Mijn naam is Michelle Kalshoven-van Middelkoop. Op het moment dat ik dit schrijf ben ik 32 jaar. Ik woon samen met mijn man en ons hondje Jake in Woerdense Verlaat. Terwijl ik dit typ is daar gelijk de confrontatie weer, want nog maar kort geleden waren wij met zijn 4tjes.  Mijn man en ik en onze 2 hondjes. Wat had ik nog graag gezegd, ….. met mijn man en onze 2 hondjes. Op 20 november 2024 hebben wij afscheid moeten nemen van ons lieve hondje Layla. Heel verdrietig. We missen haar heel erg. Door de jaren heen was Layla er altijd. Ze was onderdeel van alles afgelopen jaren. Van mijn structuur, van mijn ritme, als ik alleen thuis was, in de moeilijke tijden, elk moment.  Ze was onderdeel van elke stap die ik gemaakt heb om te komen waar ik nu ben. Layla was altijd aan mijn zijde. 

Gelukkig wordt ons huis gevuld met Jake. Gevuld met zijn aanwezigheid en energie, dat zeg ik zo, omdat Jake nu 1 jaar en 4 maanden is. Het is echt een heerlijk jong, ondeugend, energiek hondje dat nog steeds elke dag nieuwe dingen ontdekt en leert. Ons hondje Jake is een Chibull, een kruising tussen een Franse bulldog en een Chihuahua. Ik vind het leuk om met hem op pad te gaan en hem nieuwe dingen te leren en te laten ontdekken.

Genieten kleine dingen

Ik hou ervan om buiten te zijn, te wandelen, in het zonnetje te zitten of  bezig te zijn in de tuin met bloemetjes en plantjes of een klein moestuintje. Ik hou van schrijven, een boek lezen en maak vaak foto’s van wat ik tegenkom of om zo momenten vast te leggen. Ik probeer te genieten van de allerkleinste dingen en probeer altijd creatief te denken en zo te kijken en te zoeken naar mogelijkheden in plaats van te kijken naar wat niet kan. 

Mijn leven met hersenletsel

Het is in maart 15 jaar geleden dat ik na een ongeluk hersenletsel overhield. Ik was toen 17 jaar en achteraf gezien had ik toen echt nog geen idee wat dit in zou gaan houden voor mij en zou gaan betekenen in mijn verdere leven. Gelukkig wist ik toen allemaal  niet waar ik nog doorheen zou gaan. Wat was het een weg. Gelukkig kan ik nu zeggen dat ik weer weet wie ik ben en nu precies weet wat het voor mij inhoudt om hersenletsel te hebben. Het is nog steeds echt niet altijd even gemakkelijk en elke dag opnieuw is het zoeken naar balans maar ik ben heel dankbaar voor hoe ik nu in het leven sta. Dankbaar voor hoever ik ben gekomen en ook heel dankbaar dat ik nu iets kan betekenen voor een ander door te delen over mijn ervaring van het leven met NAH. 

Schrijven

Afgelopen jaar is mijn boek, mijn gedichtenbundel ‘Gedichten & spinsels over het leven, het leven met NAH, mijn leven’ uitgekomen. Zo bijzonder en zo dankbaar dat ik dit boek heb mogen maken. Ik hoop dat door te delen, mijn woorden op deze manier de woorden voor een ander mogen worden. 

Waar ik zelf ook heel blij mee ben is dat er van elk verkocht boek een deel van de opbrengst naar de Hersenstichting gaat. Mijn boek is oa te koop bij Boekscout.

Sinds een aantal jaren schrijf ik ook Miesspinsels voor op mijn Instagram-account @Miesspinsels. Inspiratie zit voor mij in alles en steeds opnieuw borrelen er nieuwe Miesspinsels op.

Wat is het ingewikkeld en wat heeft het veel verschillende facetten waarmee je te maken krijgt als plotseling alles verandert en je niet meer functioneert en bent zoals je even daarvoor nog was. Niks is meer zoals toen. Ik heb meegemaakt wat ik heb meegemaakt en ik ben door de dingen heen gegaan waar ik doorheen ben gegaan en dat is wat het is. Daar is niks meer aan te veranderen. Wel hoe ik er op dit moment mee omga. Wat ik er op dit moment mee doe. 

Daarom vind ik het ook zo leuk dat ik nu voor dit platform af en toe wat mag gaan schrijven. Blogs schrijven had ik nog nooit gedaan. Ik vind het een leuke, weer andere manier van schrijven. 

 Liefs Michelle @Miesspinsels