Door: Patrice van Oudheusden.
Vandaag was het zover. Ik ging op weg naar mn eerste workshop waar ik aan ging deelnamen, sinds het ongeluk en het gehele NAH circus. Spannend. Maar… ik heb er ook zoveel zin in! Lekkere freubelen met bloemen! Na bijna 3 jaar weer een workshop doen! Graag wil ik met jullie mijn ervaring delen. Hoe ik specifieke (NAH) zaken heb aangevlogen en hoe het mij is vergaan.
Pre-NAH was ik een frequent flyer qua workshops doen. Geweldig vond ik het. Maar toen ik er laatst aan terugdacht (met heimwee) betrok mij het gevoel van ‘ja maar… die prikkels, dat is toch geen slim idee…?’. De laatste tijd word ik erg opstandig naar dat stemmetje dus besloot ik dit te gaan uitzoeken.
Bezorgdheden wegnemen
Begin deze maand was ik bij de Pluktuin De Langendam te Waspik en kwam ik erachter dat ze in het najaar ook allerlei droogbloem workshops gaven. Ik maakte mijn verlangen (en zorgen) kenbaar aan de Moeder des Huizes Marianne. Zij legde uit dat het groepjes van max 8 mensen waren, maar vaak minder zijn en er veel rekening gehouden kan worden met individuele wensen. Daarnaast was de sfeer zo rustig en positief. Ik had de keuze gemaakt en ik gaf mij op voor de workshop bloemstolp maken. Een paar dagen van tevoren werd ik toch weer zenuwachtig en heb ik snel nog even gemaild over de details. Hoe groot zal de groep zijn en of ik een werkplekje in een hoekje aan het einde van een tafel kon krijgen. Geen probleem was het antwoord! De groep is slechts met z’n drieën en ik zorg dat je een rustig plekje krijgt!
De dag aanvliegen
De dag had ik zo gepland dat de workshop het enige was dat op het program stond. Avondeten stond al klaar in de koelkast, kleding was al uitgekozen en tas met alle (NAH) essentials ingepakt. Dit komt goed! Vanuit Den Bosch is het 20 minuten autorijden. De rit was bekend, dus ik heb aardig ontspannen dat kunnen doen. Eenmaal aangekomen (met ruime speling qua tijd) op mijn gemak de lokale natuur bewonderd en daarna richting ingang gelopen.
Ik werd opgewacht door Nicole, met wie ik mailde die paar dagen geleden. Eenmaal in de knusse ruimte werd ik helemaal blij van alle (droog)bloem bosjes die ik zag liggen. Wel schrok ik van de harde stemmen van de overige mensen (drie maar toch!) die aanwezig waren. Oei. Gelukkig had ik mijn oordopjes bij me. Juist doordat ik in een hoekje iets afgezonderd zat, hoefde ik maar 1 oordopje in te doen. Zo kon ik toch de instructie duidelijk meepakken, maar ook de prikkels dempen.
Na anderhalf uur was mijn pronkstuk klaar! En trots dat ik was! Kijk dan!
Het is mij allemaal echt reuze mee gevallen. Juist omdat ik open was over waar mijn aandachtspunten lagen en ik bijvoorbeeld om kleine aanpassingen had gevraagd. Daarnaast nog een grote tip: schroom niet om hulp te vragen.
Soms moesten er zaken met een heet lijnpistool gedaan worden, dat vond ik iets te eng met mijn tragere informatieverwerking en motoriek, dus heb ik daar hulp bij gevraagd. Ook de slappe stengels van mini-bloemen die ik er perse in wilde hebben werd voor mij kundig op de juiste plek geplaatst.
Als het halverwege mis gaat…
Op het einde merkte ik dat mijn energie en focus op waren, echter mijn pronkstuk was nog niet helemaal af. Er zaten nog enkele ‘gaten’ in. Oh oh. Wat nu? Opgeven? Daarnaast wilde ik nog heel graag enkele prachtige strobloemen onderin vastlijmen voor de sier. Maar. Ik kon ook niet meer goed besluiten of overzien welke bloem ik waar wilde hebben. En oh jee. Ik ga nu toch niet weer die stomme apraxie (niet meer weten hoe iets moet) krijgen? Ik voelde de paniek opkomen.
Maar wacht. Ik kan natuurlijk ook om hulp vragen. Ze weten van mijn NAH af. Dus ik heel simpel uitgelegd, joh ik ben moe het word me teveel. Wil jij me helpen met afmaken? Geen probleem! Dus Nicole heeft de laatste kundige handen aan het pronkstuk gelegd.
Jezelf overtreffen
Moe maar voldaan, zit ik nu op de bank trots mijn droogbloem stolp creatie te bewonderen. Ik vond het super om dit te doen. En. Het geeft ook vertrouwen om dit vaker te doen! Achteraf besef ik mij dat ik dit ook zowaar solo heb gedaan. Ik durf eigenlijk weinig meer solo te ondernemen, vooral wanneer er prikkels om de hoek kijken… Dus ik ben dubbel verbaasd dat ik hier niet over nadacht EN dat het is gelukt! Dat geeft een burger moed!
Negeer die gekke stem dat iets je niet zal lukken. Maar wees nieuwsgierig. Ga op onderzoek uit. Misschien verras je jezelf wel!
PLATFORM NAH 