In gesprek met…Sanne

Sanne & NAH 

NAH opgelopen: Eind 2016 brak de voorvork van mijn fiets af onderweg naar mijn werk. Ik fietste best snel en vloog daardoor over mijn stuur en landde met mijn hoofd op het fietspad. Ik ben even buiten bewustzijn geweest en gecheckt door een ambulance. Daarna ben ik door een collega naar huis gebracht. De weken daarna was ik vooral gericht op mijn fysieke herstel en de hersenschudding nam ik niet meteen serieus. 

Wat zijn de gevolgen van het oplopen van je NAH: Mijn klachten die ik heb overgehouden zijn: dat ik snel overprikkeld ben, concentratie problemen heb, mijn korte termijn geheugen is verslechterd, en ik ben emotioneler. Ook heb ik soms wat motorische problemen en moeite om op woorden te komen. Daarnaast is mijn sociale leven op een laag pitje komen te staan en ben ik op dit moment niet aan het werk.  

Zijn er sinds je NAH, nieuwe lichtpuntjes ontstaan: Ik geniet intenser en nog veel meer van kleine momenten. Ook leef ik veel meer met de dag waardoor er meer ruimte is om echt naar mijn lijf te luisteren en hiernaar te handelen.  

Wat heb je ondernomen aan therapieën naast de reguliere geneeskunde en revalidatie: ASITT en Re-Attach bij een ergotherapeut. Daarnaast begeleiding van een psycholoog.  

Welke therapie had voor jou het meeste effect en waarom: ASITT heeft voor mij echt het verschil gemaakt. Hierin heb ik beter leren omgaan met prikkels. Het was een intensieve therapie met 3x per dag oefeningen een jaar lang. Stapje voor stapje merkte ik dat ik weer meer prikkels aan kon. Dit maakte mijn wereld daarmee ook weer steeds een beetje groter. Inmiddels kan er soms weer muziek aan thuis of lukt het weer om zelf te koken. Dat zijn twee grote passies van me dus erg waardevol dat dit soms weer lukt. 

Van welke ‘klacht’ heb je nu nog het meeste last: Snel overprikkeld raken loop ik nog vaak tegenaan. Bijkomend dan ook soms de frustratie waarom ik dingen niet kan die anderen wel kunnen. Ik functioneer het best in een regelmatige, voorspelbare situatie. Het dagelijks leven is alleen niet zo te plannen dat het altijd hetzelfde gaat. 

Hoeveel ben je nog gegroeid, beter geworden, nadat je bent gestopt met therapieën en behandelingen: Ik merk dat ik steeds beter door heb hoe ik mijn volle emmer kan legen of beter nog; kan zorgen dat hij niet te vol raakt. Dit is iets wat tijd nodig had om hier een goede balans in te vinden en dit is nog regelmatig een zoektocht. Ik vond het lange tijd best spannend om nieuwe dingen te gaan proberen. Door dit met hele kleine stapjes, en de wil om meer te kunnen, te proberen is mijn vertrouwen gegroeid. Nu neem ik soms bewust de keuze om ergens heen te gaan en overprikkeld te raken. Ik weet dat ik weer kan herstellen na een (te) volle emmer en accepteer de gevolgen.  

Hoe ziet je leven er nu uit? 

Sport en bezigheden nu: Dagelijks probeer ik te wandelen. Dit zorgt ervoor dat mijn hoofd weer wat leger wordt. Daarnaast ga ik 1x per week bootcampen. Buiten sporten werkt voor mij echt zoveel beter dan binnen! Verder luister ik naar podcasts en luisterboeken, dit gaat me beter af dan TV kijken of een boek lezen.  

Vrijwilligerswerk: Ik doe 2x 3 uur vrijwilligerswerk op dit moment. Hier snij ik verschillende materialen op maat, pak ik koffers in, ik lijm onderdelen aan elkaar en maak materiaal schoon.  

Hobby’s: Koken en bakken, lezen (luisterboeken), en buiten zijn in de natuur, liefst wandelend in de bergen! 

Favoriete muziek: Foo Fighters, Red Hot Chili Peppers, Cage the Elephant, Rock Muziek in het algemeen. Hoewel dit vaak teveel is, kan ik er enorm van genieten als ik op een goed moment weer lekker mee kan springen! 

Favoriete jaargetijde: De lente!  

Hoe ziet je sociale leven er nu uit? Het lukt soms om met vrienden wat af te spreken maar dan moet er wel een hersteldag worden ingepland erna. Het is voor mij fijn als de groep niet te groot is. Dan kan ik me focussen op 1 gesprek en hoef ik mijn aandacht niet te verdelen over meerdere mensen. Voor de afspraak ga ik eerst slapen en zorg ik voor niet al teveel prikkels. Dit lukt gemiddeld 1 – 2x per maand.  

Is er een tijd die je over wilt doen en waarom: Ik heb achteraf gezien veel te lang doorgelopen met mijn NAH klachten zonder daar actie op te ondernemen. Ik vond maar dat ik moest doorbijten en vond mijn klachten vooral onhandig. Ik koos bewust voor mijn werk en sommige sociale activiteiten maar had daarna vaak veel hersteltijd nodig. Dan nam ik vakantiedagen op bij mijn werk in plaats van me ziek te melden. Als ik al eerder beter had leren omgaan met mijn klachten had ik denk ik niet iets kunnen voorkomen, maar was er al eerder meer acceptatie en balans in mijn leven geweest. 

Waar werd je de afgelopen tijd blij van: Ik heb lange tijd gesport omdat het goed voor me is om mijn hoofd leeg te maken. Maar sinds een paar maanden merk ik dat ik ook fysiek wel echt sterker wordt en meer uitdagingen aan kan. Dit maakt me blij omdat het sporten daardoor minder therapeutisch voelt maar meer voor de lol! 

Ik kan zorgen hebben om: Onze financiële toekomst. De WIA procedure bij het UWV heeft ons erg veel energie gekost het afgelopen jaar. Nu zijn we in afwachting van de uitspraak. Spannend, maar dan weten we eindelijk waar we aan toe zijn. 

Welke opmerking hoor je het meest van mensen die vragen hoe het met je gaat: Het lijkt echt beter met je te gaan, hopelijk ben je er snel weer bovenop. Mensen hebben dan niet door dat mijn klachten blijvend zijn. De voorbereiding en hersteltijd van een (sociale) activiteit zijn vaak onzichtbaar voor anderen, dat voelt wel eens eenzaam.  

Ouderschap en NAH 

Speciale vraag i.v.m. onze themamaand van juni over ouderschap (Indien je ouder bent): Hoe ervaar je het vader of moeder zijn met NAH? Mijn klachten na het krijgen van onze zoon zijn enorm verergerd. Inmiddels is ons zoontje bijna 3 jaar en het blijft zoeken naar wat werkt. De verantwoordelijkheid en het constant aanstaan als ouder vraagt erg veel van mijn energie. Daarom hebben we meerdere dagen oppas voor hem zodat ik voldoende ruimte heb voor herstel.  

Dit heb ik van mijn kind(eren) geleerd:  Een belangrijke les die ik van hem heb geleerd is eerlijk zijn en grenzen aangeven. Baby’s doen dit door te huilen, maar inmiddels doet hij dit ook door zich uit te spreken. Ik heb al vaak gedacht, waarom kunnen kinderen zo goed hun grenzen aangeven en verleren zoveel mensen dit op latere leeftijd?!  

Advies aan andere hersenletsel helden 

Wat wil je nog kwijt aan je mede NAH-ers? Zorg goed voor jezelf! Als ik niet goed voor mezelf zorg kan ik ook niet voor anderen zorgen. Dit was in de eerste maanden na de geboorte van onze zoon de werkelijkheid. Hier ben ik nog steeds verdrietig om, maar ik weet ook dat ik het nooit meer zover wil laten komen. Ik probeer nu dus goed voor mezelf te zorgen, zodat ik er voor mijn gezin kan zijn op een manier waar we allemaal van genieten.