Vanaf het begin dat ik een hersenbloeding kreeg heb ik dingen van mij afgeschreven. Ik vond het altijd al heerlijk om dagboeken bij te houden en verhalen of gedichtjes te maken. Mijn hoofd wordt daar leeg van. Toen ik dus net de bloeding had gehad was dit wel lastig, want de concentratie en handelingen waren allebei prikkels voor mij. Ik moest toen nog inzien dat ik opnieuw moest resetten en dat alles wat ik deed opnieuw geregistreerd moest worden in mijn brein.

Inzicht in wat ik nodig had

Door corona en een late start van revalidatie, duurde het dus naast het fysieke herstel, bijna een jaar voordat ik dat inzag. Ik dacht eerst doelen te stellen per moment. Wie bedenkt er ook dat je opnieuw moet lopen ook al heb je geen verlamming aan je benen of zijde? Maar alle bewegingen moesten een restart hebben. Nooit geweten dat de kleine hersenen waar mijn bloeding zat zo’n grote impact op de rest zou hebben. Tegelijkertijd denk ik wel, doordat ik alles tegelijk wilde oplossen er ergens ook een pad is ontstaan tot waar ik nu ben. Veel mensen willen beginnen met revalideren daar waar ze in het dagelijks leven zijn geëindigd. Dat zou toch ook logisch zijn? Ik vond van wel in elk geval.

Prikkels

De mentale en fysieke afwisseling nam ik al snel goed op bij de ergotherapie. Ik ben nooit een goede sporter geweest maar ik deed het wel, ook in verband met mijn werk in de zorg. Dus dat ik rondjes liep, mijn kind moest opvangen en opvoeden, de huishouding wilde doen, fysio met als doel leren fietsen en sporten in verband met de evenwichtsproblematiek en dan als rust tussendoor tv ging kijken, was natuurlijk vragen om problemen. Ik wist ook niet dat al die dingen tegelijk prikkels waren. Prikkels waren voor mij gewoon schreeuwende kinderen of een avondje uit in de kroeg. Een verjaardag met veel mensen in een kleine ruimte of een drukke werkdag die ik had in de zorg. Ik had nooit kunnen bedenken dat luisteren en lezen wat zo automatisch ging of het bewegen van mensen zo prikkelend kon zijn. Stap voor stap gingen al dit soort processen aan me voorbij. Alles kost tijd hoorde ik vaak terug. Ik vond het logisch maar zag nog steeds niet in dat ondanks wat ik plande met de ergo toch niet werkte omdat ALLES prikkels was op dat moment.

De man met de hamer

Op een gegeven moment kom je gewoon de man met de hamer tegen. Ik was zo ziek van een simpele handeling dat ik dacht en nu moet het stoppen. De hele brei met soep aan doelen die ik gesteld had heb ik op dat moment uit elkaar getrokken. Ik mocht twee dingen doen van mijzelf op een dag. Één taak was huishouding en de andere was lopen. Daarbij mocht ik van mijzelf iets sociaals nog doen als ik me goed voelde. Maar de meeste energie moest ik in mijn zoontje steken. Ik moest eerst maar even landen in ons nieuwe leventje wat eerst zo automatisch leek. Dit moest eerst in mijn brein weer aangeleerd worden, zodat het me geen energie meer zou kosten. Alles wat automatisch word, kost geen energie zei mijn ergotherapeut. Dat knopje hadden we nog niet gevonden totdat ik dus zo op de rem ging trappen. Even terug helemaal back to basic.

Stapje voor stapje vooruit

En zo begon de trein te lopen voor me. Ik kwam erachter dat ik lichamelijk behoorlijk moest herstellen. Dat ik wel last had van 4 soorten duizelingen, wist jij dat dit kon? En door die uit elkaar te trekken en te balanceren kwam ik steeds stapje voor stapje tot waar ik nu ben. Dat heeft me 2,5 jaar gekost. Dus ja, alles kost tijd en geef het die tijd want het kan en tot op de dag van vandaag probeer ik nog steeds dingen uit, want wie weet herstel ik nog steeds een beetje meer. Ik haal nog steeds bepaalde doelen die ik in het begin bedacht heb. Zo kan ik nu wel weer de huishouding doen, fietsen en lopen op één dag terwijl dit 2 jaar geleden nog één moment was.

Kleine stappen, zo belangrijk! Maar ja wat zijn kleine stappen? Voor mij was het dus nog kleiner dan ik dacht. Hou het klein is mijn grootste tip en geheim. Je wilt al snel teveel, maar uitbouwen kan altijd 😉. Dus de alledaagse dingen zijn mijn dagelijkse oefeningen en dat is ook goed. Fysieke grote doelen zal ik niet meer halen, maar mentaal weet ik dat ik ijzersterk ben en nog vele andere dingen wil doen die op mijn NAH bucketlist staan. Wat dat is? Vertel ik in mijn volgende blog.

Herken jij dingen uit mijn verhaal?