Door: Angelique Wammes – Bouman.
Gepromoveerd in de scheikunde, postdoc in Leipzig (DE), docent scheikunde op het Revius Lyceum Doorn en nu marketing medewerker in een fietsenwinkel. Een carrièrepad wat ik nooit had kunnen voorzien. Eentje waarvan ik 5 jaar vooral ook niet had kunnen bedenken dat ik daar gelukkig van kon worden.
Ik wil jullie meenemen in mijn zoektocht naar vervangend werk, maar ook hoe belangrijk het is om een werkgever te hebben die met je mee denkt en je de ruimte geeft om te werken op een manier die wel lukt.
Mijn vorige werk
Ten tijde van mijn ongeluk werkte ik in het voorgezet onderwijs, als docent scheikunde en NLT waar ik met super veel plezier les gaf aan pubers van 14 tot en met 18 jaar, van mavo3 tot en met vwo6. Naast het voor de klas staan, had ik ook een onderwijsbeurs binnen gehaald die mij de kans gaf om mij met onderwijsontwikkeling bezig te houden. Nieuwe onderwijsmethoden ontwikkelen en op school implementeren. Super mooie combinatie van het werken met kinderen, maar ook mijn nieuwsgierige ik voeden, die mijn wetenschappelijke achtergrond nu eenmaal met zich mee brengt.
Hoe ik mijn carrière voor mij zag? Een paar jaar lesgeven, combineren met onderwijsonderzoek, misschien nog een 2e promotietrajact, gevolgd door de schoolleiders opleiding en rustig doorgroeien tot (con)rector.
Mijn nieuwe ik met NAH
En toen was er de zomer van 2019 waarin ik hersenletsel opliep. Na de zomervakantie ben ik nog vol goede moed begonnen met 2 examenklassen, maar tegen de tijd van de herfstvakantie was ik helemaal op. Uiteindelijk kon ik niet meer terug in het onderwijs. Ik had geen idee meer wie ik was op werkgebied. Wat ik nog voor kwaliteiten had en of er een werkgever überhaupt nog op mij zat te wachten. Bij Boogh ben ik aan de slag gegaan om dat te onderzoeken. Welke kwaliteiten waren er nog, zijn er nieuwe bijgekomen en wat voor werk zou daarbij kunnen passen. Super zinvol en aan iedereen aan te raden. Met mijn nieuwe CV ging ik vol goede moed op zoek naar werk, maar de moed zakte mij al snel in de schoenen. Niemand wilde mij nog hebben, want ja, maar 4 uurtjes per week, iemand met beperkingen en ga zo maar door. Ook bij vrijwilligersorganisaties kreeg ik alleen maar nul op rekest.
Van onderwijs naar marketing
Hoe ik in de fietsenwinkel terecht ben gekomen? Doordat de eigenaar, Eugen, mij kende en mij de kans gaf om te onderzoeken wat kon lukken. Het ‘sollicitatie’ gesprek was de meest vreemde ook. Ik wil heel erg graag een paar uur werken, maar ik kan niet goed tegen geluid, heb ongeveer 10-15 min concentratie, beeldschermen liever niet en ga zo maar door. Maar ik wil dus wel heel erg graag.
Ik ben daar in september 2019 als logistiek medewerkster gestart en uiteindelijk lukte het om 4 uur per week te werken. Af en toe proberen uit te breiden naar meer, maar dan werd ik binnen 2 weken door mijn lijf terug gefloten en moest ik weer minder werken.
In november 2020 werd onze winkel overgenomen en wat schrok ik daar enorm van. Ik had alleen maar een mondelinge afspraak dat ik kon blijven als het UWV traject was afgerond en ik had zoveel negatieve ervaringen met werk vinden dat ik me niet kon voorstellen dat ik kon blijven. Hoe anders is dat uitgepakt. Ik heb nu een werkgever die zelf niet altijd door heeft hoe speciaal het is hoe ik mijn werkweek in mag delen. Die mij de ruimte geeft om mijn grenzen op te zoeken, maar ook zeker niet bang is om mij naar huis te sturen als ik te lang wil blijven.
Een woord van de werkgever
“Angelique werkte al bij de Bikeshop voordat ik, Helco, er als nieuwe eigenaar kwam. Op het eerste oog zie je niets aan Angelique. Nu we elkaar beter kennen, herken ik (en de collega’s) de signalen hoe het echt gaat. De rol van Angelique binnen de Bikeshop en 33 tweewielers kent veel vrijheid en flexibiliteit. Ze zorgt voor de marketingactiviteiten en ze beheert de socials. Dit werk is goed te plannen en ze hoeft niet op vaste tijden aanwezig te zijn. Die vrijheid en flexibiliteit ervaar ik twee kanten op. Angelique denkt actief mee op welke momenten het voor de winkel / het werk het beste uitkomt dat ze er is en wij geven haar de vrijheid om de uren naar eigen inzicht in te delen. Even sporten tussendoor zodat ze een uur langer kan werken past voor mij prima bij de manier waarop ik graag werk. Het enige waar we als bedrijf voor moeten zorgen is een werkplek die zo prikkelarm mogelijk is. Met de reuring in de winkel lukt dit de ene keer beter dan de andere keer.”
Houding naar (potentiële) werkgevers
Zit je nu in een traject waarin je op zoek moet naar ander werk, of loop je er tegen aan dat je huidige werkgever het niet altijd snapt?
Ik ben vanaf het begin open geweest over alles waar ik tegen aan loop, wat ik in mijn privé leven doe en hoe het medisch gaat. Ik geef aan dat ik begrijp als mensen het niet zien. Dat als je naar mijn sportleven kijkt, het lijkt alsof ik geen beperking heb. Ik laat ze mijn blogs lezen. Blogs waarin ik heel veel deel. Ik probeer uit te leggen hoe mijn hoofd voelt als die overprikkeld is, zodat mensen er een beeld bij kunnen vormen.
Maar vooral laat ik ze weten dat ik vragen waardeer. Open vragen. Vragen als “ik zie dat je dit doet, hoe kan het dat dit wel lukt, maar een uur extra werken niet?” “Je zegt dat je wel kan rennen, maar niet kan wandelen. Leg eens uit hoe dat nu zit?” Mensen mogen mij alle vragen stellen die ze willen. Als er eentje tussen zit die ik niet kan of wil beantwoorden laat ik dat wel weten.
Natuurlijk heb ik het enorm getroffen met de werkgevers die ik gehad heb en degene die ik nu heb, maar ik ben er van overtuigd dat mijn houding zeker helpend is. Alleen moet je wel de kans krijgen om dit te laten zien. En als je al afgewezen wordt voordat je de kans krijgt om je verhaal te doen, is dat heel pijnlijk.
Naar werkgevers toe wil ik dan ook zeggen: krijg je een sollicitatie van iemand met hersenletsel of andere beperkingen? Nodig ze uit voor een gesprek en laat je positief verrassen. Wij willen namelijk heel erg graag werken, we hebben er alleen een beetje hulp bij nodig.
PLATFORM NAH 