door Saïd Mallali – @levennahdeval.

“Wat voor de buitenwereld onzichtbaar bleef, werd voor mij een dagelijkse strijd.”

Een ongeval. Een val. En daarna stilte.
Twee weken coma.
Artsen zeiden dat ik altijd zorgbehoeftig en afhankelijk zou blijven.
Toen ik uit coma kwam leek de wereld om me heen nog dezelfde, maar ik was dat niet meer.
Alles wat ooit vanzelf ging, kostte ineens energie.
De echte strijd begon niet in het ziekenhuis, maar pas toen ik weer thuis was.

Sterk zijn, altijd maar sterk zijn

Als man leer je al jong dat je sterk moet zijn. Niet zeuren, gewoon doorgaan en je problemen zelf oplossen. Dat zat ook altijd in mij. Ik was degene op wie anderen konden bouwen, degene die alles regelde en zelden klaagde. Tot de dag dat mijn lichaam stopte en mijn hersenen letterlijk de stekker eruit trokken.

De onzichtbare gevolgen

Hersenletsel is zwaarder dan je je kunt voorstellen. En eerlijk, zelfs als je het zelf meemaakt, begrijp je het soms niet. Begrijpend lezen is lastiger geworden. Iets lezen en daarna uitvoeren kost veel meer tijd en energie dan vroeger. Logisch nadenken en stappen op een rij zetten voelt vaak als een puzzel die net niet klopt. Zelfs simpele dingen vragen nu een inspanning die je niet kunt uitleggen.

De hoofdpijn is niet zomaar hoofdpijn zoals ik het kende voor mijn letsel. Het is een uitputtende hoofdpijn, alsof er constant een motor draait in je hoofd die niet meer uit kan. In mijn geval komt dat mede door het dubbelzien. Mijn hersenen proberen de hele dag mijn linker oog bij mijn rechter te trekken, maar dat lukt niet. Die machine draait daardoor de hele dag overtoeren. Het voelt als een combinatie van druk, vermoeidheid en mist. Het is niet even een pijnstiller nemen en weer doorgaan. Zo werkt het helaas niet. Veel mensen zullen het niet begrijpen, maar dit is de realiteit.

Hoofdpijn, nek en herstel

Ik heb fysiotherapie voor mijn spanningshoofdpijn die vaak vanuit mijn nek komt. Het is niet alleen hoofdpijn, maar ook een zeurende, stijve nek die erbij hoort. Daarnaast sport ik twee keer per week om mijn lichaam sterk te houden en mijn energie beter te verdelen.

Ik probeer mijn hoofdpijn te begrijpen, te ontdekken wanneer en waarom het erger wordt. Tot nu toe is het vaak onverklaarbaar. Soms heb ik een drukke dag en voel ik bijna niets, en op rustige dagen juist veel last. En soms is het precies andersom.

Ik gebruik ook supplementen zoals creatine en magnesium bisglycinaat. Dat helpt me om mijn lichaam te ondersteunen en hopelijk wat meer balans te vinden tussen belasting en herstel. Ik heb ook een intake gehad bij Phitaal Maastricht, waar ze me leren beter omgaan met de hoofdpijn. Verder wandel ik regelmatig met onze labrador Pie. Gemiddeld zet ik rond de negenduizend stappen per dag. Dat geeft me rust in mijn hoofd en helpt me om actief te blijven, zelfs op de dagen dat het minder goed gaat.

Naast de hoofdpijn heb ik last van dubbelzien, vooral bij vermoeidheid erg. Mijn hersenen proberen de hele dag mijn ogen bij elkaar te trekken, maar dat lukt niet goed. Dat zorgt ervoor dat mijn hoofd nog sneller overbelast raakt. De rechterkant van mijn lichaam voelt altijd wat tintelend of dof aan. De ene dag valt het me amper op, de andere dag heb ik er echt last van. Soms voelen mijn spieren dan zwaar en lam aan, vooral aan mijn vingers, die ook pijnlijk kunnen worden. Het zijn van die klachten die je niet ziet, maar die er wel altijd zijn. Toch blijf ik bewegen, sporten en wandelen. Want stilzitten helpt niet. Elke stap, hoe klein ook, is er één in de richting van herstel.

Mannen en kwetsbaarheid

Mannen praten daar niet graag over. Over die onzichtbare pijn, de prikkels, de vermoeidheid en het gevoel dat je niet meer de man bent die je was. Je wilt niet klagen, want er zijn mensen die het erger hebben. En eerlijk gezegd, ik ben er nog, en met verstand, zover er nog wat van over is. Dus je lacht, maakt grapjes en doet alsof alles goed gaat. Maar vanbinnen is het vaak chaos. De dag waarop ik durfde te zeggen ‘het gaat niet vandaag’ heeft lang op zich laten wachten.

Rachel

Mijn vrouw Rachel, Amerikaans uitgesproken, speelt daarin een grote rol. In het accepteren van mijn grenzen en het leren omgaan met dit nieuwe leven. Ze spaart me niet, en dat is precies wat ik nodig heb. Ze weigert me zielig te vinden. Ze confronteert me, motiveert me en gelooft in me, ook als ik dat zelf niet doe. Soms is dat hard, maar wel eerlijk. En eerlijkheid is wat ik nodig had om verder te komen.

Leven met NAH

Leven met NAH is onvoorspelbaar. De ene dag gaat het goed, de volgende voelt het alsof je hoofd vol watten zit. Toch leer ik langzaam dat mijn waarde niet afhangt van wat ik doe, maar van wie ik ben.

Mijn Instagram @levennahdeval is ontstaan omdat ik mijn verhaal te heftig vond om verloren te laten gaan. Tijdens mijn eigen herstel zochten we naar vergelijkbare verhalen, maar we vonden er bijna geen. Daarom besloot ik het zelf te delen. Niet om medelijden te krijgen, maar om te laten zien dat herstel mogelijk is, zelfs als artsen dat niet meer geloven. Schrijven helpt me om te begrijpen wat er in mijn hoofd gebeurt. Ik kan me beter verwoorden op papier dan in een gesprek. Waar ik soms de woorden niet vind, kan ik hier even de tijd nemen en er een paar keer over nadenken.

Leven NAH de val

Naast mijn Instagram werk ik aan mijn boek Leven NAH de val. Daarin vertel ik mijn hele verhaal, van mijn leven voor het ongeluk tot mijn herstel daarna. Het is mijn manier om anderen hoop te geven en te laten zien dat er vaak meer mogelijk is dan je zelf denkt.

“Het leven na mijn val is anders, maar niet minder waardevol.”

Ik heb misschien niet meer alles wat ik had,
maar ik heb wel geleerd wat echt belangrijk is.

Ik ben er voor mijn gezin. Dat is het allerbelangrijkste.