Door: Maithe Nederstigt
‘Toen wij besloten in België te verblijven en eigenlijk daarvoor toen ik al naar Capelle ad IJssel vertrok, werden de vriendschappen minder. Ten eerste wegens de afstand en corona en dat ik minder mobiel was en bovendien altijd moe! En hoe snel dat ging, werd een hele vreemde gewaarwording, want voor ik NAH kreeg, zag ik mijn vrienden wekelijks en mijn moeder ook. Ook zij bleef in Deventer achter. De kinderen waren volwassen en toentertijd ook allen woonachtig in Deventer maar zij zochten mij wel op. Mijn moeder kreeg uiteindelijk corona en is november 20 overleden, dus het was dubbele rouw, bijna 9 maanden na het herseninfarct.
Ik merkte dat ik het heel zwaar vond om niet meer echt te kunnen knuffelen en kletsen met vrienden, en dat dat via de app ging, maar dat werkte niet, ik was er te moe voor en kon het contact alleen op die manier niet aan. Ik ben gewend hoe alles los en open en vrij is zo op z’n Spaans (spontaan), en dat miste ik vrijwel meteen. Ook had ik minder behoefte om op die afstandelijke manier met elkaar te kletsen. Het tikken kostte mij veel moeite op links want op rechts was ik in het begin halfzijdig verlamd. Dus videobellen dan maar en daar was ik ook te moe vaak voor. Mensen merkten dat en langzaam aan kreeg ik alleen nog appjes hoe het met mij ging?En dat vervloog al snel tot minimaal contact.
Ik was in shock. Gaf mijzelf de schuld! Ik was te saai. Dacht alleen (voor de verandering) maar aan mezelf! Waarom ik! Zelfmedelijden kwam om de hoek kijken, en ook werd ik bozig! Zowel op hen als op mezelf. Het was ongelooflijk de impact, en velen hebben mij ontvolgd en ik heb minder fb vrienden, omdat ze me niet begrepen meer, ik was veranderd! En ja ik gaf ze geen ongelijk!
Ik ben ook veranderd, maar dat is niet mijn fout! Door de aandoeningen en omstandigheden. Ik was alleen! Ook mijn kinderen zag ik minder omdat we veelal in België waren, en in Capelle (ipv Deventer). Ik werd eenzaam, ik had geen spiegeltjes meer en begon mijzelf te missen. Ik kreeg medicatie voor mijn down en depressief zijn. Maar dat mocht niet baten. Uiteindelijk stopte ik daar mee, het deed mij geen goed!
Ik heb een hondje geadopteerd en toen had ik een beste vriendin ! En we leefden nog lang en gelukkig, not! Ik werd nog depressiever, en lag dagen op bed, stukje bij beetje kwam ik mijn bed uit en begon wat stapjes te zetten weer in het dagelijks leven. Ook in wandelen, toen trakteerde ik mijzelf op enkele dagen Ibiza om mijn vrienden daar weer te zien, en dat deed ik en kwam uitgerust en opgeladen weer terug na een week. Van die energie kon ik lang genieten. Ik kon zelfs de berg op achter ons huisje. Dat was helaas maar eenmalig, en nu wandel ik nog wel, met mijn beste vriendin, Balou, mijn hondje💕en mijn vrienden, ach ja “life goes on” he❣️
PLATFORM NAH 