Door: Marinda van Lagen

Vroeger (lees: voor mijn NAH) waren mijn dagen en weken zo enorm gevuld, dat ik mijzelf weinig tijd gunde om bewust bij dingen stil te staan. Te genieten van de kleine dingen en laat staan uit te kijken naar iets leuks wat ging komen. Ook lijkt het ergens naar uitkijken minder te worden naarmate je ouder wordt. Dit komt deels door de mogelijkheid dat je als volwassene vaak vrij snel zelf in je behoeften kunt voorzien, maar ook wordt ons geduld in de huidige maatschappij weinig op de proef gesteld. De meeste dingen zijn snel beschikbaar met dank aan het internet. 

Kleine dingen

Met NAH verandert dat: je hebt mensen nodig om bepaalde dingen te kunnen doen, alles moet gepland worden, er kan niet meer zoveel en het gaat op een andere manier als eerder. Ik merk dat nu ik minder dingen kan doen en bewust leer om te vertragen, veel positieve energie haal uit (kleine) dingen waar ik naar uit kan kijken. 

Vorig jaar was dat onze pup die kwam (tegelijkertijd was dat ook spannend, kan ik dat wel aan?). Daarna waren het een aantal dagen weg met mijn partner, mijn veulentje dat geboren zou worden en vervolgens het moment dat mijn paard bij ons thuis kwam te staan. 

NAH-sleur

Daarna was er voor mijn gevoel even niet zoveel om naar uit te kijken. Het therapietraject waar ik mee zou gaan starten voelde nog ver weg, verder voelde het voor mij ook leeg en de warme zomerdagen vond ik lastig. Ik merkte dat ik mij daardoor somberder ging voelen, mij meer focuste op mijn beperking en wat allemaal niet meer lukt en kan. Door dit uit te spreken kwam ik erachter dat dit gevoel met name kwam doordat ik even niks had om naar uit te kijken en het voelde alsof ik in een ‘NAH-sleur’ terecht was gekomen. Vervolgens bedacht ik wat kleine dingetjes, zoals weer een keer proberen ergens thee te drinken met een vriendin, maar ook een mooie korte wandelroute hier in de buurt opzoeken, die we op een goede dag zouden kunnen gaan lopen. Ik merkte dat het mij meteen weer positieve energie gaf. 

Wat wel goed is om te onthouden is dat (te) hoge verwachtingen gepaard kunnen gaan met teleurstelling. Dat was bij mij bijvoorbeeld het geval toen ik een aantal dagen weg ging met mijn partner. Ik denk dat ik meer genoten heb van het ernaar uitkijken dan van de dagen zelf, want helaas gaat NAH ook mee op vakantie en zeker omdat het de eerste keer was, viel het toch wel een beetje tegen dat het allemaal zo anders was. Ik heb daarvan geleerd dat het hele proces ernaar toe en het genieten daarvan minstens zo belangrijk is. Natuurlijk telt de uitkomst ook, maar als dat dan tegenvalt of niet gaat zoals je hoopte, kan in ieder geval niemand je de positieve energie en gedachtes die je uit de voorpret haalde nog afnemen. 

En waar ik nu naar uit kijk? Het therapietraject wat ik eerder noemde, is inmiddels gestart en ik kijk heel erg uit naar het vervolg en de stapjes die ik daar hopelijk ga maken. Ook hebben mijn partner en ik weer een aantal dagen weg op de planning staan in maart, daarover later meer! 

Herken jij de NAH sleur en hoe voorkom jij die?