Door: Marinda van Lagen.

NAH heeft veel veranderd in mijn leven. Ik had een uitdagende baan als Global HR Advisor, reed fanatiek paard, we waren bezig met de verbouwing van onze droomwoning en ondertussen onderhielden we ook nog een sociaal leven. Zoals mijn partner altijd zo mooi zegt: we gingen van 100 km/u naar 5 km/u en stukje bij beetje bouwen we dat weer wat op. Maar een leven zoals vroeger, dat zal het nooit meer worden. En dat is oké.

Een plekje geven en het anders bekijken

Accepteren vind ik een groot woord, maar ik heb het wel een plekje kunnen geven. Als ik denk aan hoe dit is gelukt, denk ik dat vooral mijn innerlijke houding hierin een belangrijk rol heeft gespeeld. Je innerlijke houding is meer dan alleen gedachten of emoties, het bepaalt hoe we situaties en mensen benaderen en welke resultaten we uiteindelijk bereiken.

Natuurlijk horen baalmomenten erbij als je iets (nog) niet kunt of ergens niet bij kunt zijn, die momenten mogen er ook zijn. Toch ervaar en voel ik dat je ergens tegen verzetten vooral veel onnodige energie kost en het weinig oplevert. Daarom probeer ik er (vaak juist op die lastige momenten) van de andere kant naar te kijken in plaats van te denken wat kan ik allemaal niet. Ik probeer te kijken naar wat het mij wel heeft opgeleverd. En ja het heeft heel veel gekost, maar het heeft mij ook dingen opgeleverd. Denk bijvoorbeeld aan:

• Meer tijd in de omgeving van mijn paarden kunnen zijn, waar ik ontspanning vind.

• Meer tijd met mijn ouders kunnen doorbrengen in plaats van altijd maar druk te zijn.

• Bewust te zijn van de kleine dingen en hiervan extra genieten samen met mijn partner.

• Nieuwe vriendschappen en lieve lotgenoten.

• Minder druk voelen om alles voor iedereen perfect te moeten doen en overal bij aanwezig te moeten zijn, omdat mensen weten dat het simpelweg geen optie is voor mij.

• De kleine overwinningen vieren van de dingen die wel weer lukken.

Dit is al best een mooi lijstje toch?

Pas stelde iemand mij de vraag, als jouw leven voor het oplopen van je hersenletsel een 10 was, welke cijfer zit je dan nu? Ik vond het een mooie maar ook ingewikkelde vraag en terwijl ik hem probeerde te beantwoorden, realiseerde ik mij dat ik mijn leven voor mijn hersenletsel helemaal geen 10 meer zou geven en dat de cijfers nu misschien niet eens zo heel ver uit elkaar zouden liggen, omdat ik ook dankbaar ben voor de invulling die ik mijn leven nu kan geven.

Mild zijn

Om nog even terug te komen op de baalmomenten of negatieve gedachtes, deze mogen er ook zeker zijn. Het is alleen belangrijk hoe je hier mee om gaat. Veroordeel je deze? Vecht je er tegen? Word je gefrustreerd? Helemaal niet gek dat dat gebeurt, maar zonde van de spanning die dit met zich meebrengt en de energie die dit kost. Probeer mild te zijn voor jezelf en te denken: dit moment/deze gedachtes, etc. zijn heel vervelend, maar die zijn oké en dit verdriet mag er ook zijn. Dat is niet altijd makkelijk en vraagt om oefening en herhaling, maar probeer eens om wat zachter naar jezelf te zijn.

FLOW

Zelf lees ik op dit moment ‘Minder moeten, meer FLOW’ van Jan Bommerez en dat is een echte aanrader! In Flow ervaar je spontane liefde en dankbaarheid: je bent blij zonder reden. Ik hoop dat het mij lukt om vaker in die Flow te zijn, ook met NAH!