In deze blog neem ik jullie mee in het werk dat ik ben gaan doen na mijn ongeval en revalidatie. Mijn baan als docent scheikunde kon echt niet meer, maar gelukkig heb ik via het 2e spoor traject een hele fijne nieuwe plek gevonden waar ik echt op mijn plek zit. Ik werk nu in de functie van marketingmedewerker bij Bikeshop Amersfoort en 33 tweewielers. 

Ik neem jullie mee in hoe collega’s mij kunnen helpen, hoe je met je leidinggevende in gesprek kan gaan naar de randvoorwaarden voor jou om het beste uit jezelf te halen en hoe je zelf kan aangeven waar je behoefte aan hebt. Deze blog is ook voor werkgevers. Heb je iemand in dienst met NAH, wat kun jij doen voor jouw werknemer?

Starten met 2e spoor

Ik ben bij Bikeshop Amersfoort gestart voor het 2e spoor traject. Ik kon eigenlijk helemaal niets, want beeldschermen, geluiden, andere mensen te woord staan… alles gaf hoofdpijn en lag ik weer een dag op bed. Maar ik wilde wel enorm graag, want op je 36e volledig thuis komen te zitten leek mij ook niet heel fijn. Ik heb mazzel gehad dat ik de toenmalige eigenaar kende omdat ik daar vaste klant was en dat hij mij een kans wilde geven. 

Vanaf het begin ben ik duidelijk geweest in wat ik kon, wat niet lukte, hoe ik mij voelde en geprobeerd uit te leggen hoe bepaalde prikkels bij mij binnen komen. Je ziet het aan de buitenkant namelijk totaal niet, in ieder geval het eerste half uur niet. 

Ik kwam in een hele open omgeving terecht waarin mijn collega’s het misschien niet altijd begrepen, maar het wel accepteerde en vragen stelden als ze die hadden. 

Uren uitbreiden

In de 2,5 jaar dat ik hier werk heb ik kunnen opbouwen van 2×2 uur naar 2x 3 uur in de week en dat is op een hele bijzondere manier gegaan. 

Elke poging tot uitbreiding lukte 2-3 weken en dan viel ik weer terug, totdat ik erachter kwam dat ik van hardlopen mijn batterij weer een beetje kon opladen en zo ging ik naar mijn werkgever toe. “Vind je het goed als ik probeer om 1,5 uur te werken, dan ga hardlopen en douchen en dan verder werk? En dan eens kijken of ik een uurtje per werkdag extra kan maken?”. 

Het blijft, ook voor mij, raar dat sporten ervoor zorgt dat ik kan bijtanken. Dus ja, het was best een drempel om dit zo ter sprake te brengen. Maar gelukkig werd mijn voorstel goed ontvangen en was het antwoord “probeer maar lekker en dan gaan we het wel zien.”.  

De eerste weken was voor iedereen even wennen, maar ondertussen weten ze niet beter. Ik mag alleen wel onder bepaalde voorwaarden weg ;-). Locatie delen, laten weten waar ik heen ga en hoe lang ik denk weg te zijn, telefoon mee en vooral bellen als er iets is. Super lief toch! 

Beperkingen

Omdat ik zo gewend ben geraakt aan mijn beperkingen, heel goed weet wat wel en niet lukt, merk je op het werk steeds minder dat ik beperkingen heb. Het nadeel daarvan is dat collega’s het ook wel eens vergeten. Dat uit zich dan dat ze mij uit een taak halen, door een vraag te stellen;  in een gesprek te snel van onderwerp wisselen. Dat zijn allemaal dingen die heel veel energie kosten en mij in 5 minuten helemaal leeg kunnen trekken. Aan mij de taak om de collega’s daar dan even op te wijzen, zodat het niet te vaak voorkomt. 

Ook vind ik het belangrijk dat als ik mijn dag niet heb, dat ik dat dan ook even aangeef. Op dagen met minder energie probeer ik altijd te gaan werken, maar dan kan het wel zijn dat ik wat bot reageer, kortaf ben etc. Dan weten ze in ieder geval waardoor dat komt. En bijkomend voordeel is dan ook dat er steeds een kopje koffie of thee op mijn bureau verschijnt. Best fijne werkplek he? 

Geluk met deze werkplek

Ik heb echt geluk met de plek waar ik nu werk. Zowel de eigenaar als collega’s die meedenken, meewerken en op mij passen. Naar huis sturen als ik iets nog even wil afmaken, maar eigenlijk allang over mijn grens gegaan ben. En liever hebben dat ik die grens niet bereik, maar al iets eerder naar huis ga. Ik heb mijn vaste werkmomenten in de week, want ritme is belangrijk, maar als het niet gaat, mag ik altijd schuiven met mijn uren. Of wisselen van locatie. Want de winkel in Amersfoort geeft veel meer prikkels dan de winkel in Leusden. 

Deels is dit geluk, maar ik weet ook dat het de mensen in mijn omgeving helpt als ik ze meeneem in mijn verhaal. Uitleggen hoe iets voelt, waarom ik het ene wel kan en het andere niet. Aangeven als iets niet lukt, hoe dat misschien op een andere manier wel kan lukken. Hoe meer jij vertelt over je beperkingen en welke randvoorwaarden je nodig hebt om te kunnen functioneren, hoe beter je omgeving je daarbij kan helpen en ondersteunen. 

Wat te doen als werkgever?

Je hebt nu mijn verhaal kunnen lezen over de kant van werknemer met een beperking. Wat kun jij als werkgever doen om je werknemer te helpen? Best wel heel veel.

Het meest belangrijke is om open vragen te stellen. Onze beperkingen zijn vaak onzichtbaar, niet altijd even duidelijk en soms is het ook voor ons lastig te begrijpen. Hoe meer open vragen je stelt, hoe beter wij kunnen uitleggen waar we tegen aan lopen, wat we nodig hebben etc. Als er taken zijn die niet lukken, denk mee om te kijken wat er nodig is om het wel te laten lukken. Werken met een noise-canceling koptelefoon op, afgebakende taken, na 20-30 minuten even naar buiten voor een frisse neus, of wat dan ook. Er zijn zoveel dingen mogelijk om iets toch te laten lukken. Wees daarin creatief en laat je verrassen.
Laat je voorlichten over de beperkingen van je werknemer, want hoe meer je erover weet, hoe beter je kan helpen. En vooral: geef mensen een kans. Ik heb zoveel nee te horen gekregen toen ik weer aan het werk wilde, dat was zo demotiverend. We werken misschien minder uren, hebben beperkingen, maar wij willen zo ontzettend graag werken! Die motivatie, drive of hoe je het ook wilt noemen, stralen we uit en daarin kunnen wij collega’s meetrekken. We zijn echt van waarde voor een werkgever, dat heb ik in de afgelopen jaren wel geleerd van mijn werkplek.

Ik hoop dat mijn verhaal jullie kan helpen op je werkplek. En heb je vragen? Stel ze vooral. Ik denk graag met je mee! Ook voor de werkgevers onder onze lezers: stel gerust je vragen. Ik gun zoveel meer mensen een fijne werkplek als die van mij.