Door: Romy van Berkel

Zitten er aan grenzen aangeven ook grenzen?

Een vraag die bij mij opborrelde nadat ik mijn jongste zoon naar school had gebracht terwijl hij dat niet wilde. Hij is nog maar vier jaar, zit pas net op school en ik geef hem ook graag de ruimte voor rust. Ik vind het belangrijk om onze kinderen mee te geven dat ze mogen luisteren naar hun gevoel. Dat ze hun grenzen mogen aangeven, dat als ze rust nodig hebben dit mogen laten zien en wij dit als ouders serieus nemen. Omdat het deze keer de derde keer zou zijn dat hij niet naar school zou gaan, ging mijn hoofd zich ermee bemoeien. Gedachten over waarom hij naar school moest namen de overhand. Drie keer thuis in een week is wel heel veel. Dit speelde niet alleen bij de jongste maar ook bij mijn oudste op een andere dag. Beide heb ik naar school gebracht. De jongste heb ik in tranen afgezet, waarbij de juf overigens super lief meedacht en heel snel een berichtje stuurde dat hij met zijn vriendjes aan het spelen was. Superfijn en toch voelde het voor mij niet oké dat ik hem zo naar school had gebracht. De oudste belde al snel op dat ze opgehaald wilde worden dus ook daarvan kreeg ik spijt.

Rust opzoeken en terugblikken

Na deze hectische ochtend ben ik gaan wandelen in de bossen. Ik zocht de rust op in de natuur om te voelen en terug te blikken op wat er eigenlijk gebeurde deze ochtend. Zonder oordeel en nieuwsgierig terug kijken naar de situatie. Als iemand weet dat grenzen bewaken belangrijk is en je niet aan de buitenkant kan zien wat de ander van binnen voelt ben ik dat wel. Dat heeft mijn hersenletsel mij nog meer laten inzien. En of je nu hersenletsel hebt of niet, wij kunnen aan de buitenkant bij niemand zien wat er speelt aan de binnenkant. Iedereen draagt een verhaal en heeft gevoelens die spelen. Dus ook de gevoelens van mijn kinderen hebben hun verhaal. En dat vind ik heel belangrijk om niet alleen te kijken naar wat we willen zien, maar nieuwsgierig te zijn naar wat er aan de binnenkant speelt.

Deze ochtend weerspiegelde mijn kinderen precies dat stukje wat bij mij nog aandacht nodig heeft. Grenzen aangeven gaat voor mijn gevoel steeds beter, maar het is iets wat ik lastig vind. Mijn hoofd vindt al snel dat als ik net mijn grens heb aangegeven, het nu wel genoeg is. Dus ik zelf geef een grens aan mijn eigen grenzen. Mijn kinderen kunnen juist heel goed hun grenzen aangeven, daar zitten geen grenzen aan. En daar werd een stuk in mijn onderbewustzijn geraakt, waar mijn hoofd op aanging. Na het wandelen voelde ik rust en wist ik dat ik hiermee aan de slag mag gaan. 

Vertrouwen

Mijn kinderen mogen hun grenzen aangeven. En tegelijkertijd voelde ik in dat moment ook dat ze mogen vertrouwen dat ze met dit gevoel ook naar school kunnen. Dat je je niet altijd fijn hoeft te voelen en dit mee mag nemen naar andere plekken. Emoties draag je bij je, hiervan hoef je niet weg te lopen of ze thuis te verstoppen. Maar ik weet dat we hier een middenweg in vinden en ik geef ze de tijd om dit te leren net zoals ik ook mag leren dat grenzen er altijd mogen zijn. 

Onze kinderen kunnen heel goed voor zichzelf zorgen. Dit was voor mij al zichtbaar als moeder, maar het is nog extra bevestigd tijdens een human design reading van ons gezin. En daar mag ik ook op vertrouwen. Ik ben namelijk de enige in ons gezin waarbij het stukje zelfzorg wat meer aandacht nodig heeft. Met vijf in huis die dat wel bij zich dragen worden er veel spiegels aangereikt waarbij ik geraakt word.

Mijn kracht die nog meer is geopend door mijn hersenletsel is dat ik heel goed kan aanvoelen wat een ander nodig heeft. En dat kan soms wel botsen in ons gezin. En nu weet ik dat ik mag benoemen wat ik voel en het dan los mag laten. Zij mogen zelf kiezen wat ze ermee doen. En door erover te praten hoop ik dat stukje vertrouwen mee te geven dat alle gevoelens er overal mogen zijn. En zij weten dan hun grens goed te bewaken en daar mag ik op vertrouwen. Lukt dit altijd? Waarschijnlijk niet, maar dan blik ik weer terug en haal ik daar mijn lessen weer uit. 

Dus zitten er aan grenzen aangeven grenzen? 

Mijn antwoord is nee! Het is dat stukje wat ik nog mag aankijken, ook mijn grenzen hebben geen grenzen. En dat lieten mijn kinderen heel mooi zien. 

Grenzen zijn grenzen, groot of klein. Grenzen worden bewaakt. Grenzen worden verlegd. Grenzen worden gezien als jij ervoor gaat staan. Er zit geen grens op jouw grens.

Bewaak jij goed jouw grens?

Liefs Romy