Door: Romy van Berkel

Help!

Help! Een simpel woordje, maar soms zo lastig uit te spreken wanneer je echt hulp nodig hebt. Iets dat ik voor mijn herseninfarct al niet snel of misschien wel nooit deed, want ´Ik kan het wel allemaal zelf!´ En die eigenwijsheid draag ik nog steeds bij mij. Toen wij in het revalidatiecentrum een plan voor thuis aan het maken waren samen met de therapeuten, was het eerste dat ik zei: ´Ik wil geen hulp in huis, ik wil het gewoon zelf doen!´ Alsof de eigenwijze peuter van twee in mij opstond.

Mijn moeder vertelde mij eens dat ik al vanaf kleins af aan alles zelf wilde doen. Zo liep ik op een dag zomaar ineens, terwijl ik daarvoor meteen ging zitten als ze mij probeerden te leren lopen. Wanneer ik er klaar voor was ging ik er ook voor! En zo vond ik het op mijn tweede verjaardag tijd dat ik geen luier meer aan hoefde, want ik was een grote meid. Mijn moeder kreeg sindsdien mijn luier niet meer aan en vanaf die dag was ik ook dag en nacht zindelijk. Klein, maar een eigen willetje. En dat klein met een eigen willetje dat ben/heb ik nog steeds haha! 

Alle ballen hoog houden

Voor mijn herseninfarct dacht ik vooral dat ik alle ballen zelf wel hoog kon houden. Hulp vragen voelde zwak en op dat moment leek het ook alsof ik alles wel onder controle had. Ik ging bijna altijd maar door, waar ook wat van te vinden is natuurlijk. Als ik daar aan terug denk vraag ik mijzelf steeds af, hoe heb ik dit in vredesnaam toch allemaal gedaan? Achteraf denk ik dat ik zeker niet alle ballen hoog kon blijven houden en dat ik al meer had mogen loslaten. Maar toen werd de grote pauzeknop ingedrukt door mijn herseninfarct en dan ineens ben je wel hulpbehoevend.

Bewijzen

Weer even terug naar de planning die wij bij het revalidatiecentrum aan het maken waren om weer thuis te kunnen zijn. Ik voelde zo’n grote weerstand op hulp in huis en het enige dat ik dacht was: ‘Ik zal wel eens bewijzen dat ik het ook met mijn hersenletsel zelf kan doen, op mijn eigen manier.’ De eigenwijze sterke streber stond op. Dat altijd maar willen bewijzen (zucht)… En voor wie eigenlijk? Ik ben de enige die hiervoor of eigenlijk tegen vecht. Wat heb ik mijzelf hard voorbij gerend, wat was er veel frustratie en boosheid als er weer eens iets niet lukte. Maar ik ging door, want ik vond dat ik dit moest kunnen. Tot het echt niet meer ging…

Controle

Ik kwam weer in het diepe donker en ik wist en voelde heel sterk dat ik het zo niet meer wilde. Wat wil ik dan wel en wat heb ik nodig? Ik werd me ervan bewust dat hulp aannemen, een stukje controle is die ik los mocht leren laten. Voor mij voelde het alsof ik bij het toegeven en accepteren van hulp, een stukje controle verloor. Dit beknelde mij. Ik was zo gewend om vanuit mijn oude patronen alles zelf te “moeten” doen, om steeds maar te rennen en door te gaan. En dat is voor niemand goed en al helemaal niet nu met mijn hersenletsel. Het werd tijd om mijn ogen te openen. En dat was een verdrietig proces waar ik doorheen mocht gaan. 

Hardop uitspreken

Die eigenwijze peuter/meisje/moeder/vrouw in mij mag leren loslaten. Ze hoeft niet alles meer te dragen en mag soms ook gedragen worden. 

Deze zin kwam ik tegen in het boek ‘De jongen de mol de vos en het paard’:

‘Om hulp vragen betekent niet dat je opgeeft’, zei het paard. ‘Het betekent dat je weigert op te geven.’ 

En die zin raakte mij heel erg. Wat voelde het woordje ‘help’ ineens krachtig. Vorige week kwam het moment dat ik hardop zei: ‘Ik heb denk ik hulp nodig, hulp die bij mij past.’ Ik kon mijzelf weleens schuldig voelen als ik hulp nodig had omdat het me, ondanks dat ik zelf zo graag wilde doen, niet lukte. Of als iemand mij helpt en ik op dat moment moet rusten, dat kon ik toch niet maken? Maar na het hardop uitspreken van die zin zei ik eigenlijk tegen mijzelf: ‘Ik heb hulp nodig en dat is oké.’ Terwijl ik dit schrijf rollen de tranen nog over mijn wangen, wat voelt dit sterk! Door eraan toe te geven voelde ik de schuld, last, controle, boosheid van mij wegzakken. Ik mag hulp vragen en daarin de rust vinden. Ik kon het ineens omzetten in dankbaarheid. 

Dankbaar

Want dankzij hulp:

  • Mag en kan ik mijn nieuwe zelf ontdekken
  • Mag en kan ik rusten wanneer ik het nodig heb
  • Mag en kan ik tijd maken voor ons gezin en kinderen
  • Mag ik zijn wie ik nu ben
  • Mag en kan ik de slechtere dagen en momenten doorkomen
  • Voel ik verbinding met mijzelf en de lieve mensen die mij helpen 

En zo kan ik het lijstje denk ik nog veel en veel langer maken. Natuurlijk zullen er momenten zijn waarbij ik weer baal en frustratie voel, ook die horen erbij. Maar dit klein stukje hulp accepteren heeft mij zoveel meer rust gegeven. En ik heb het geluk dat er zoveel lieve mensen om mij heen staan die er altijd voor mij zijn. Daarbij wil ik Roel, mijn mama en schoonmoeder extra in het zonnetje zetten, want wat zij voor mij betekenen is niet in woorden te beschrijven en zij zijn goud waard! 

Eigen en wijs! 

En die eigenwijsheid in mij, die zal ik ook zeker vol trots blijven dragen. Want dat sterke stukje in mij dat is ook wie ik ben en het heeft mij ook heel ver gebracht! Soms mag het ook minder eigenwijs zijn en mag ik om hulp durven vragen. Hulp die passend is bij wie ik ben. Wat een vrijheid! 

Veel liefs van Romy