Door: Dennis van Elten.

Negen jaar geleden werd ik vader en dit was een punt in mijn leven waar alles veranderde. Niet alleen was ik verantwoordelijk voor mijn eigen leven, maar nu ook voor dat van een ander. In dat punt van mijn leven stond mijn leven al flink op zijn kop. Vier jaar daarvoor kreeg ik de diagnose NAH ofwel niet aangeboren hersenletsel. Terwijl ik mijn hele leven al kampte met CP ofwel Cerebrale Parese, viel nu alles op zijn plek. Dus de jaren na mijn diagnose was ik druk bezig mijn NAH een plek in mijn leven te geven. Toen ik net een beetje op weg was kreeg mijn moeder het vonnis Alzheimer. Ik noem dit een vonnis omdat je einddoel al duidelijk is, alleen je einddatum niet. 

Uitdagingen

In deze turbulente tijd werd ik dus vader van een lieve en slimme zoon. Mijn voorbeeld voor het vaderschap was mijn moeder, zij heeft mij in haar eentje opgevoed met hulp van mijn grootouders. Maar ik was dus doodsbang om vader te worden. Deels omdat mijn eigen vader er nooit was, maar ook omdat ik niet wist hoe mijn beperking mijn vaderschap zou beïnvloeden. Lichamelijk wist ik veel uitdagingen wel aan te gaan, maar zoiets als mijn kind op mijn schouders nemen zou ik nooit kunnen. Met het ophalen van het kinderdagverblijf gebruikte ik de kinderwagen als loopondersteuning. Voor het beeld dat anderen van je hebben door hoe ik loop, heb ik al jaren een soort schild opgebouwd.

Een andere uitdaging was het omgaan met prikkels en het energieverbruik dat daarbij hoorde. Als mijn zoontje sliep, sliep ik ook. De prikkels van een baby kostte veel energie, vooral als huisman. Ook had ik op dat moment te maken met het langzame verlies van mijn moeder. Dit ving ik op door rust te pakken waar ik kon.

De meeste uitdagingen zaten bij mij op het lichamelijke vlak, mijn CP maakte het vooral vaak moeilijk. Ik heb wel geleerd mijn zoontje met 1 arm van de trap af te helpen zodat ik met de andere kant de railing beet hield. Ondanks mijn beperkingen ging dit lichamelijke stuk goed, maar mijn grootste wens was om te kunnen fietsen met mijn zoontje. Helaas is daar nooit een goede oplossing voor gekomen, waardoor ik afhankelijk was van zijn moeder met vervoer. Of later de Regiotaxi toen we naar mijn moeder in het verzorgingshuis gingen. Hier moest ik iedere keer de strijd aan gaan met de chauffeur vanwege zijn kinderzitje, we moesten hem maar op schoot houden. 

Financiële uitdaging

Een andere uitdaging was het financiële vlak. Aangezien ik een paar jaar eerder was afgekeurd leefde ik op het sociaal minimum, dus veel financiële ruimte heb je dan niet. Dit merkte ik vooral nadat zijn moeder en ik uit elkaar gingen. Wonend in een te klein huis, waar ik dus geen plek voor een extra kamer voor mijn zoon had want zo’n woning is niet te betalen. Nu negen jaar na zijn geboorte ben ik voor mijn gevoel stevig in de vaderrol gegroeid en weet ik waar mijn grenzen liggen. Er blijven nog wel een paar wensen liggen waaronder een groter huis, maar ik roei met de riemen die ik heb. 

Ik zou niet meer anders willen. Ik spreek als een trotse vader.