Door: Lianne.

Graag deel ik hierbij mijn verhaal over bewustwording, acceptatie, verdriet en hoop over mijn leven met NAH.

Verdriet

Eerder was er het verdriet dat ik niet meer kon werken. Opluchting ook, omdat het niet meer hoefde. Want het ging echt niet meer. Ik heb al die jaren gedacht dat het wel weer beter zou worden, als ik maar mijn best deed en als ik het maar de tijd gaf. Volgend jaar zou ik ècht wel weer meer kunnen.

Tijdens een weekje weg in Nederland, terwijl ik oververmoeid en overprikkeld ‘s avonds huilend op de bank zat, kwam er meer. Telkens als ik oververmoeid was, kwamen de tranen en de somberheid. Verder was er niets aan de hand, echt niet hoor… het kwam gewoon door de vermoeidheid.

Hopeloos werd ik ervan, nu al jaren probeerde ik er het beste van te maken. En toch steeds weer onderuit, te ver gegaan. Moedeloos. Op dit soort momenten vroeg ik me af of ik mijn leven het wel waard vind. Want wat is het vaak een worsteling. Op de tweede huilavond huilde mijn vriend mee. Ik besloot daarna hulp te zoeken bij een coach.

Hulp van een coach

Een paar weken later vroeg ze me: heb je het eigenlijk wel geaccepteerd? Ik antwoordde twijfelend, want hoe accepteer je zoiets, als je nog zo veel wilt in het leven. Zo veel dingen die eigenlijk niet kunnen?

Reizen, grote avonturen, zelfstandig zijn, vrienden zèlf opzoeken, kind(eren) krijgen en er dan nog voor zorgen ook.

In de weken en maanden die volgden kwam er meer verdriet. Al jaren stellen we onze dromen uit, want als ik het maar de tijd geef, of als ik maar ‘x’ beter doe of als ik dat maar probeer, dan word ik wel weer de oude of in ieder geval beter dan nu.

Wat nou als het niet beter wordt dan dit, vind ik mijn leven het dan nog wel waard?

Oude dromen loslaten

Onze oude dromen loslaten gaat gepaard met een hoop tranen, nachtelijke kopjes thee op de bank en praten. Van kijken wat er niet meer gaat, verandert het langzaam naar kijken wat nog wel kan en welke aanpassingen er nodig zijn. Samen maken we langzaam nieuwe dromen.

Allebei hebben we dagen dat we het liefste onder de dekens kruipen en de wereld buiten willen sluiten. Dat ik helemaal nergens zin in heb en dat alles te veel moeite lijkt. Vooral doorgaan met de normale dingen voelt soms zo: “wat heeft het allemaal voor zin, wat doet het ertoe?”.
Soms helpt huilen en praten, op andere momenten is het fijn om er even niet mee bezig te zijn en helpt afleiding. Toch maar de gewone dingen doen, want meestal voel je je later weer een beetje minder verdrietig en boos en voelt alles weer wat minder zinloos.

Soms denk ik dat ik het verdriet wel “gehad” heb. Dat het wel klaar is, maar dan volgt er weer een middag met heel veel druipende wang tranen, woede, frustratie en nog meer verdriet. 

Focus op dat wat nog WEL kan

De onzekerheid is ook heel moeilijk, maar ik probeer maar uit te gaan van wat er nu is en wat ik nu kan.
Van een ‘het wordt wel weer beter’, denken we nu langzaam, we zullen het hier mee moeten doen, maar als het beter wordt is dat fijn. Ik hoop toch zeker wel een beetje op verbetering, maar ik ga er niet meer van uit. En als het beter wordt, dan zien we dat wel weer.

Langzaam begin ik te geloven dat we zo ook een goed leven kunnen hebben, al is dat (heel) anders dan we hadden gedacht.

We zijn er nog niet, maar we komen er wel.

Het heeft bijna 7 jaar geduurd, maar dan heb je ook wel wat.

Wie herkent mijn verhaal? Hoe was jouw reis richting acceptatie?