Door: Maria Adelaida Vogels
Vandaag had ik weer zo’n moment. Ik ben aan het videobellen met een vriendin en het gaat over de corona crisis waar we middenin zitten. Mijn vriendin zit met haar gezin nu in quarantaine. Beide zoons positief getest. Ze blijft bezig over hoe moe ze van alles is.
Ineens schiet mij te binnen dat ik net een appje had gekregen over komend weekend. De kids zouden met hun vader op bezoek gaan bij Oma. Maar helaas kan dit niet doorgaan omdat waarschijnlijk beide (vader en vriendin) corona hebben.
In één keer lichte paniek. Ik moet hier nog op antwoorden. Waarop ik hardop tegen mezelf en afvragend zeg: shit waar is mijn telefoon.
Mijn vriendin stopt met praten om mij de kans te geven om mijn telefoon te gaan zoeken. En dan valt het kwartje… en ik schiet in de lach. We kijken elkaar aan en schieten natuurlijk nog harder in de lach. Die beruchte telefoon staat naast me WANT ik zit in mijn videogesprek.
Echt sinds dat ongeluk en het feit dat mijn hoofd dus halve tijd niet doet wat ie moet doen. Heb ik steeds vaker van die momenten. Kan ik mijn telefoon niet vinden, vergeet ik waarom ik ook alweer naar de keuken liep. En zo kan ik nog wel honderden voorbeelden opnoemen.
Ik noem het gekscherend een hoofd vol gatenkaas óf een hoofd vol watten. Het is een van de ongemakken die ik heb overgehouden. En ach er is mee te leven hoor. Maar mocht je me ooit al bellende horen dat ik op zoek ben naar mijn telefoon. Geef me even een seintje!
PLATFORM NAH 