Door: Romy van Berkel.

November

Het is november en bij ons in Brabant dé start van het carnavalsseizoen. Dan komt ook nog eens de beste man met de witte baard langs en met één knip in je vingers is het alweer kerst. Voor mijn gevoel komt alles tegelijkertijd en voelt het soms alsof ik verdrink in alles wat met hersenletsel nieuw voor mij is. In alles wat ik wel wil, maar niet kan en waar ik dan toch voor kies ook al weet ik de gevolgen er van. De verwachtingen van mezelf en wat ik denk dat anderen van mij verwachten, het voelt beklemmend. Er komt ineens zoveel op mij af. 

Carnaval

Een seizoen waarbij ik vorig jaar nog heel actief in de carnavalsvereniging aanwezig was en wat ik gewoon zomaar zonder nadenken deed. En nu sta ik aan de zijlijn, een plek die mij past, maar als je er voor je gevoel naar toe wordt geduwd terwijl je juist nu even niet aan die zijlijn wil staan, dan is dat heel erg frustrerend.

Onze zoon is afgelopen weekend onthuld als adjudant van de jeugdraad. Een drukke tijd staat dus voor de boeg. Ik zie hem stralen van oor tot oor, mijn moederhart lacht want je kind zo zien stralen is het mooiste wat er is! En ik gun hem deze fijne en leuke tijd ook zo! Tegelijkertijd voel ik ook verdriet, om wat ik meer had willen doen in de voorbereidingen, om dingen waar ik niet bij kan zijn en verdriet dat ik middenin de drukte van mijn gezin in het carnavalsgebeuren mij er niet bij voel horen. Dat gevoel is er, ook al weet ik dat ik er wel bij hoor!

Ik denk graag in mogelijkheden en die zijn er gelukkig. Zo heb ik mee kunnen kijken via een livestream tijdens de onthulling van het volwassen prinsenpaar. En tijdens de jeugdonthulling ben ik er toch een moment bij geweest. Daarvoor heb ik de rest van de week niets gepland, zodat ik rustig kon bijkomen. Heel fijn en toch botst het in mij en zou ik het ook graag anders willen. Het gebeurt allemaal zo dichtbij en ik voel mij ver weg staan. Toch geniet ik ook vanaf de zijlijn als ik zie dat de rest van het gezin het zo leuk heeft. Het is allemaal heel dubbel dus.

Vertragen

In een drukke maatschappij waarin wij met hersenletsel mogen vertragen. Voelt het nu even als moeten en dat is het ook. Al ben ik van mening dat de wereld om ons heen soms ook eens zou mogen vertragen. Nu ik aan de zijlijn sta, zie ik de mensen om mij heen vliegen daar waar ze juist even mogen landen. Ergens ben ik dankbaar dat mijn lichaam mij nu helpt met vertragen, hoe ontzettend lastig het ook is middenin de drukte. Ik merk nu dit feestseizoen is gestart als moeder hoe heftig de snelheid om mij heen is. Ik kan het echt niet bijhouden en het voelt soms alsof iedereen om mij heen mij voorbij raast. En als ik instap in die sneltrein, dan word ik er in de eerste bocht alweer uitgeslingerd. 

Juist in deze maanden is het mij duidelijk, wat gaat het snel! Hoe kan ik bij mijn eigen rust en hart blijven zonder mijzelf en anderen daarin te kort te doen? Hoe kan ik meegenieten vanaf mijn eigen plekje aan de zijlijn, met toch het gevoel dat wij het samen doen? 

Uitspreken

Gisteren kreeg ik een uitnodiging voor kerst. Ik voelde paniek in mij, ook dat is iets nieuws wat ik er gratis bij heb gekregen. Veel vragen en onrust in mijn hoofd. Wat mij helpt om sneller de rust daarin te vinden is dit gevoel meteen uit te spreken. Samen met Roel heb ik hierover gepraat: Wat gebeurt er? Waarom ontstaat dit gevoel en wat is voor nu helpend? Dit hebben we een tijd terug ook voor Sinterklaas gedaan. Gelukkig hebben wij voor mijn herseninfarct nooit heel uitbundig Sinterklaas gevierd en verandert er hierdoor weinig voor onze kinderen.

Helpend voor mij

Hieronder zet ik op een rijtje wat voor mij helpend is. 

* We maken samen een duidelijke planning voor de feestdagen. Met daarin ook afspraken naar anderen, zodat wij dit als gezin samen kunnen doen en ik hierin niet de uitzondering ben. Dat geeft mij wat meer rust en het gevoel dat we het samen doen is ook heel fijn.

* De kinderen mogen één keer per week hun schoen zetten en op een vaste dag. Dit zorgt voor duidelijkheid en rust binnen het gezin. Deze tijd is al spannend en druk genoeg.

* Pakjesavond vieren we met opa’s en oma’s samen zodat het maar een keer is. We hebben nog geen neefjes of nichtjes dus dit is voor ons heel makkelijk en het geeft ook meer rust. Normaal gesproken samen met tantes en ooms maar dit jaar wat kleiner. Een kleine aanpassing om te ervaren hoe dat gaat.

* In plaats van druk bezochte intochten bakken wij thuis pepernootjes of knutselen wij iets met sinterklaasmuziek op.

* En wat er anders is dit jaar, is dat we een betere planning hebben in cadeautjes. We hebben vooraf al bedacht wie wat krijgt, ik doe dit samen met Roel en ik noteer wanneer ik of Roel het besteld hebben en wanneer we het gaan inpakken.

* Mijn oudste dochter gaat naar de sinterklaasmiddag hier in het dorp met de jongste. Zodat ik de drukte niet in hoef. En dat vind ik eigenlijk zo schattig en leuk. Grote zus trots en mama natuurlijk ook! Zolang ze het leuk vindt en mij helpt vanuit haar rol als kind/zus, vind ik dit ook heel fijn.

* Praten en overleggen doe ik ook met mijn kinderen. Voor het carnavalsseizoen ben ik met onze zoon de adjudant ook gaan praten. ‘Wat vind jij belangrijk? Waar moet ik bij zijn? Wat heb je nodig?’ En zo komen de mooiste gesprekken. Ik kom erachter dat de kinderen niet veel van mij verwachten, maar dat ik juist veel van mijzelf verwacht. Ik ben er echt voor ze ook al is het anders.

* Alles mag er zijn, ook frustratie is soms nodig om iets te bereiken of te verwerken. En ik zit daar nu een tijdje in en het mag ook even. Het is allemaal nieuw voor mij, ik geef mijzelf de tijd om te wennen en soms lukt dat niet en ook dat is oké. Alles wat zich aandient is even nodig nu, hoe stom het soms ook is. Het geeft mij rust om te weten dat dit erbij hoort om weer verder te groeien.

Ik hoop dat iedereen op zijn manier de lichtpuntjes in de drukke maanden vindt. En laten we samen een kaarsje branden voor onszelf. Dan zijn er heel veel lichtstralen in deze feestmaanden! 

Veel liefs Romy