Door: Tanja Kreikamp

Toen ik in 2011 mijn auto-ongeluk overleefde was mijn zoon 6 jaar oud. Een lief, gezellig en wijs kereltje wat altijd erg aan zijn moeder hing. Dat is in zijn peutertijd ontstaan omdat zijn vader naast het runnen van een eigen bedrijf, een opleiding volgde en veel moest studeren. Als peuter begrijp je dit natuurlijk nog niet, maar daardoor trok hij veel naar mij toe.

Maar daar was een aantal jaar later, mijn auto-ongeluk. Met als gevolg dat ik 13 weken van huis ben geweest. De eerste weken mocht Milan mij niet zien, want dat zou te heftig voor hem zijn. Dan heb je alleen nog je papa. Mama is er ineens niet meer. De mama die met je speelt, je uit school haalt, naar zwemles brengt, waar je samen gekke dingen mee doet, bij wie je ’s nachts in bed kruipt als je eng hebt gedroomd.

Gelukkig waren er veel familie en vrienden die hebben geholpen met de opvang van Milan in deze tijd en ook daarna. Na een paar weken mocht onze zoon mij weer zien en hij heeft mij ook zien opknappen. Van niks kunnen en alleen maar liggen in een bed, naar weer gaan praten en gezellig kletsen met mijn kleine moppie. En toen besloot ik ineens dat ik vond dat Milan te lange nagels had. Met angst en beven hebben mijn man en zus zitten toekijken hoe ik Milan zijn nagels ging knippen, nog half liggend in mijn ziekenhuis bed. Ik had zelf echt nog geen idee dat ik eigenlijk nog niets deed en kon. Maar als ik iets in mijn hoofd haal, dan moet het ook. Zo gezegd, zo gedaan.

Weer naar huis

Dan is het het na zoveel weken zover en mag je naar huis. Manlief, zus en zoon komen mij ophalen. Het huis is versierd, het staat vol moet bloemen en cadeaus van familie, vrienden, buren, verre kennissen en zelfs van mensen die ik niet kende. Wat heerlijk om weer in je eigen omgeving te zijn. Mijn zoon had schoolvakantie. Daarom had de eerste week mijn man ook vrij genomen. Om te kijken hoe alles zou gaan lopen en of ik mij goed kon redden. Hij had met Milan duidelijke afspraken gemaakt. ’s Nachts mocht hij mij niet meer wakker maken, maar moest hij bij hem komen. Dat is natuurlijk veel beter voor mij geweest, maar wat heb ik dat contact gemist. Na een week brak het moment aan dat ook mijn man weer moest gaan werken. Milan moest voor het eerst alleen blijven bij mij. Dat was een vreselijk moment. Wat heeft hij gehuild dat papa weg was en er verder niemand was die hij kon vertrouwen. Want ik had hem in de steek gelaten. Dat verdriet ging bij mij door merg en been. Hoe bouw je dat vertrouwen weer op?

Veel geduld en liefde

Door toch te proberen de moeder te blijven die ik voor het ongeluk ook was. Veel geduld en liefde te geven maar ook duidelijk te zijn. Het kwam met voldoende tijd weer goed tussen ons. De band is hersteld. Dat heb ik gemerkt toen hij vorig jaar voor 3 maanden naar het buitenland ging. Wat heb ik gehuild om hem in zo een ver land achter te laten. De navelstreng was nog niet volledig los. Maar het is zijn leven en hij verdient het gewoon om als jonge man de wereld te mogen ontdekken.

Duidelijkheid

Het geven van duidelijkheid en uitleg geven waarom iets wel of niet kan is denk ik heel belangrijk geweest in de opvoeding. Kinderen willen graag spelen met andere kinderen. Maar wanneer onze zoon uit school kwam was mijn batterij zo goed als leeg. Terwijl ik van te voren nog had gerust. Dan zit je niet te wachten op kinderen die komen spelen. Maar ik vond het belangrijk dat mijn zoon een normale jeugd zou hebben. Ik probeerde altijd uit te leggen waarom het niet kon op de dagen dat ik echt te moe was. Dan gingen we vaak samen op de bank filmpjes kijken met wat lekkers erbij. Of ik vroeg of hij dan niet bij een ander kind thuis kon spelen. Dan mocht hij op de dagen dat ik mij goed voelde bij ons thuis met iemand spelen. Ik wilde ook nooit afspraken met meerdere kinderen tegelijk hebben. Dat was veel te druk. Je hebt als ouder ook snel door welke kinderen erg druk zijn of herrie maken, en welke niet. Verder is het in de zomer ideaal dat ze lekker kunnen buiten spelen. Dan is de keuze makkelijker.

De duidelijkheid geldt ook voor andere afspraken. Was ik veel te moe, was mijn man er niet, dan aten we iets makkelijks. Milan ging daarna lekker in bad en vervolgens samen op tijd naar bed. Maar af en toe een verrassing als je wat meer energie hebt is ook fijn. Kom op, we gaan nog even lekker een ijsje eten in het dorp. Of uit school een uurtje naar het strand. Samen cakejes bakken in het weekend. Noem maar op. Creativiteit in gedachten is soms lastig maar ook heel belangrijk als er kinderen bij zijn betrokken.

Verder heeft het moeder zijn mij veel structuur gegeven in de dagen. Zeker in de dagen dat ik geen energie had. Want je moet wel. Er wacht een lief, klein persoon op je. En dan ga je toch door. Soms kom je dan uit dat gevoel van geen energie hebben en gaat het ineens een stuk beter. Even samen lachen, knuffelen, een boekje lezen, een hut bouwen, wat het dan ook is. Dan eindigt de dag toch met een gouden randje. En hoe trots kun je als ouder zijn om te zien dat, ondanks de beperkingen die er soms nog zijn, dat kleine persoontje inmiddels een hele grote, lieve, stabiele jonge man geworden is. Die nog steeds voor zijn moeder klaar staat als ik aangeef dat het even niet gaat. Hoe mooi kan het leven dan zijn.