Door: Paul Strik

Ik zal eerst mezelf voorstellen: Ik ben Paul Strik, 51 jaar, getrouwd en twee kinderen van 14 en 16. Ik heb bijna 25 jaar bij Vanderlande gewerkt in verschillende functies, waarvan 20 jaar in documentatie en trainingen. Ik ben erg sportief en houd veel van outdoor-sporten. Als gevolg van een fietsongeval heb ik sinds september 2019 PCS, al werd me dat pas veel later duidelijk.

Revalideren en weer aan het werk

Na mijn ongeval heb ik een half jaar thuis gerevalideerd. Ik heb onder andere cognitieve fysiotherapie en ergotherapie gehad. Daarna heb ik weer heel langzaam in uren en complexiteit van taken mijn oude werk van learningconsultant opgepakt. Dat ging steeds beter, al kostte het me wel veel energie.

Na twee jaar ziekte ben ik “met de hakken over de sloot” beter gemeld bij het UWV, want ik werkte weer 32 uur en mijn werkzaamheden zaten “bijna” op mijn oude niveau. Een half jaar later merkte ik dat het echt niet goed met me ging. Ik maakte veel fouten, vergat afspraken en ik vergat soms zelfs dat ik een vergadering had gehad. Thuis was ik uitgeput en futloos. Ik was veel te lang over mijn grens gegaan en te veel overprikkeld. Ik was niet meer de oude Paul die ik nog dacht te zijn. En dat was heftig.

NAH

In eerste instantie werd dit door mijn werkgever niet in verband gebracht met mijn ongeluk. Daardoor kon ik me niet ziek melden en heb ik zelf een demotie aangevraagd. Maar ook na deze functieverlaging kon ik niet goed met de werkdruk en stress omgaan. Via de bedrijfsarts kreeg ik daarom een doorverwijzing voor een APA (Arbeids Psychologisch Advies) en daar werd wel degelijk NAH geconstateerd dat gerelateerd was aan mijn ongeval. De kans op verder herstel was nihil. Keihard, maar ik was juist erg blij en opgelucht: ik was niet gek en ik had wel degelijk hersenletsel. 

Re-integratie

Op basis van deze conclusie werd ik met terugwerkende kracht ziek gemeld. De bedrijfsarts heeft dit ook zo afgestemd met het UWV. Ook werd ik weer teruggeplaatst in mijn oude functie en salaris. De wet poortwachter werd opnieuw gestart en voor de tweede keer na mijn ongeluk begon het re-integratietraject opnieuw. Ik ben dit keer intern en extern stage gaan lopen om te zorgen voor een re-integratie op een andere werkplek. Mijn bedrijfsarts, manager en re-integratiecoach ondersteunden me hierin. Ze hebben meegeholpen mijn dossier op te bouwen. We hoopten hierdoor dat ik voor tenminste 30% zou worden afgekeurd om aanspraak te kunnen maken op de WIA. 

UWV

Vorig jaar april had ik gekeurd moeten worden. Maar helaas zijn er grote vertragingen bij het UWV. De onduidelijkheid van wanneer de afspraak zou plaatsvinden zorgde bij mij voor veel spanning. Door mijn NAH kan ik niet tegen onduidelijkheid en daardoor ervaar ik stress. Ik word daar heel onrustig van. 

Eind juli stond onze vakantie gepland wat ik op tijd doorgegeven had, want dat moest van het UWV. Mijn eerste uitnodiging van het UWV was dus precies op mijn eerste vakantiedag van onze geboekte vakantie. Het UWV gebeld om de afspraak te verzetten. Dat was voor hen geen probleem maar voor mij wel. Weer drie weken langer wachten tot de keuringsdatum. Weer drie weken langer onzekerheid en spanning. Het bleek voor het UWV onmogelijk om de afspraak nog voor mijn vakantie te plannen. 

Op 12 augustus heb ik dan eindelijk het gesprek met de UWV verzekeringsarts gehad. En 26 augustus met de UWV-arbeidsdeskundige. Ik ben voor net geen 65% afgekeurd. Veel meer dan ik zelf had gedacht. Ik heb nu een WIA-uitkering en twee jaar lang geen werkverplichting. Dat betekent dat ik per juli 2026 de helft van 35% van mijn oude inkomen moet verdienen om recht op een WIA-uitkering te houden. Ook voor mijn werkgever was dit een belangrijke beslissing. Als dit zwart op wit stond mochten zij mij ontslaan vanwege de vereiste ontslagvergunning. Tevens konden er afspraken gemaakt worden over de ontslagvergoeding. Na een week was de brief nog niet binnen. Ik heb het UWV gebeld en ik kreeg te horen dat de brief klaar stond om te versturen. Twee weken later was deze nog steeds niet verstuurd. Weer gebeld en nu was hij ‘net’ verstuurd. Vier weken na het gesprek had ik de brief eindelijk ontvangen. Eindelijk duidelijkheid en rust, 6 maanden later dan zou moeten. 

Mentaal heb ik erg veel last gehad van deze vertraging; dit heeft zeker niet bijgedragen aan mijn herstel. Dit heeft er zelfs voor gezorgd dat ik vanaf mei 2024 weer volledig thuis zat. Ik stond weer stil in mijn proces. Dit heeft mij veel energie en mijn werkgever veel geld gekost. 

WIA-uitkering en fietskoerier

Eindelijk was er duidelijkheid en kon ik weer vooruit kijken. Ja, ik ben afgekeurd en ik heb recht op een WIA-uitkering! 

Ik heb nu twee jaar geen werkverplichting maar helemaal thuiszitten leek me niks. Het lijkt me lastig om na twee jaar pauze weer te moeten gaan werken. Dus toen ik gevraagd werd om als fietskoerier te gaan werken leek me het een goed idee. Mijn hobby met mijn werk combineren. Wel ironisch, fietskoerier worden na NAH te hebben opgelopen na een fietsongeluk. Per september ben ik daar twee ochtenden in de week 2,5 uur per dag gaan werken. Erg leuk, want ik kwam weer onder de mensen. Het duurde even voordat ik er vertrouwd mee raakte, maar na een maand ging het steeds makkelijker. Lekker buiten werken, lekker bewegen en daarvoor ook nog betaald worden! Maar na een paar maanden merkte ik ook dat het werken me veel energie kostte, met name het vroege opstaan. Sinds het ongeluk heb ik meer nachtrust nodig dan voorheen. Ook heb ik door mijn NAH ‘s morgens een uur nodig om mijn lichaam/zintuigen wakker te krijgen. Ik doe dan niks maar ik word langzaam wakker in bed. Ik ben dat eerste uur erg onhandig en alles kost me dan veel moeite. Als ik te snel opsta, knoei ik koffie, laat ik dingen vallen en vergeet ook van alles te doen. Zelfs boterhammen smeren is dan moeilijk. Voor mijn werk moest ik vroeg opstaan. ‘s Avonds extra vroeg naar bed en ‘s morgens ging de wekker om tien voor zes. Na het fietsen ook nog even terug naar bed. Maar goed, ik had mijn routine en regelmaat. 

Verhouding belasting en verdiensten

Ik schrok toen ik realiseerde wat het financieel opleverde. Dat werkte demotiverend. Het koerierswerk betaalde op zich niet slecht, maar daar moest natuurlijk de belasting ook nog vanaf. Ook het UWV haalde er nog 70% van af. Dus hield ik van de ruim 15 euro bruto er netto zo’n 2,70 euro per uur aan over. 13,50 euro per week, 54 euro per maand. Ja, ik weet dat dit een aanvulling is op mijn uitkering. In de wintermaanden had ik goede warme waterdichte handschoenen nodig voor mijn werk en ik heb anderhalve maand moeten werken om die terug te verdienen. De inspanning en fysieke belasting staan voor mij in geen verhouding tot de verdiensten. Dus na een half jaar heb ik besloten om met deze baan te stoppen; gelukkig kunnen we ons dit financieel veroorloven. Maar het UWV maakt het daardoor in mijn ogen niet motiverender om weer aan het werk te gaan. En dat is helaas ook wat ik veel in mijn omgeving hoor. Mensen in mijn omgeving verklaarden me voor gek dat ik voor zo’n bedrag zo vroeg mijn bed uit kwam. Ook mijn werkgever had alle begrip voor mijn keus. 

Nu doe ik een paar dagen vrijwilligerswerk bij het zorgatelier van mijn vrouw. Zij is mede-eigenaar van zorgatelier “ De Stip”. Dit is een creatieve dagbesteding voor mensen met NAH. Ik werk daar op de groep en ook als ervaringsdeskundige. Hier wordt rekening gehouden met mijn belastbaarheid. Ik heb hier ook geen stress doordat er niks moet. Dit werk geeft me veel voldoening ook al verdien ik er niks mee.