Door: Angelique Wammes-Bouman

Sport is al jaren mijn lust en mijn leven. Waar ik tijdens mijn promotieonderzoek en later als postdoc, werk combineerde met wielrennen, is dat tijdens mijn revalidatie omgezet naar triathlon. Fietsen is namelijk een uitdaging geworden. Mijn informatieverwerking is vertraagd en daardoor heb ik moeite om veilig door het verkeer te navigeren, laat staan dat je je nog in een peloton moet manoeuvreren. Triathlon is veel individueler en daardoor voor mij veel veiliger. Maar wel met heel veel mitsen en maren…

Veiligheid

Ik kan niet zomaar onbezorgd de deur uit zoals vroeger. Dat geldt ook gewoon voor normale ritjes zoals naar het werk. Ik draag altijd een polsbandje met het telefoonnummer van mijn echtgenote. Ook staat daar een pincode op die hulpverleners kunnen gebruiken om toegang te krijgen tot mijn medisch dossier. Op die manier kan ik in een noodsituatie gelijk de hulp krijgen die nodig is. 

Daarnaast draag ik altijd mijn sporthorloge (Garmin Forerunner 945, niet gesponsord). Met 1 druk op de knop kan ik daarmee mijn echtgenote bereiken, of als ik onverhoopt ten val komt, dan wordt de noodmelding automatisch verstuurd, inclusief live GPS locatie. Dit geeft mij het vertrouwen dat ik nog alleen de deur uit kan. Ik heb een paar weken zonder gezeten, omdat hij voor onderhoud weg was, dat ben ik gelijk een stuk angstiger om het huis te verlaten. 

Ik ben er eigenlijk elke maandagochtend, samen met een clubgenootje. Dan is het bad redelijk te doen, liggen er niet te veel mensen in een baan en heb ik vooral bekenden om mij heen zwemmen, die weten wat ik nodig heb. Op dinsdag zwem ik bij de vereniging op een lekker rustig uur (qua geluid dan, niet qua trainingsintensiteit hahaha), op vrijdagmiddag weer in een rustig bad, met 1 op 1 techniek training. En als de energie het toelaat, zwem ik op zaterdagochtend bij mijn triathlon vereniging met de meiden. Maar dat is de grootste uitdaging, want ik kan die training niet anders omschrijven dan chaos. Gelukkig zorgen de meiden dan voor mij en weten ze ondertussen goed wat ik nodig heb om zo’n training door te komen. 

Fietsen

Alleen fietsen doe ik alleen op goede dagen, of eventueel heel saai op een brede, rustige weg vlakbij huis. Zo kan ik toch buiten mijn training afwerken, maar kom ik nauwelijks verkeer tegen. Een ander alternatief is de tandem. Dan spring ik achterop, heeft de voorste een soort van trapondersteuning en doet die het stuurwerk voor mij. Ik vertrouw hier zeker niet iedereen in, maar ik heb een paar vaste piloten die ik een appje kan sturen. 

Als ik heel graag op mijn eigen fiets rijdt, bijvoorbeeld afgelopen zomer in aanloop naar een belangrijke wedstrijd, dan zorg ik dat ik niet alleen op pad ga. De mensen die dan met mij mee gaan, nou dat is een uitdaging. Ik ben dan wel vrouw en her en der beperkt, maar ik fiets nog steeds behoorlijk hard. Er zijn dus niet super veel mensen die mijn wiel kunnen houden of ernaast kunnen rijden. Gelukkig hebben de mensen die dat wel kunnen heel veel tijd voor mij vrij gemaakt om mij hierin te helpen. Hoe geliefd voel je je dan! 

Fietsen is dus altijd een sport die mij cognitief heel veel energie kost, maar het levert ook zoveel plezier op, dat ik echt heel blij ben dat ik nog mogelijkheden heb om deze sport te kunnen beoefenen. 

Bij hardlopen gebeurd dit niet, of in ieder geval een stuk minder. Waarom? Tijden het hardlopen ben ik bezig met mijn passen, gefocust op techniek. Het is net als met zwemmen, maar dan stapje voor stapje, repeterende beweging, en uitvoeren wat de trainster als programma heeft meegegeven. Waar ik geweest ben? Regelmatig geen idee. Ook die informatie komt niet binnen, of blijft in ieder geval niet goed hangen. En dat herken ik dan wel weer van mijn geheugen problemen. 

Van hardlopen kan ik helemaal bijkomen en mijn batterij opladen, zeker nog met een fijn douchemoment erachter aan. 

Sport en werk

Voor wie de Insta Take Over gevolgd heeft: ik sport tussen het werken door om mijn batterij op te laten. Fietsen is dus geen optie, maar zwemmen en hardlopen beide wel. Meestal wordt het hardlopen, omdat dit net iets beter te regelen is. Ik kan na het lopen ook douchen op het werk, dus mijn collega’s zitten dan ook niet met een stikkende Angelique op de werkvloer. 

Het sporten heeft er voor gezorgd dat ik van 4 uur werken naar 6 uur werken per week heb kunnen gaan. Ik werk ongeveer 1,5 uur, ga dan omkleden. Vertel de collega’s netjes waar ik heen ga en hoe lang ik ongeveer weg blijf. Telefoon gaat uiteraard mee. Na het hardlopen even wat eten en douchen en daarna lukt het mij om nog eens 1,5 uur te werken. Dan is de batterij ook wel echt leeg en kan ik precies nog naar huis. Gelukkig is mijn woon-werk route maar 2 km, dus dat lukt altijd wel. En anders zijn de collega’s ook nog zo lief om mij thuis te brengen. 

Nawoord 

Werkt dit voor iedereen? Geen idee. Ik hoop jullie hiermee een beetje inspiratie te geven. Ik ging topfit mijn ongeluk in, heb altijd al 20 uur gesport naast mijn fulltime baan, dus weet ook niet beter. Moet het zoveel zijn als ik doe? Nee zeker niet. Maar wat ik wel weet is dat fit zijn helpt. Door fit te zijn, kosten heel veel dingen namelijk minder energie. Je kunt makkelijker een trap op of andere fysiek inspannende dingen doen. Ik merk dat ik daardoor meer energie heb om de cognitieve taken uit te voeren. 

Op momenten dat ik namelijk fysiek heel moe ben, dan is mijn hoofd het eerste dat uitvalt. Tijdens mijn revalidatie is het belang van fysieke fitheid ook altijd benadrukt. 

Echter alles is met mate en beheerst opbouwen belangrijk. Zoek een fijne fysiotherapeut of misschien een sportschool met medische begeleiding en kijk eens wat ze voor je kunnen betekenen. En zo’n tandem? Dat is echt niet voor bejaarden hoor, het is super leuk!

Check ook ons insta account @double_bike_is_happy_tandem voor onze avonturen op deze fiets.

Sport jij sinds je NAH hebt? en wat doe jij zoal aan sport en wat brengt het jou?