https://podcasters.spotify.com/pod/show/platformnah/episodes/Vrijwillig-zinvol-e2g1bjj

Door: Nienke Pluk

Couchpotato

Jarenlang heb ik gedacht dat werken DE manier was om erbij te horen. Op de bank gaan liggen kan immers nog altijd. Echt een doemscenario in mijn hoofd, de couchpotato, de persoon die de hele dag de bank niet verlaat, wegkwijnend in zijn eigen ellende…. (Verdere uitleg is denk ik niet nodig, jullie snappen dit).

10 jaar

Maar wat ALS je dan toch blijft werken en je elke keer weer geconfronteerd wordt met je eigen tekortkomingen, waardoor er niets anders op zit dan de stekker eruit te trekken? Het duurde 10 jaar. 10 jaar vol vechten en strijden. En nu ik erop terugkijk heb ik bakken vol energie verspild aan het erbij willen horen, het van mezelf eisen dat het zo moet en van mijn lichaam het uiterste vragen om het voor elkaar te krijgen. Met aan het einde dezelfde conclusie: Het is niet meer voor me weggelegd.

Waar ben ik goed in en waar word ik gelukkig van?

In 2010, een maand na mijn diagnose ontving ik mijn diploma Sociaal Cultureel Werk. Een papiertje waarvan ik dacht dat ik het op dat moment net zo goed in de kliko had kunnen gooien, mijn toekomst was weg. Maar zonder er erg in te hebben ben ik altijd mensen blijven helpen, op verschillende manieren en dat was iets wat ik wilde blijven doen. Deze keer wel onder mijn voorwaarden en op afgekaderde momenten die ik zelf kon invullen. En dat is gelukt! Na een goed gesprek bij maatschappelijk werk in mijn gemeente ben ik aan de slag gegaan als ouderenconsulent. Vrijwilligerswerk, maar daarom niet minder waardevol. Ik vorm de brievenbus tussen de mens en de gemeente en ik mag gesprekken voeren met allerlei lieve opa’s en oma’s om hun welzijn in kaart te brengen. Het voelt niet eens als werk, maar op de koffie bij opa en oma waarbij je meegenomen wordt in een heel leven en talloze verhalen.

Zinvol

Moe maar tevreden leg ik thuis de laatste hand aan mijn verslagje. Op naar mijn volgende gesprek want dit geeft mij zo giga veel voldoening! En voor het eerst in lange tijd kriebelt het weer, ik voel me zinvol, op mijn manier! 

Liefs Nienke