Door: Anne Leendertse.
Op 22 september 2021 viel ik hard met mijn hoofd op de keukenvloer, als gevolg van een epileptische aanval. In eerste instantie werd er gedacht aan een hersenschudding, waar ik binnen enkele weken van zou kunnen herstellen. Weken werden maanden. Na een half jaar kwam er een neuropsychologisch onderzoek en bleek er toch meer aan de hand. Welkom in de wereld van niet aangeboren hersenletsel.
Effect NAH
Dit alles heeft ook een flinke impact op mijn zoontje Mick van bijna 6 jaar en mijn lieve man Maarten. En in ons gezinsleven heeft dat ook z’n uitwerking. Een enthousiaste kleuter en een mama die niet tegen gillen en harde geluiden kan is vaak geen goede combinatie. En het gebeurt dan ook dat mijn lontje te kort is en dan ga ik lopen snauwen. We kunnen nu niet samen gaan zwemmen of iets anders prikkelrijks doen en wat vind ik dat jammer.
Grote motivator
Maar… wat ik ook heb gemerkt in de afgelopen anderhalf jaar: Mick brengt mij ook ontzettend veel en hij helpt mij. Hij zorgt voor structuur en ritme in mijn dag, ik ben zijn mama en die heeft hij iedere dag nodig. Daarmee is hij mijn grote motivator; op moeilijke dagen is hij de reden om toch weer verder te gaan. Ritme en structuur zorgen voor rust in mijn hoofd, dan is het minder mistig in mijn brein. Zo word ik altijd vrolijk als ik op het schoolplein sta en door een enthousiast rennende Mick met ‘mamaaaa’ begroet word.
Focus op wat nog WEL kan
Er blijven nog genoeg activiteiten over die we samen kunnen ondernemen. Als we samen op stap zijn, krijg ik daar heel veel energie van. Mick helpt mij uit de tijd te stappen, we genieten samen van kleine dingen, dan ben ik verder nergens mee bezig. We bouwen zandkastelen, volgen de mieren in het bos. Er is veel minder vaak muziek in huis, maar als we samen muziek luisteren, dan zie ik zijn voetje ritmisch op de vloer tikken en word ik daar zó blij van.
Mick zorgt vaak voor een glimlach op mijn gezicht, en hij lijkt het ook aan te voelen als ik me minder fijn voel. Precies op die dagen krijg ik een mooie tekening, zingt hij een gek liedje of komt mijn lieve grote jongen een kopje koffie brengen.
Ik heb het maar getroffen met mijn twee mannen in huis!
Mijn persoonlijke tips
- Deel je verhaal met andere ouders. Een aantal ouders van Mick’s vriendjes zijn op de hoogte van onze situatie. Dat is heel fijn. Hierdoor voel ik me minder bezwaard als Mick eens wat vaker bij anderen gaat spelen. Als er vriendjes bij ons thuis komen spelen, kan ik vaak regelen dat ze hier thuis gebracht worden door de andere ouder. Zo hoef ik zelf niet naar het schoolplein en dat scheelt veel prikkels.
- Ga zoveel mogelijk naar buiten en iets actiefs doen als je erg overprikkeld bent en weinig energie hebt. Ik ga dan met Mick voetballen, naar de speeltuin of het bos of wat rommelen in de tuin. Als ik buiten ben, knap ik daar zelf van op en kan Mick zijn energie ook kwijt.
- Laat je kind helpen met (huishoudelijke) klusjes die toch gedaan moeten worden. Mick vindt het meestal leuk om mij te helpen en zo zijn we ook meteen bezig.
- Doe iedere dag thuis samen iets wat je allebei leuk vindt om te doen. Zo genieten wij beiden van puzzelen en voorlezen. En als voorlezen mij niet goed lukt, luisteren we een podcast of luisterboek 🙂
- Geef je kind steeds wat meer zelfstandigheid om dingen alleen te doen. Mick mag sinds kort alleen naar het voetbalveldje om de hoek. Hij vindt het heel erg leuk dat hij die vrijheid van ons krijgt en het is voor mij een extra rustmoment.
PLATFORM NAH 