Door: Bart Beentjes.

Mijn naam is Bart Beentjes en ik ben 36 jaar. Ik wilde altijd al kinderen, maar ik kreeg, voordat ik kinderen had, een zwaar en heftig motorongeluk.

Motorongeluk

Ik was jong, kerngezond, in de bloei van mijn leven en ik had allerlei toekomstplannen. Het was donderdag 26 juli 2012. Het was prachtig weer om op de motor naar mijn avonddienst te gaan. Ik gaf gas en reed weg. Na ongeveer 500 meter gebeurde het. In de verte zag ik links een bestelauto stilstaan. Met nog 30 meter te gaan zag ik plotseling een auto vanachter de stilstaande bestelauto komen. Ik schrok, de auto kruiste mijn weg, ik kon niet meer remmen, de auto draaide door, mijn motor gleed onder mij vandaan, mijn handschoenen raakte het asfalt en mijn leren pak schuurde over de grond. Mijn Yamaha Thundercat klapte hard tegen de motorkap van de Peugeot. De automobilist gaf gas, want hij schrok van de klap van mijn motor en reed over mij heen. Mijn leven was 180° gedraaid.

NAH en afasie voor de rest van mijn leven

Mijn linker bovenarm was verbrijzeld, mijn kaakkoppen waren gebroken, mijn kin was gebroken, mijn gebit was daardoor een zooitje, halsaders waren gescheurd en ik had fracturen in mijn nekwervels. Later die avond kreeg ik 10 bloedingen in mijn hoofd, waarvan er 2 ernstig waren waardoor ik de rest van mijn leven verlamd en beperkt ben geraakt. Ik raakte in een kunstmatige coma. Toen was het afwachten of ik nog wakker zou worden en als ik wakker zou worden, op welke manier. Twee weken later werd ik wakker, met NAH en afasie voor de rest van mijn leven.

Het was de moeilijkste periode uit mijn leven. Ik dacht dat mijn leven klaar en op was. In december 2012 besloot ik mijn relatie te stoppen, want de hele situatie was ontzettend moeilijk. Ik ging na mijn revalidatieperiode terug bij mijn ouders wonen. Ik had een burn-out, was depressief en de gedachte over de toekomst maakte me aan het huilen. Ik had geen huis, geen baan, geen relatie, geen kinderen en ik was zelf terug een kind dat niks meer kon. Het jaar erna werd ik oom. Dat vond ik geweldig. Een aantal jaren later werd ook mijn neef vader, dit vond ik lastiger. Ik wilde ook vader worden.

Gezin

Na een tijdje zonder succes op datingsites te zitten, ging ik met mijn ouders mee op een reis. Bij die groep zat ook een jonge dame van 28. Ik raakte met haar aan de praat en die dame is nu mijn vrouw! In 2018 zijn we getrouwd en in 2019 kregen wij ons eerste kindje. Een zoon. Ik kwam er toen achter dat vader zijn lastiger was dan gedacht. Voor mijzelf zorgen leverde ondertussen weinig problemen meer op, maar nu moest ik voor mijzelf én voor mijn zoon zorgen. Flesjes geven, schone luier, trap op, trap af en de volgende fles geven. Ook de tijd in de gaten houden was belangrijk en dat was behoorlijk lastig voor mij. Mijn zoontje moest huilen, waarom? Wil hij slapen? Oh shit, de tijd, hoe laat is het? 13.00u en ik moest nog ontbijten. Ik raakte het overzicht volledig kwijt en alle handelingen met mijn halfzijdige verlammingen, NAH en afasie waren ook een grote opgave. Mijn hersenen waren beschadigd en vermoeid dus ik draaide enorm door in mijn hoofd. Gelukkig lukte het me, ondanks dat het me heel veel energie kostte en het erg pittig was. Ik vond er toch mijn weg in. In 2021 volgde ons tweede kindje.

Ik heb nu een gezin wat ik altijd al wilde en ik ben een trotse papa van twee zonen.