Categorie: Even voorstellen

Even voorstellen: Angelique de Wever

Gepubliceerd op door Kesty1 reactie

Mijn naam is Angelique de Wever en sinds kort ben ik lid van het team van Platform NAH. 

In de zomer van 2020, toen ik 32 was, kreeg ik een herseninfarct. Hierdoor heb ik schade opgelopen aan de hersenstam en de kleine hersenen. Na een lange revalidatieperiode kan ik zeggen dat ik al een eind gekomen ben, maar de oude word ik niet meer. Lichamelijk kan ik gelukkig weer bijna alles, mentaal is het elke dag een worsteling. Overprikkeling, hoofdpijn, duizeligheid, misselijkheid, oververmoeidheid en een lage belastbaarheid/weinig energie zijn de zaken waar ik veel last van heb, maar die anderen niet altijd zien.

Waar ik vroeger weinig thuis was, altijd bezig was, hard werkte als docente Nederlands en zorgcoördinator op een middelbare school, uit eten ging, festivals en concerten bezocht, graag op reis ging, ben ik nu iemand die rust nodig heeft om de dagen redelijk door te komen. Alles plannen, bezoekjes met een afgesproken tijd, veel alleen zijn om bij te komen, helaas niet meer aan het werk en ook niet meer samenwonend met mijn vriendin omdat dit te veel is. Wandelen, mediteren & yoga zijn m’n nieuwe activiteiten geworden. Kortom een leven dat ik eigenlijk nog niet vind passen bij m’n leeftijd (35 nu) en waar ik regelmatig flink van baal, maar wat ik toch ook steeds meer als het nieuwe normaal ga zien. Ik geniet bewuster van alles wat me lukt en ik probeer vanalles uit (wat soms goed uitpakt, maar soms ook flink tegenvalt). Want zoals vroeger lukken de dingen niet meer, maar met aanpassingen kan ik toch weer steeds meer genieten van dingen waar ik blij van word. 

Met behulp van de ergotherapeute, psychologe en fysiotherapeute vind ik een steeds betere balans in mijn dagen en weken. En door de steun van mijn vriendin, mijn vrienden, familie en ook van lotgenoten vind ik steeds beter mijn weg in het leven met dit nieuwe hoofd.

Ik vind schrijven leuk en ik ben dan ook blij dat Kesty mij vroeg om lid te worden van Platform NAH. Ik hoop dat ik door middel van blogs, tips en ervaringen iets kan betekenen voor het platform en voor lotgenoten.

Veel leesplezier!

Groetjes,

Angelique

Je kunt mij volgen op Instagram onder: @Liek87.

Ruurdtje Oppedijk

Gepubliceerd op door Kesty1 reactie

Even voorstellen

Heehoi, 

Mijn naam is Ruurdtje Oppedijk, 30 (bijna 31 jaar). Sinds vorig jaar woon ik weer in mijn geliefde Fryslân samen met mijn vriend en onze kat Tjallie.

In 2013 kreeg ik te maken met hersenletsel, nadat ik tijdens een fietstochtje werd geschept door een auto. Traumatisch hersenletsel dus met een subduraal hematoom in de linkerhersenhelft. 

Na ongeveer 3,5 week in een kunstmatige coma geleden te hebben, kon ik na een maand op de verpleegafdeling en zo ongeveer 6-8 weken in een revalidatiecentrum eindelijk weer lopen en praten. Eerste doel? Het laatste jaar van mijn opleiding op de Universiteit Utrecht afronden. Alleen zat ik in zo’n herstelmodus (ontkenning dus) dat ik continue over mijn grenzen heen ging. Dat resulteerde uiteindelijk in een burn-out en een vorm van epilepsie. 

Eind goed al goed gelukkig, want door mijn doorzettingsvermogen, heb ik met hangen en wurgen in 2018 mijn diploma gehaald. Nog een geluk bij een ongeluk: mettertijd bleek mijn belastbaarheid goed genoeg om een beetje te kunnen werken. Na wat proberen kwam ik uiteindelijk uit op 10 uurtjes per week. Sinds november 2020 werk ik als copywriter vanuit huis en heb ik een werkgever die ontzettend goed met me meedenkt. Daar ben ik super dankbaar voor! 

Naast mijn werk heb ik nog een aantal projectjes 😉  Sinds een aantal jaar leid ik een Lotgenotengroep voor jongeren van 18-40 jaar en sinds eind 2019 schrijf ik met enige regelmaat blogs op mijn site www.totopzekerehoogte.nl (hier kun je ook mijn hele verhaal teruglezen). Met deze blog wil ik herkenning en erkenning uitdragen. Niet alleen naar lotgenoten toe, maar ook naar hun naasten en naar werkgevers. Daarnaast heb ik natuurlijk ook mijn rust nodig. Mijn rustmomenten haal ik uit wandelen en vogelen. 

Mijn brainbuddy Fennie, ken ik van de lotgenotengroep die ik begeleid. Het klikte meteen (volgens mij tenminste ;-)) en tot nu toe hebben we super veel aan elkaar. Al onze tips en tricks willen we niet langer voor onszelf houden, maar ze van tijd tot tijd met jullie delen. Dus vandaar Brainbuddy Praat! Ik hoop dat jullie wat aan ons gekeuvel gaan hebben.

Veel leesplezier! 

Liefs, 

Ruurdtje

Ineke Wiedijk

Gepubliceerd op door KestyEen reactie plaatsen

 

Hallo allemaal,

Ik zal me even voorstellen, ik ben Ineke Wiedijk, 44 jaar, getrouwd en moeder van Amber (10). In 2014 heb ik een hersenstaminfarct gehad en sindsdien heb ik moeten leren leven met de restverschijnselen. 

Opname, herstel, revalidatie,trubbels met reïntegratiepogingen en uwv afspraken…. was zeer pittige periode.

Sinds 2018 kreeg ik daarin rust, de iva toegewezen, om mijn thuissituatie op de rit te krijgen. Hersenz, programma gericht op omgaan met- afgerond, toen ‘mocht’ ik voor het ‘echie’.

Het letsel heeft veel invloed gehad op ons als gezin, verstoorde kinderwens, veranderde relatie, ondertussen opgroeiende dochter….waar we nu wat bovenuit klimmen.

Dat was een zoektocht, en NAH gaat nooit over natuurlijk.

Naar aanleiding van de Facebookgroep Club van Moeders met Hersenletsel, de vraag van de dag, waar gaan jouw ogen van sprankelen; genieten van en met mijn gezin, reizen maken (waar ik weer een beetje aan durf te denken en doen), en mijn dagelijkse portie creativiteit. 

Deze dingen maken dat mijn beperktere leven met NAH, weer wat glans heeft.

Want dat dat niet altijd zo is, hoef ik jullie niet te vertellen.

Vooral deze periode, ben ik weer meer naar binnen gericht, verlichting en geluid, de feestdagen. Allemaal supergezellig maar niet zo compatible met mijn NAH. Maar we komen er vast weer doorheen!!

liefs Ineke,

Hier vind je al mijn blogs terug.

Belinda van der Elst

Gepubliceerd op door Belinda Vd ElstEen reactie plaatsen

Mijn naam is Belinda van der Elst en ik heb hersenletsel. Mijn hersenletsel is een restverschijnsel van een herseninfarct dat ik op 2-2-2014 kado kreeg en op 21-06-2019 kreeg ik er nummer twee overheen maar daarover straks wat meer. Laat ik eerst eens wat personalia opnoemen zodat jullie een beetje een beeld hebben van mij. Ik ben 53, 25 jaar getrouwd en heb een dochter (1997) en een zoon (2000). Woonachtig in de omgeving van Den Haag en heb 3 katten Midas, Harry en Bob en een hond Molly.
Sinds november 2017 ben ik volledig arbeidsongeschikt. Dat was ik al sinds januari 2016 maar ik ben redelijk eigenwijs ingesteld en ben alsmaar doorgegaan met proberen, simpelweg omdat werken nou eenmaal leuk is én omdat het financiële plaatje beter is als je werkt.
Ik ben doorgegaan met werken tot het echt niet meer ging maar ik mis het nog iedere dag.

Sinds augustus 2019 ben ik op Instagram begonnen met bloggen over mijn leven met niet aangeboren hersenletsel. Je kan mij daar vinden onder Mijn_leven_met_NAH. Ook blog ik voor de Hersenstichting en de patiëntenvereniging Hersenletsel.nl
Ik vind het fijn om alles van me af te schrijven en daarmee ook lotgenoten een beetje op weg te helpen.

Sinds kort maak ik deel uit van het team achter Platform NAH. Ik vind het belangrijk om aandacht te vragen voor NAH omdat het zo’n onbegrepen aandoening is. Om die reden heb ik ook meegewerkt aan een groot interview in de Margriet van januari 2022, mocht je hierin geïnteresseerd zijn, de link naar het artikel staat ook op dit platform.

Verder doe ik ook nog vrijwilligerswerk, ik ben lid van de Clientenraad van het revalidatiecentrum, trainer bij de patiëntenvereniging en ik organiseer samen met een aantal anderen het NAH café in Delft.
Al met al doe ik wel het een en ander maar alleen als ik de energie heb uiteraard, want dat blijft na al die jaren een probleem. Mijn lijf zit voortdurend in een energiecrisis. En een beetje energie uitgeven daar betaal ik de hoofdprijs voor helaas.

Sinds kort heb ik een nieuwe hobby, schilderen, en daar zal ik vast ook wel over bloggen. Ik heb best wat hobby’s overigens want ik moet ergens mijn creatieve ik in kwijt. En daarbij komt dat ik geraniums niet leuk vind dus daar ga ik er zeker niet achter zitten.
En naast dit alles revalideer ik ook nog steeds. Je begrijpt ik heb best wat te vertellen en dat kan je dan ook teruglezen op dit platform,

Hopelijk vinden jullie het leuk om mijn verhalen te lezen, reageer vooral!

Liefs Belinda

Angelique Wammes-Bouman

Gepubliceerd op door KestyEen reactie plaatsen


Voordat mijn blogs online komen, even een korte voorstelronde. Mijn eerste blogs zullen vooral wat algemenere zijn en dingen bevatten die ik tegengekomen ben in het proces en daarna zullen er wat meer actuele blogs voorbij komen. 

Ik ben Angelique, bijna 38 jaar en leef sinds de zomer van 2019 met de gevolgen van een ongeluk. Een ongeluk waarbij ik tijdens het fietsen onwel ben geworden, daardoor ten val ben gekomen en 5 uur helemaal kwijt ben en in de weken erna is alles als een waas aan mij voorbij getrokken. 

De oorzaak… helemaal zeker weet niemand het, maar ze denken een micro infarct. 

Ons huishouden bestaat uit mijn vrouw, ik, onze kat Fenna en onze 2 gerbils Pien en Lot. 

Tijdens het voorval was ik nog docent scheikunde op een middelbare school, was de vakantie net begonnen en was ik vol hoop dat ik in september wel weer voor de klas kon staan. Dat is dus totaal anders verlopen. Vol goede moed gestart met 2 examen klassen. Super leuke leerlingen, ik kende ze al een aantal jaar en de lesstof was mij ook bekend. Beter kon je het niet hebben. Toch haalde ik maar amper de herfstvakantie. Waarbij toen nog gedacht werd dat ik na de kerst wel weer zou instromen, is dat nooit meer gelukt. 

Ik kwam thuis te zitten. Thuis in een huis wat heel fijn was, maar waar ik niet wilde zijn. Ik wilde werken. Ik wilde een sociaal leven. En nog veel meer… ik wilde een volwaardige partner voor mijn vrouw zijn. Ik had niets en toch had ik alles. Ik leefde nog, had een werkgever met heel veel begrip en ondersteuning waar nodig, mijn partner die er ten alle tijd was en is en mijn vrienden die zo goed voor mij gezorgd hebben. Hoe het UWV proces is verlopen schrijf ik in een aparte blog en ik hoop zo dat jullie nooit een vergelijkbaar proces mee hoeven te maken. 

Ondertussen heb ik een redelijke balans gevonden. Mijn positieve instelling helpt mij kijken naar wat kan en veel minder naar wat niet meer kan. Mijn psycholoog helpt mij daarin ook waar nodig. Mijn vrouw is nog steeds bij mij, ik heb een hele leuke baan voor 6 uur in de week gevonden en ik kan sporten. Dat ik daarbij heel veel moet rusten, hoef ik jullie helaas niet uit te leggen. 

Na de Insta Take Over van afgelopen week, zijn er vooral heel veel vragen geweest over mijn sporten, dus daar wil ik mijn eerste blog met jullie over delen. Verder zal ik nog een blog schrijven over mijn werk, ik hoop daarmee jullie te inspireren en misschien wel te helpen bij het vinden van een werkgever, of jullie huidige werkgever extra informatie te geven. En als derde zal ik een blog over het UWV schrijven. Wat daarna nog volgt… we gaan het zien.

Veel leesplezier!

Angelique

Je kunt mij ook volgen op Instagram of op mijn eigen site.

Hier vind je al mijn blogs terug.

Maria Adelaida

Gepubliceerd op door KestyEen reactie plaatsen

Hallo allemaal,

Ook voor mij even tijd om me voor te stellen.

Ik ben 39 jaar en een alleenstaande moeder van 2 pubers. Amaru (16 jr) en Luna (17 jr).

Ik heb sinds eind 2017 hersenletsel dus ik was 34.

Ik heb na een verjaardag een val gemaakt met de fiets, maar door een black-out weet ik hier niets meer van. Huisarts deed het af als een zware hersenschudding waar ik nog van herstellende was toen ik in december 2017 op de rotonde geschept ben door een auto en ook weer met de fiets ten val kwam. Ik dacht er met een paar extra blauwe plekken er vanaf te zijn gekomen maar dat bleek dus anders te zijn.

Zichtbare gevolgen waren in eerste instantie dus de schaafplekken en een dik ei op mijn linkerwang, onzichtbare gevolgen bleken later de vermoeidheid, hoofdpijnen en de overprikkeling van vooral licht & geluid.

Via een oproep van Kesty op Facebook om een website/platform op te stellen voor lotgenoten met NAH, ben ik met haar in contact gekomen. Ik merk namelijk vanuit mijzelf en omgeving dat er nog veel onduidelijkheden zijn als het gaat om NAH.

Ik wilde hier graag iets mee doen. Ik vind het leuk om te schrijven dus een medeblogger was gevonden. Daarnaast hou ik heel erg van fotografie en op mijn insta neem ik je dit jaar mee in mijn leven via een 365 dagen fotochallenge.

Ik hoop hier ook anderen te kunnen helpen door mijn eigen ervaringen te kunnen delen.

Je kunt mij volgen op Instagram .