Door: Romy van Berkel

Ik zal mijzelf eerst even kort voorstellen. Ik ben Romy en ik ben 35 jaar. Samen met Roel heb ik vier geweldige kinderen. Vanaf de middelbare school ben ik al samen met Roel en hebben we in 20 jaar al heel veel mee mogen maken en vooral veel liefde gedeeld.

Bezige bij

Ik was altijd een bezige bij, spring in ’t veld of hoe je het ook wilt noemen. Altijd bezig met van alles en nog wat, vrijwilligerswerk, helpen op school, in het carnavalsgebeuren, opleidingen en cursussen die ik volgde. En vorig jaar september gestart met mijn eigen coachpraktijk Met Zonder Jas coaching. Werk waar mijn hart echt ligt, wat niet als werken voelde en waar ik zoveel energie van kreeg. En dan nog het allermooiste: mama van vier kinderen waar ik net zoals alle mama’s veel tijd en liefde voor geef. Een chaotische bedoeling bij ons thuis en juist van het chaotische kon ik genieten. Terwijl ik dit typ lijkt dit zowat een vorig leven geweest, maar dit is nog niet zo lang geleden en ik weet dat er een stukje van dit alles nog ergens in mij zit, maar dan misschien in een nieuw jasje. De “nieuwe” Romy die ik nog mag leren kennen.

Mijn wereld op z’n kop

Op 4 december 2022 stond mijn wereld ineens op z’n kop. Ik werd wakker met een TIA. Na meerdere TIA’s kreeg ik in het ziekenhuis een herseninfarct. In het ziekenhuis werd ik, gezien mijn jonge leeftijd, niet serieus genomen en dachten ze ondanks alle signalen niet aan een TIA of een herseninfarct. Pas toen het echt te laat was werd er actie ondernomen. Ik moest geopereerd worden en werd voor deze operatie naar een ander ziekenhuis overgeplaatst. Had het herseninfarct voorkomen kunnen worden als de artsen meteen goed gehandeld hadden? Aan ‘wat als’ hebben we niets en de boosheid heb ik inmiddels naast mij neer kunnen leggen. Het is gebeurd en helaas heb ik daardoor hersenletsel en schrijf ik hierover nu een blog op platform NAH wie had dat ooit gedacht…

Fysiek gaat het heel goed met mij, alleen bij zware overprikkeling valt mijn linkerbeen en -arm uit, maar daar heb ik weinig last van. Ik had voor mijn herseninfarct fibromyalgie en dit is wonder boven wonder verdwenen, geen pijn meer! Dus dit is een cadeautje, want ik kan en mag sporten en dat gaat goed! Mentaal is het lastig, mijn filter is kapot en alle prikkels komen hard binnen. Daarnaast vergeet ik veel en lukt concentreren niet. Dat zorgt voor vervelende klachten en dat lijstje bespaar ik jullie.

Revalidatiecentrum

Na drie weken in het ziekenhuis werd ik overgeplaatst naar een revalidatiecentrum. Vanaf daar heb ik ruim zes maanden gerevalideerd. Zes hele maanden van huis geweest, weg van mijn klavertje vier en mijn geliefde. Natuurlijk kwamen ze op bezoek, maar ik denk dat iedere moeder zich kan voorstellen dat dit anders is dan thuis mama mogen zijn. Als je jouw eigen kinderen op een afstand groot ziet worden en ziet veranderen dat is niet zoals het hoort. Op dat moment was dit het beste, al is het beste niet altijd de makkelijkste weg. Ik zou hier nog een heel verhaal over kunnen typen maar ik wil verder schrijven over onze reis, want de gebeurtenis was ook zeker een grote reden dat we op reis gingen. Ik voelde heel sterk aan dat ik alle tijd wilde inhalen die we met ons gezin kunnen krijgen.

Wel of niet op reis?

Bij therapie was het twijfelachtig of dit wel verstandig was en de therapeuten raadden het niet aan. Maar als ik voel dat ik iets wil dan komt de streber in mij naar boven. De streber die mij helpt, maar die me nu met NAH ook regelmatig in de weg staat. Ik wilde het sowieso proberen. Een week voor ons vertrek, jawel een weekje.. hebben we een oud campertje gekocht, niets of niemand hield mij nog tegen. Oud maar voor ons goud, goud aan herinneringen!

Hoe deze reis is verlopen lees je volgende week in het 2e deel van mijn blog…