Door Robbin Boots.
Eind 2009 heb ik een ongeluk gehad waarbij ik een hersenschudding op liep. Waar ik toen leek te herstellen, is helaas niets minder waar. Inmiddels is er een verklaring voor mijn klachten; ik heb het Post Commotioneel Syndroom (PCS). Een half jaar geleden ben ik gestart met een behandeling hiervoor en doe ik er alles aan om te herstellen, zodat ik de moeder kan zijn die ik wil zijn.
Uitdagingen ouderschap
Het ouderschap zit vol uitdagingen en keuzes. Voor iedere ouder natuurlijk, maar voor een ouder met NAH nog een beetje meer. Buiten dat je de zorg voor je kinder(en) hebt, moet je ook voor jezelf zorgen. Of misschien moet er zelfs op sommige momenten voor jou gezorgd worden.
Meer dan anderen moet je:
- extra goed plannen
- je energie en prikkels bewaken
- voldoende rusttijd inbouwen
- dealen met de veelal onvoorspelbaarheid van jouw letsel.
Je bent beperkt. En alsof dat nog niet genoeg is: het is niet alleen jouw beperking. Jouw gezin is hier net zo goed de dupe van.
Teleurstelling
Iedere ouder wil het beste voor zijn/haar kind en wil niet dat hij of zij lijdt onder de situatie. Toch is het onvermijdelijk dat jij als je NAH hebt, jouw kind gaat teleurstellen. Als ik naar mezelf kijk is het aan de orde van de dag. Mijn zoontje heeft minimaal driedubbel zoveel energie als ik. Ik kan hem niet optillen, we kunnen niet stoeien of zomaar op pad samen. Met zijn bijna 4 jaar is het middagdutje van de baan en kan ik niet slapen als hij slaapt, maar moet hij regelmatig naar oma. Daar heeft hij niet altijd zin in. ‘Ik wil niet naar oma. Ik wil bij jou blijven. Waarom kan dat nou niet?’ Mijn hart breekt als ik hem verdrietig moet achterlaten. Zo hoort het niet te zijn. Toch is het wel onze realiteit en is het aan mij als ouder de taak om hier zo goed mogelijk mee om te gaan.
Persoonlijke ontwikkeling helpt mij
Omdat (werk)stress de oorzaak van mijn klachten zou zijn en ikzelf te gevoelig was, heb ik me enorm verdiept in persoonlijke ontwikkeling. Al is het niet de oplossing van mijn probleem, het helpt me wel enorm. Het leven an sich kost al genoeg energie. Het is fijn dat belemmerende overtuigingen, gedachten en onverwerkte emoties mij niet nog verder in de weg staan. Ik kan inmiddels goed onderscheid maken tussen wat van mijzelf is en wat door het hersenletsel komt. Dit alles neem ik uiteraard ook mee in de opvoeding.
Een kind is geen volwassene
Een kind bekijkt de wereld anders, verwerkt de dingen anders en kan het grotere plaatje nog niet zien. De hersenen zijn simpelweg nog niet volledig ontwikkeld. Hij of zij maakt een eigen verhaal op basis van dat wat hij of zij ziet en hoort. Als er informatie mist gaan ze dit zelf invullen en ontstaat er meestal een beeld die niet geheel klopt met de werkelijkheid. Zo kan een kind de overtuiging hebben, dat zij niet belangrijk genoeg zijn, dat mama of papa hem of haar niet leuk vindt of dat zij voor een van de ouders moeten gaan zorgen. Dit is uiteraard niet het geval.
Je weet nooit of je het goed doet. Ook ik niet. Ook mijn kind heeft hoe dan ook last van mijn beperkingen en zal ongetwijfeld zijn eigen (belemmerende) overtuigingen meenemen in zijn verdere leven. Toch doe ik er alles aan om hem zo goed mogelijk te begeleiden. Om hem te leren hoe je om kunt gaan met teleurstellingen, lastige emoties of wat je kunt doen als de dingen niet gaan zoals je had gehoopt. Ik laat hem zien hoe je goed voor jezelf zorgt, hoe je je grenzen aangeeft en overeind blijft als het leven tegenzit. Juist mijn situatie maakt dat ik me er extra van bewust ben wat ik mijn kind meegeef en welk voorbeeld hij krijgt.
Hoe ik dit doe? Mijn tips op een rijtje:
Praat en luister.
Ik ben me heel bewust van wat ik tegen mijn kind zeg en het verhaal wat hij daar van kan maken. Ik vertel steeds opnieuw wat er met mij gebeurd is en wat er nu met mij aan de hand is. Ik geef hem voldoende informatie zodat hij een beeld kan vormen dat klopt met de situatie. Want hoe jong hij ook is: hij begrijpt heel veel.
Zo vraag ik bijvoorbeeld wel eens aan mijn zoontje of hij weet wat er met mama aan de hand is, wat er is gebeurd of waarom ik niet mee kan naar een verjaardag. Op die manier ga ik na wat er in het hoofd van mijn kind omgaat en hoe hij de situatie ziet.
Open en eerlijk.
Niks is verwarrender dan gemixte signalen. Een kind voelt het haarfijn aan als er iets aan de hand is of wanneer jij niet lekker in je vel zit. Door hier open en eerlijk over te zijn help ik mijn kind de situatie te begrijpen en hoeft hij zich niet af te vragen of dat wat hij ziet of aanvoelt klopt.
Ik vertel het altijd als ik verdrietig ben of als ik het even moeilijk heb. Juist omdat ik zie dat mijn kind dat ook doorheeft. Ik leg uit hoe ik me voel of wat er aan de hand is. Wat ik ook heel duidelijk communiceer is dat het van mij is, dat mijn zoontje niets met mijn emoties hoeft en hij niet voor mij hoeft te zorgen. Hij mag lekker spelen.
Verbinding en vertrouwen.
Voor mijn zoontje geldt het natuurlijk net zo goed dat hij het soms moeilijk heeft met de situatie. Onze goede communicatie zorgt ervoor dat ook hij dit goed kan aangeven. Dan vraagt hij bijvoorbeeld of ik hem weer een keer van de peuterspeelzaal wil komen ophalen of vindt hij het stom dat het zo lang duurt voordat het beter gaat met mama. Ik luister naar hem en vaak balen we dan samen. Ik vind het belangrijk dat ook zijn emoties er mogen zijn en om juist hierin de verbinding te blijven opzoeken. Mijn situatie is onvoorspelbaar en onbetrouwbaar, maar mijn kind heeft het nodig om te weten en te voelen dat hij op mij kan vertrouwen. Dat ik er voor hem ben en dat hij op mij kan bouwen. We kunnen allemaal ‘niets’ aan de situatie veranderen. Het enige wat we kunnen doen is er samen zo goed mogelijk mee om gaan.
Het ouderschap zit vol uitdagingen.
PLATFORM NAH 