Door: Jill Spratt

Beste lotgenootjes,

Het is vandaag precies een jaar geleden dat ik mijn ongeluk heb gehad. Dit afgelopen jaar voelt als een soort koortsdroom waar ik maar niet uit kom. Een ‘droom’ waarin veel verdrietige dingen voorkomen. Zoals niet meer kunnen studeren of werken, mijn exchange in Rome niet hebben kunnen voortzetten en het missen van veel andere ervaringen. Maar misschien wel het moeilijkste waar ik mee heb moeten leren leven,is het drastische verschil in verbondenheid met mijn vrienden en familie.

Oude leven loslaten

Voor mijn ongeluk stond ik op het punt om te beginnen met een minor in de prachtige stad Rome, volop in mijn studententijd waarin mijn sociale leven al drie jaar lang centraal stond. Het accepteren dat ik mijn oude leven moest loslaten, is het allermoeilijkste wat ik tot nu toe heb moeten doen. Voor mijn gevoel is het nog steeds één van de grootste uitdagingen en een belangrijke reden waarom mijn herstel zo is gestagneerd.

Mijn grootste angst

Mijn grootste angst was om vergeten te worden en me achtergelaten te voelen. Door de vermoeidheid werd het nog lastiger om dingen te relativeren, en wanneer je mensen langere tijd niet ziet, voelt het soms alsof ze er niet meer echt zijn. Het is alsof je in een soort coronaisolatie zit, maar dan als enige.

Eenzaamheid kende ik voor mijn ongeluk niet. Sterker nog: ik vermeed het juist. Ik omringde me altijd met mensen (ik woonde bijvoorbeeld met tien andere meiden in een bruisend studentenhuis) en was vrijwel nooit alleen. Daarom had ik nooit geleerd om alleen te zijn. Alleen met mijn gedachten zijn vond ik vreselijk. Het beangstigde me en ik voelde me enorm geïsoleerd.

Toelaten eenzaamheid

Toch kan ik, een jaar later, zeggen dat ik eenzaamheid niet meer wegdruk maar toelaat. Verdrietig zijn mag er zijn, en dat besef heeft me veel vrijheid gegeven. Voor het eerst omarm ik het alleen zijn en begin ik van de tijd met mezelf te genieten en daardoor ook meer van mezelf te houden.

Ik denk oprecht dat dit, ondanks alle uitdagingen, een soort silver lining is. Natuurlijk ben ik nog steeds eenzaam, vooral op de momenten dat de wereld doorgaat en ik belangrijke gebeurtenissen moet missen. In de avonden, alleen op de bank, kan dat gevoel me nog steeds overvallen.

Dit helpt mij

Wat mij helpt, is iets ondernemen, hoe moeilijk dat soms ook is wanneer je al zo moe bent. Ik ben allesbehalve kunstzinnig, maar kleine creatieve projectjes geven me juist veel energie en voldoening: vaasjes verven terwijl ik een podcast luister, voor de tiende keer Friends op de achtergrond aanzetten, journallen om mijn leven een positieve en romantische draai te geven, of suikervrij bakken als nieuwe hobby.

Op de momenten dat ik het echt nodig heb om me verbonden te voelen, luister en stuur ik spraakberichten naar vrienden. Bellen is soms een te grote drempel, maar spraakberichten sturen en ontvangen voelt veel overzichtelijker. Je krijgt toch mee hoe iemands leven gaat en je kunt zelf ook vrijuit vertellen.

Wie verdient een plek in je leven?

Mijn enige advies bij de angst om mensen te verliezen of vergeten te worden, is om het perspectief te veranderen: vrienden die je echt vergeten of achterlaten, zijn misschien ook niet de mensen die een waardevolle plek in je leven horen te hebben.

Ik leer alleen zijn!

In een wereld die altijd maar doorgaat en waarin ik me vroeger vaak geleefd heb gevoeld, dwingt NAH ons om stil te staan en stappen terug te zetten. Voor mij is het allerwaardevolst dat ik leer om alleen te zijn. Natuurlijk hoop ik dat dit allemaal tijdelijk is en dat ik weer zal toewerken naar een leven waarin ik meer sociale dingen en prikkels aankan. Tegelijkertijd weet ik nu al dat ik niet terug wil naar hoe ik mijn oude leven leidde, ondanks dat dat het enige was wat ik misschien wel dit hele eerste jaar heb gewild.

Ik hoop enorm dat het meer van jullie lukt om de eenzaamheid een plekje te geven en te relativeren.

Heel veel liefs,

Jill