Door: Esmée van Berlo.
Je merkt pas hoe belangrijk je hersenen zijn wanneer je er beschadiging aan oploopt. Nee je ziet het (gelukkig) niet aan me, maar soms zou het zo fijn zijn als ik geen uitleg zou hoeven geven.
Onzichtbare restverschijnselen
Inmiddels weet ik dat ik niet de enige ben met ‘Niet Aangeboren Hersenletsel’, bij de meeste lotgenoten zie je het ook niet aan de buitenkant. Ik heb in mijn herstel veel gehad aan het contact met andere mensen die ook NAH hebben en dan met name over de onzichtbare restverschijnselen en praktische tips. Het voelt gewoon anders om op dat gelijkwaardig niveau je ervaring te delen. Iedereen in mijn omgeving doet enorm zijn best om me te begrijpen en ondersteunen. Maar iemand die het heeft weet als enige hoe het voelt om te leven met hersenletsel. Hoe het voelt om je bijna altijd moe te voelen, hoe het voelt als je ‘filter’ kapot is en alles op 100% sterkte binnen komt, hoe het voelt om een wattenhoofd te hebben en hoe het voelt om zoveel hoofdpijn te hebben.
Ik was 29 toen ik samen met mijn man een ernstig ongeval kreeg in Bangkok en ik traumatisch hersenletsel opliep. Ons leven stond letterlijk op z’n kop. Ondanks dat ik er heel lang gewoon aan voorbij gegaan ben, heeft het mijn en ons hele leven veranderd. Eerst ga je door op adrenaline, dan kom je in ontkenning om vervolgens toch keihard tegen die muur te lopen en je er niet meer omheen kunt. Je hebt hersenletsel, punt. Die muur ben ook ik heel hard tegenaan gelopen. Ik raakte mijn baan kwijt, ik was mezelf kwijt, mijn toekomstperspectief. Mijn vriendinnen kochten huizen, werden geweldige mama’s en voor mijn gevoel was dat allemaal niet meer mogelijk.
Hersenz
Na veel tranen, alleen zijn en sombere gevoelens ben ik begonnen aan de behandeling van Hersenz. Opeens zat ik zelf aan de andere kant van de tafel en was ik de cliënt. Ik kreeg rapportages over mezelf te lezen terwijl ik die rapportages eerder in mijn werk over ‘mijn’ jongeren schreef. Maar eigenlijk ging me dat best goed af, er was een bepaalde gelatenheid en ik had eindelijk het gevoel dat ik iets kon veranderen aan mijn situatie.
In het hele UWV-traject wordt er zoveel voor jou als persoon beslist, je raakt de regie kwijt en als je die weer terug krijgt weet je eigenlijk niet meer wat je moet en wil. Na het gevoel een nummer te zijn, voelde ik me door de behandelaren en lotgenoten bij Hersenz weer een mens.
Ik stond uitgebreid stil bij wat er gebeurd is in mijn leven. Dit had ik eerder ook wel gedaan door diverse therapieën zoals EMDR. Maar dit stil staan was anders, het was pijnlijk en verdrietig, maar het was nodig. Ik heb geleerd dat er een leven voor het letsel is en na het letsel, dat maakt ook dat ik anders kan kijken naar mijn leven nu. Tuurlijk sta ik ook nog stil bij hoe het vroeger was, maar ik durf ook te kijken naar waar ik nu sta. Ik hoop dit andere (jonge) mensen ook mee te kunnen geven in hun proces, wees een beetje lief voor jezelf en geef jezelf de tijd.
Re-integratietraject
Na mijn behandeling ben ik een re-integratietraject ingegaan. Mijn grootste droom is altijd geweest om weer aan het werk te gaan, dat heeft me in het begin ook wel in de weg gestaan. Ik focuste me te veel op werk in plaats van mijn geestelijke en fysieke gezondheid.
In dat re-integratietraject komen er ontzettend veel vragen op je af; wat wil je, wat kun je, wat vind je leuk? Daarnaast moet ook passen dat datgene wat je wil en leuk vindt, ook passend is met hoe de situatie nu is. Ik vond dit ontzettend moeilijk. Ik zag vooral beren op de weg, want ik kan misschien wel veel maar ik zag ook dat ik veel ‘beperkingen’ had. Het moet niet te lang rijden zijn, ik moet tussen afspraken niet veel onderweg zijn, het moet prikkelarm zijn, en ga zo maar door. Achteraf gezien had ik op dit punt graag met mensen gesproken die ook weer op zoek zijn gegaan naar werk na hun letsel en met restverschijnselen. Delen met anderen die in dezelfde situatie hebben gezeten had misschien verlichtend kunnen werken maar ook hoop kunnen geven door succesverhalen te horen. Ik hoop andere mensen ook te kunnen inspireren dat je leven niet stopt na het letsel.
Solliciteren
Ik schreef op advies van mijn coach verschillende sollicitatiebrieven en werd tot mijn verbazing ook nog uitgenodigd op gesprek. Toen ik op gesprek kwam werd er opgemerkt dat ik veerkracht had, ik kreeg de feedback dat ze me sterk vonden maar uiteindelijk werd ik afgewezen op mijn kwetsbaarheid. Want hersenletsel, dat zie je niet, hoe gaat zich dat verder ontwikkelen in je baan was vooral de vraag.
Ik had steeds meer het gevoel dat het niet ging lukken en ik niet een baan meer kon vinden die bij mijn nieuwe ik past. Fysiek was ik op dat moment op mijn sterkst, ik deed veel aan hardlopen tijdens corona, en verlegde hierin flink mijn grenzen. Sport was en is nog steeds mijn uitlaatklep. In mijn behandeling heb ik geleerd dat je kunt spreken van cognitieve vermoeidheid of fysieke vermoeidheid en dat bewegen mij soms uit die cognitieve vermoeidheid kan halen.
Ik had een fijne band met mijn thuisbehandelaar van Hersenz en zij tipte mij op een gegeven moment op een vacature. Ik kende deze organisatie niet, maar de inhoud sprak me aan. Het is een stichting die staat voor een gemeenschap waarin iedereen kan meedoen. Ik heb geschreven op de vacature en mocht uiteindelijk op gesprek komen. In dit gesprek werd geen een keer gevraagd naar mijn restverschijnselen. Ik kan me nog goed herinneren dat ik me afvroeg of ze wel onthouden hadden dat ik hersenletsel heb?! Na dit gesprek kreeg ik opnieuw te horen dat ze de vacature niet passend vonden voor mij, het zou te kwetsbaar zijn om in mijn situatie een dergelijk project op te pakken. Mijn ervaringen eerder waren dat het daar dan op hield, maar dat was nu anders. Ze boden me een werkervaringsplek aan en hadden daarbij een project in gedachte voor mij.
Van werkervaringsplek naar…
Dit aanbod greep ik natuurlijk met twee handen aan en wat heb ik lopen worstelen met mezelf. Ik ging aan de slag met een project dat zich richt op het beter bekend maken van een van de pijlers van de informele zorg; het lotgenotencontact! Ik had het gevoel dat ik eindelijk ‘gebruik’ kon maken van de ervaring die ik op had gedaan en dit mooi kon koppelen aan mijn opleidingsachtergrond (Social Work). Maar grenzen stellen en bewaken werd opeens enorm op scherp gezet. Ik wilde me graag bewijzen en ik wilde graag laten zien dat ik het kon.
Ruim 5 maanden heb ik mogen oefenen met het opbouwen van uren. Ik had alle vrijheid om dit (onder coaching van mijn re-integratiecoach en leidinggevende) te doen. Ik ben enorm betrouwbaar dus ik zorgde ook dat ik alle uren maakte die ik (van mezelf) moest maken.
Ik voelde me er op mijn plek, ik werd gewaardeerd, ik deed weer mee en kon iets betekenen voor een ander. Als kers op de taart kreeg ik een contract aangeboden en mocht ik blijven. Inmiddels heb ik een vast contract, en nee ik heb geen fulltimebaan, maar ik heb een baan aangepast op mijn huidige mogelijkheden en dat zijn er genoeg!
Ga uit van realistische dromen!
Het ongeluk is inmiddels ruim 5 jaar geleden, ik word er nog steeds dagelijks mee geconfronteerd. Maar ik heb geleerd dat alles makkelijker wordt als je uitgaat van wat je (realistische) dromen zijn en wat je graag wil in plaats van alles wat er niet meer kan. Ook ik heb mijn verdrietige, laat me maar even met rust, momenten. Momenten waarop ik enorm boos kan zijn op die taxichauffeur in Bangkok en laat dat dan ook toe. Om daarna mijn energie weer in zaken te steken waar ik wél invloed op heb; dingen en mensen die mij gelukkig maken in het leven.
PLATFORM NAH 