Onze beperkingen zijn vaak onzichtbaar, niet altijd even duidelijk en soms is het ook voor ons lastig te begrijpen. Hoe meer open vragen je stelt, hoe beter wij kunnen uitleggen waar we tegen aan lopen, wat we nodig hebben etc. Als er taken zijn die niet lukken, denk mee om te kijken wat er nodig is om het wel te laten lukken. Werken met een noise-canceling koptelefoon op, afgebakende taken, na 20-30 minuten even naar buiten voor een frisse neus, of wat dan ook. Er zijn zoveel dingen mogelijk om iets toch te laten lukken. Wees daarin creatief en laat je verrassen.
Laat je voorlichten over de beperkingen van je werknemer, want hoe meer je erover weet, hoe beter je kan helpen. En vooral: geef mensen een kans. Ik heb zoveel nee te horen gekregen toen ik weer aan het werk wilde, dat was zo demotiverend. We werken misschien minder uren, hebben beperkingen, maar wij willen zo ontzettend graag werken! Die motivatie, drive of hoe je het ook wilt noemen, stralen we uit en daarin kunnen wij collega’s meetrekken. We zijn echt van waarde voor een werkgever, dat heb ik in de afgelopen jaren wel geleerd van mijn werkplek.

Ik hoop dat mijn verhaal jullie kan helpen op je werkplek. En heb je vragen? Stel ze vooral. Ik denk graag met je mee! Ook voor de werkgevers onder onze lezers: stel gerust je vragen. Ik gun zoveel meer mensen een fijne werkplek als die van mij.

Deel 5 van reeks WIA blogs: Welke vragen kan de arbeidsdeskundige van het UWV je stellen?

Gepubliceerd op door KestyEen reactie plaatsen

Vandaag deel 5 van de WIA blogs. Heb je de vorige blogs in de WIA reeks al gelezen?

Deel 1 met mijn tips voor het WIA gesprek

Deel 2 over de voorbeeld dagindeling

Deel 3 over de soort vragen die je kunt krijgen in het WIA gesprek

Deel 4 over de soort vragen die de verzekeringsarts van het UWV je stelt en de FML

Doel van dit gesprek met de arbeidsdeskundige, is kijken welke mogelijkheden jij nog hebt om arbeid te verrichten. Rekenining houdend met jouw beperkingen die uit je FML komen. Zie deel 4 van deze reeks blogs voor en uitleg van deze lijst.

Het gaat tijdens dit gesprek vooral over je werkervaring en niet over je medische situatie. Die laatste heb je met de verzekeringsarts besproken. 

Dit zijn het soort vragen die ik kreeg tijdens dit gesprek:

  • Wat deed je precies voor werk voor je ziek werd?
  • Afhankelijk van het soort werk, kan dit best een uitgebreid antwoord met zich meebrengen.
  • Welke taken had je?
  • Met wie werkte je samen?
  • Had je veel verantwoordelijkheden?
  • Werkte je in een team of alleen?
  • Wat zou je niet meer kunnen van je oude werk denk je?
  • Wat zou je nog wel kunnen van je oude werk denk je?
  • Hoe zag je werkdag er gemiddeld uit?
  • Hoeveel dagen werkte je?
  • Zou je functie ook in minder dagen of uren kunnen?
  • Wat kun je nu niet meer door je ziekte?
  • Heb je geprobeerd weer te gaan werken?
  • Heb je gerevalideerd?
  • Heb je een reïntegratietraject gedaan?
  • Wat heb je precies gedaan?
  • Denk jezelf dat je nog kan werken?
  • Zo ja, in wat voor een soort werk?

Ik denk dat de vragen bij de arbeidsdeskundige heel erg afhankelijk zijn van het soort baan dat je had voor je ziek werd. Ik was projectmanager marketing & communicatie.

Op de site van Perspectief van het UWV lees je nog wat misverstanden over de arbeidsdeskundige. 

In de volgende blog probeer ik zo simpel mogelijk uit te leggen hoe de arbeidsdeskundige vervolgens uitrekent of en hoeveel % arbeidsongeschikt je bent en of je eventueel dus een WIA uitkering krijgt. En of het een IVA of WGA zal zijn. 

Hoe zijn jouw ervaringen met de arbeidsdeskundige? Heb jij nog tips voor de lezers van Platform NAH? 

Deel 3 van reeks WIA blogs: Welke soort vragen kun je krijgen tijdens het WIA gesprek?

Gepubliceerd op door Kesty2 reacties

Het WIA gesprek is iets dat veel stress kan veroorzaken. Er kan veel vanaf hangen, je bent onzeker over wat je kunt verwachten en ga zo maar door. Ik heb dat zelf ook zo ervaren. Daarom heb ik deze reeks blogs gemaakt. De eerste twee heb je al kunnen lezen, over mijn tips voor het WIA gesprek en een over de voorbeeld dagindeling. Oorspronkelijk heb ik deze blogs geschreven voor mijn eigen blog Love your life , waar vooral die eerste blog met mijn tip voor het WIA gesprek, duizenden bezoekers had getrokken. Dat bewees voor mij hoe zeer mensen op deze info zaten te wachten. Nu ik met mijn eigen blog een andere weg in ga slaan, heb ik besloten deze WIA reeks dus hier te gaan publiceren, zodat jullie deze info alsnog kunnen lezen. Hopelijk heb je er wat aan.

Vandaag dus deel 3 in de WIA reeks: een indicatie van de soort vragen die je kunt verwachten tijdens gesprekken met het UWV. Grofweg zijn die in te delen in de volgende :

  • Je medische geschiedenis: wat is er met je aan de hand, wat is er gebeurd?
  • Hoe voel je je nu?
  • Was je hiervoor werkzaam?
  • Hoe is je gezinssituatie en woonsituatie?
  • Hoe zijn de afgelopen 2 jaar verlopen, grofweg.
  • Traject bij bedrijfsarts als dat er is geweest. Zal ook aan de orde komen.
  • Hoe zie je zelf je toekomst?

Deze onderwerpen komen allemaal ter sprake. Zorg dus dat je overal een duidelijk antwoord voorbereid hebt, dat je niet verrast wordt hierdoor. Soms kunnen mensen met hersenletsel lastig uit hun woorden komen, heb ikzelf ook wel eens last van als ik overprikkeld ben vooral. Als je weet wat er kan komen, kun je dat voorbereiden, scheelt veel stress.

In de volgende blogs ga ik hier dieper op in. En maak ik ook een onderscheid naar het gesprek met de verzekeringsarts en de arbeidsdeskundige. 

Heb je de vorige blogs in de WIA reeks al gelezen?

Deel 1 met mijn tips voor het WIA gesprek

Deel 2 over de voorbeeld dagindeling

Heb je nog specifieke vragen over de gesprekken voor de WIA? Of tips voor lotgenoten die het gesprek nog gaan hebben? Deel ze dan onder dit artikel, zo helpen we elkaar.

Werk en NAH

Gepubliceerd op door KestyEen reactie plaatsen

Door: Angelique Wammes – Bouman.

Gepromoveerd in de scheikunde, postdoc in Leipzig (DE), docent scheikunde op het Revius Lyceum Doorn en nu marketing medewerker in een fietsenwinkel. Een carrièrepad wat ik nooit had kunnen voorzien. Eentje waarvan ik 5 jaar vooral ook niet had kunnen bedenken dat ik daar gelukkig van kon worden.

Ik wil jullie meenemen in mijn zoektocht naar vervangend werk, maar ook hoe belangrijk het is om een werkgever te hebben die met je mee denkt en je de ruimte geeft om te werken op een manier die wel lukt. 

 Mijn vorige werk

Ten tijde van mijn ongeluk werkte ik in het voorgezet onderwijs, als docent scheikunde en NLT waar ik met super veel plezier les gaf aan pubers van 14 tot en met 18 jaar, van mavo3 tot en met vwo6. Naast het voor de klas staan, had ik ook een onderwijsbeurs binnen gehaald die mij de kans gaf om mij met onderwijsontwikkeling bezig te houden. Nieuwe onderwijsmethoden ontwikkelen en op school implementeren. Super mooie combinatie van het werken met kinderen, maar ook mijn nieuwsgierige ik voeden, die mijn wetenschappelijke achtergrond nu eenmaal met zich mee brengt. 

Hoe ik mijn carrière voor mij zag? Een paar jaar lesgeven, combineren met onderwijsonderzoek, misschien nog een 2e promotietrajact, gevolgd door de schoolleiders opleiding en rustig doorgroeien tot (con)rector. 

Mijn nieuwe ik met NAH 

En toen was er de zomer van 2019 waarin ik hersenletsel opliep. Na de zomervakantie ben ik nog vol goede moed begonnen met 2 examenklassen, maar tegen de tijd van de herfstvakantie was ik helemaal op. Uiteindelijk kon ik niet meer terug in het onderwijs. Ik had geen idee meer wie ik was op werkgebied. Wat ik nog voor kwaliteiten had en of er een werkgever überhaupt nog op mij zat te wachten. Bij Boogh ben ik aan de slag gegaan om dat te onderzoeken. Welke kwaliteiten waren er nog, zijn er nieuwe bijgekomen en wat voor werk zou daarbij kunnen passen. Super zinvol en aan iedereen aan te raden. Met mijn nieuwe CV ging ik vol goede moed op zoek naar werk, maar de moed zakte mij al snel in de schoenen. Niemand wilde mij nog hebben, want ja, maar 4 uurtjes per week, iemand met beperkingen en ga zo maar door. Ook bij vrijwilligersorganisaties kreeg ik alleen maar nul op rekest. 

 Van onderwijs naar marketing

Hoe ik in de fietsenwinkel terecht ben gekomen? Doordat de eigenaar, Eugen, mij kende en mij de kans gaf om te onderzoeken wat kon lukken. Het ‘sollicitatie’ gesprek was de meest vreemde ook. Ik wil heel erg graag een paar uur werken, maar ik kan niet goed tegen geluid, heb ongeveer 10-15 min concentratie, beeldschermen liever niet en ga zo maar door. Maar ik wil dus wel heel erg graag.

Ik ben daar in september 2019 als logistiek medewerkster gestart en uiteindelijk lukte het om 4 uur per week te werken. Af en toe proberen uit te breiden naar meer, maar dan werd ik binnen 2 weken door mijn lijf terug gefloten en moest ik weer minder werken.

In november 2020 werd onze winkel overgenomen en wat schrok ik daar enorm van. Ik had alleen maar een mondelinge afspraak dat ik kon blijven als het UWV traject was afgerond en ik had zoveel negatieve ervaringen met werk vinden dat ik me niet kon voorstellen dat ik kon blijven. Hoe anders is dat uitgepakt. Ik heb nu een werkgever die zelf niet altijd door heeft hoe speciaal het is hoe ik mijn werkweek in mag delen. Die mij de ruimte geeft om mijn grenzen op te zoeken, maar ook zeker niet bang is om mij naar huis te sturen als ik te lang wil blijven. 

 Een woord van de werkgever

“Angelique werkte al bij de Bikeshop voordat ik, Helco, er als nieuwe eigenaar kwam. Op het eerste oog zie je niets aan Angelique. Nu we elkaar beter kennen, herken ik (en de collega’s) de signalen hoe het echt gaat. De rol van Angelique binnen de Bikeshop en 33 tweewielers kent veel vrijheid en flexibiliteit. Ze zorgt voor de marketingactiviteiten en ze beheert de socials. Dit werk is goed te plannen en ze hoeft niet op vaste tijden aanwezig te zijn. Die vrijheid en flexibiliteit ervaar ik twee kanten op. Angelique denkt actief mee op welke momenten het voor de winkel / het werk het beste uitkomt dat ze er is en wij geven haar de vrijheid om de uren naar eigen inzicht in te delen. Even sporten tussendoor zodat ze een uur langer kan werken past voor mij prima bij de manier waarop ik graag werk. Het enige waar we als bedrijf voor moeten zorgen is een werkplek die zo prikkelarm mogelijk is. Met de reuring in de winkel lukt dit de ene keer beter dan de andere keer.”

 

Houding naar (potentiële) werkgevers

Zit je nu in een traject waarin je op zoek moet naar ander werk, of loop je er tegen aan dat je huidige werkgever het niet altijd snapt? 

Ik ben vanaf het begin open geweest over alles waar ik tegen aan loop, wat ik in mijn privé leven doe en hoe het medisch gaat. Ik geef aan dat ik begrijp als mensen het niet zien. Dat als je naar mijn sportleven kijkt, het lijkt alsof ik geen beperking heb. Ik laat ze mijn blogs lezen. Blogs waarin ik heel veel deel. Ik probeer uit te leggen hoe mijn hoofd voelt als die overprikkeld is, zodat mensen er een beeld bij kunnen vormen. 

Maar vooral laat ik ze weten dat ik vragen waardeer. Open vragen. Vragen als “ik zie dat je dit doet, hoe kan het dat dit wel lukt, maar een uur extra werken niet?” “Je zegt dat je wel kan rennen, maar niet kan wandelen. Leg eens uit hoe dat nu zit?” Mensen mogen mij alle vragen stellen die ze willen. Als er eentje tussen zit die ik niet kan of wil beantwoorden laat ik dat wel weten. 

Natuurlijk heb ik het enorm getroffen met de werkgevers die ik gehad heb en degene die ik nu heb, maar ik ben er van overtuigd dat mijn houding zeker helpend is. Alleen moet je wel de kans krijgen om dit te laten zien. En als je al afgewezen wordt voordat je de kans krijgt om je verhaal te doen, is dat heel pijnlijk.

Naar werkgevers toe wil ik dan ook zeggen: krijg je een sollicitatie van iemand met hersenletsel of andere beperkingen? Nodig ze uit voor een gesprek en laat je positief verrassen. Wij willen namelijk heel erg graag werken, we hebben er alleen een beetje hulp bij nodig.

Kun jij nog werken met je NAH? Heb je vragen voor me, stel ze gerust onder dit artikel.