Door: Lianne
Overleven
Na het ongeluk in 2016 heeft mijn leven jaren in teken van re-integreren en weer ´beter worden´ gestaan. Toen ik vastliep in de re-integratie en zelfs volledig uitviel, bestond mijn leven uit het beheersen van de klachten. Ik bleef maar heen en weer schieten tussen over- en onderbelasting. Beiden geen fijne plek om te zijn. Het voelde als overleven en op de slechtste momenten voelde ik me wanhopig. Waar deed ik het allemaal nog voor?
Coach
Ik zocht hulp van een coach. Zij hielp mij met het accepteren van mijn klachten en liet mij weer dromen. Zij stelde mij daarvoor de volgende vragen:
Waar droom je van? Wat drijft je? Wat geeft plezier? Wat geeft energie? Wat maakt gelukkig?
Door na te denken over de antwoorden besefte ik dat ik eigenlijk alleen nog maar bezig was met overleven. Dat ik geen dingen meer deed die me gelukkig maakten of mij energie gaven. Al mijn dromen leken te groot om ooit nog uit te komen.
Oude dromen
De (wereld)zeilreis met mijn partner leek onmogelijk en mijn werk lukte al helemaal niet meer. Dus die gedroomde (werk)specialisatie zeker niet. En ja kinderen… Dat zag ik al helemaal niet meer zitten. De afgelopen jaren had ik afscheid moeten nemen van zo veel dromen, dat ik eigenlijk niet meer durfde te dromen. Ik had mijn dromen kleiner proberen te maken, door bijvoorbeeld kortere reizen te maken, maar eigenlijk was het dan nog steeds te veel. Het voelde alsof ik iedere keer een stap terug zette en dan merkte ik dat het nóg te hoog gegrepen was. Het was teleurstelling op teleurstelling.
Drijfveren
Ik heb nogal een lijst drijfveren, maar de afgelopen jaren was ik eigenlijk vooral bezig geweest met mijn gezondheid. Het voelde alsof ik mijn nieuwsgierigheid, leergierigheid en plezier de afgelopen jaren kwijt was geraakt. Ik besloot mij niet meer alleen maar op mijn gezondheid te richten. Alles wat ik voor mijn gezondheid deed voelde namelijk ook steeds meer als iets wat ik “moest” doen. Mijn weerstand er tegen werd steeds groter. Een tijd lang wilde ik niets meer uitproberen wat mij misschien wel energieker of ´beter´ zou maken. Ik kon het niet meer opbrengen. Ik deed voor mij het minimale: ik sportte 1-2 keer per week, wandelde regelmatig en at gezond. Achteraf gezien één van de beste dingen die ik had kunnen doen. Door me op andere dingen te richten, kwam er uiteindelijk toch wel weer wat ruimte om af en toe eens wat nieuws te proberen (voor mijn gezondheid).
Weinig plezier
Ik hou van avontuur, buiten zijn, nieuwe dingen doen en leren, creatief zijn en met mijn handen bezig zijn. Lezen kan ik ook erg van genieten. Nieuwe dingen leren, zoals ik altijd deed, lukte mij niet meer en met het proberen beheersen van mijn klachten was ik ook mijn plezier verloren.
Nieuwe dromen maken
Uiteindelijk maakte ik nieuwe dromen. Ik wilde nog steeds de wereld ontdekken, mijn partner gelukkig ook. We verkochten onze zeilboot en kozen voor een buscamper. Dit bleek een stuk beter te doseren. We reden kortere stukken en onderweg parkeerden we de bus, zodat ik achterin een dutje kon doen. Zo gingen wij op avontuur en ontdekten we de wereld. We gingen naar Frankrijk, Zweden en Noorwegen. Het was niet altijd makkelijk, maar we genoten met volle teugen van de veranderende omgevingen en we waren veel buiten.
Verder wilde ik nog steeds graag nieuwe dingen leren. Ik vond op internet een beginnerspakketje voor borduren (met uitlegvideo’s) en ik besloot ook op naailes te gaan. Winkelen vond ik niet leuk meer, maar ik droomde nog steeds van mooie kleding. Uiteindelijk bleek er vlakbij een naaigroepje met een docente te zijn. Op nog geen vijf minuten fietsen! Dat beginnerspakket is ruim een jaar later nog niet afgerond, maar dat maakt niet uit. De naailes bleek een groot succes! Het is een klein groepje op de dinsdagochtend, iedereen werkt in zijn eigen tempo aan zijn eigen project. De docente is geduldig, denkt mee en helpt zo nodig. Bovendien kon ik zelf aangeven hoe vaak ik kwam, iedere week, iedere twee weken of af en toe. Zolang ik het maar duidelijk aangaf. Ik bleek niet de enige te zijn met medische problemen en het voelde goed om onder de mensen te zijn. Ondertussen heb ik een aantal nieuwe kledingstukken gemaakt en leer toch, terwijl ik bezig ben. Tenslotte zou ik graag een kind(je) krijgen. Op dit moment is dat geen optie. Dat geeft soms een intens verdriet. Ik ben bang dat het nooit zal kunnen of dat er pas ruimte is op het moment dat ik geen kinderen meer zal kunnen krijgen. Ik probeer het te zien als een droom, die hopelijk ooit uit zal komen.
Plezier en nieuwe dingen doen
Met de nieuwe dromen, deed ik weer dingen die me plezier gaven en ik probeerde nieuwe dingen uit. Zo ging ik samen met mijn partner naar een klimmuur, eng! Mijn hartslag zat in mijn keel, maar ik deed het mooi wel! Ik hielp mijn partner met klusprojecten in huis en zelf maakte ik een mooie plank voor over het bad (met gleuf voor mijn e-book en telefoon). Langzaam begon ik weer te geloven dat ik nieuwe dingen kon leren en dat er ook nog wel dingen waren die ik nog wél kon! Weliswaar met hulp, in kleine stapjes en met regelmatig pauze, maar ik kon het wel!
Op maat maken
Langzaam kreeg ik het gevoel dat ik weer richting aan mijn leven kon geven, dat ik plezier had en dat mijn leven niet doelloos was! Wat mij gelukkig maakt, bleek een combinatie van plezier en mijn dromen verwezenlijken. En dat geeft mij dan weer energie. Zelfs met nieuwe medische problemen, vele afspraken in het ziekenhuis en reizen die daardoor steeds maar uitgesteld werden, had ik nog het gevoel dat mijn leven zin had. Ik kon namelijk nog steeds regelmatig naar naailes en de dingen blijven doen die me plezier gaven. Ik had niet meer het gevoel dat mijn leven pas zou beginnen als ik beter was. Mijn leven is heel anders dan ik mij had voorgesteld, ook heb ik nog steeds veel aanpassingen nodig. Soms kan ik nog steeds erg verdrietig zijn over wat ik verloren heb. Maar mijn leven voelt niet meer als een slecht zittend kledingstuk.
PLATFORM NAH 