Lieve lezers en luisteraars van dit platform,

Al ruim een jaar is deze website een fijne plek voor mij. Ik vind hier herkenning en voel me minder alleen. Ik schrijf graag. Het is helpend bij het leren leven met mijn andere ik, een proces waar ik midden in zit. Het lijkt me leuk om af en toe blogs te schrijven voor Platform NAH. Deze blogs wil ik dan graag een positieve insteek geven; over hoe het mij nu lukt om mee te doen op een andere manier. Lang heb ik veel dingen vermeden, maar ik heb besloten dat ik niet meer de hele tijd aan de zijlijn wil staan. Ik hoop hiermee anderen te kunnen inspireren.

De val

Maar eerst zal ik me even voorstellen. Ik ben Anne Leendertse (41 jaar) en ik woon met mijn man Maarten en zoon Mick (7 jaar) in Brabant. In september 2021 heb ik een epileptische aanval gehad. Met epilepsie was ik al bekend; bij eerdere aanvallen had ik het ‘geluk’ dat ik zat of lag. Nu had ik pech en stond ik in de keuken. Ik was alleen thuis.

Waarschijnlijk ben ik op de keukenvloer gevallen en heb ik meerdere keren met mijn hoofd op de vloer gebonkt. De meeste aandacht ging uit naar epilepsie en de huisarts en neuroloog constateerden een hersenschudding. Het kon 6 tot 8 weken duren voordat dat over zou gaan. Ik had toen nog GEEN idee.

Neuropsycholoog

Na 3 maanden thuiszitten pakte ik mijn werk als Taalhuiscoördinator bij een bibliotheek weer op, maar eigenlijk voelde ik me ronduit belabberd. Ik weet nog dat mijn manager aangaf blij te zijn mij weer voor 100% beter te kunnen melden, maar dat het voor mij heel onwerkelijk voelde. Het klopte gewoon niet. Ik was voortdurend moe en thuis ging het ook niet al te best. Ik had een kort lontje en grote moeite om de prikkels van mijn toen nog kleuterzoon te managen. Op eigen initiatief zat ik 6 maanden na mijn val weer bij de neuroloog. Daar kreeg ik een doorverwijzing naar een neuropsycholoog. Die deed onderzoek en de uitslag maakte duidelijk dat er meer aan de hand was. Vertraagde informatieverwerking, moeite met dubbeltaken, verstoorde prikkelverwerking. Het begon mij te dagen. Maar heel veel snapte ik ook nog niet.

Aanmodderen

Ondertussen bleef ik gewoon werken, terwijl dat eigenlijk helemaal niet lukte. Ik smeerde mijn parttimebaan over de hele week uit. Na een paar uur werken was ik kapot. Toen ik op vakantie alleen maar moe was, dacht ik ‘zo kan het niet langer’. Ik ging weer de ziektewet in. Ik startte allerlei therapieën. Aan sommige had ik iets, anderen hielpen (achteraf) niets. Het was te veel tegelijk. Ik wist niet wat ik aan het doen was. Toch duurde deze periode bijna een jaar. En ik dacht de hele tijd dat mijn oude ik van voor de val weer terug zou komen. Dat ik alles weer zou kunnen doen zoals ik dat gewend was.

De omslag en het rouwproces

Langzaam kwam het besef dat dat niet meer zou lukken. Ik wilde het niet weten. Het deed en doet pijn. Ongeveer gelijktijdig startte ik met een hoopvolle therapie; visuele training bij een neuro-optometrist. Ik kreeg meer energie, hoefde niet elke dag te rusten en kon beter lezen. Dit gaf me vrijheid terug. Ook kwam er ruimte om te accepteren dat het anders gaat worden. Ik heb ambulante begeleiding gekregen van professionals in NAH. Het was toch wel een drempel om hier mee te starten; wekelijkse gesprekken met iemand die bij je thuis komt. Toch ben ik heel blij dat ik dit gedaan heb, het is erg fijn om te kunnen delen waar je allemaal doorheen gaat.

Andere ik

Nu ben ik bezig met het vormgeven van mijn andere ik. Ook dat is weer een heel proces. Ik ben afscheid aan het nemen van mijn werkgever en collega’s en dat vind ik emotioneel lastig. Gelukkig zijn er al best veel nieuwe lichtpuntjes op mijn pad gevonden. Ik geniet met volle teugen van mijn moestuin, heb een creatieve uitlaatklep in schrijven en het theatergezelschap NAH-ja! En yoga is en blijft een ankerpunt van rust, ontspanning én fysieke uitdaging.

Nu ik niet meer kan werken, hoop ik wel dat daar in de toekomst een nieuwe invulling voor komt. Maar wat dat gaat zijn? Ik gun mezelf tijd, en probeer mijn gevoel te volgen in wat fijn is voor mij en wat past. En ondertussen geniet ik van mijn gezin, familie en vrienden en alle kleine dingen die het leven zo mooi maken!