Door: Nienke Pluk

Ding dong!!!

Wanneer de deurbel gaat veer ik overeind. Al aangekondigd smachtte ik naar hun komst! Pakjes!
Op dit moment kijk ik uit naar deze pakjes die voor mij van van onbetaalbare waarde zijn. En nu hoor ik je denken, wat kan er zo verschrikkelijk kostbaar zijn?
Rust! Ja gek hè? RUST. Rust in een pakje….. jaja…… JA ECHT!
In de pakjes zitten namelijk boeken! In mijn geval meestal recensieboeken. Ik lees ze en geef daarna mijn ongezouten mening over deze boeken.

Mijn rusteloze ik komt tot rust

De reden dat ik dit doe, is omdat ik heb ontdekt dat ik rusteloos ben. Ik ben altijd in beweging, zowel lichamelijk als in mijn hoofd. En stilzitten is niet aan mij besteed. Maar mijn lichaam en mind vragen wel om rust, ze vragen dit niet, ze schreeuwen erom!
Lang heb ik ze stoïcijns genegeerd, met alle consequenties van dien. Simpelweg op de bank kruipen en uitrusten is niet aan mij besteed, dat lukt me op een of andere manier niet. Binnen de kortste keren schreeuwt het duveltje in mijn hoofd dat ik op moet staan en iets “nuttigs” moet gaan doen.
Deze boeken gaan me daarbij helpen want met 1 van hen in handen kan ik zo gemakkelijk een uurtje, of meer gaan verdwalen in een andere wereld. Kopje thee, achtergrondmuziekje en weg ben ik! En het duveltje is ook lekker afgeleid en heeft geen tijd me te pesten!

Rust, afleiding en het opladen van mijn batterij

Meestal bevind ik me in fantasyverhalen, hier een daar een roman, eigenlijk maakt het me niet zoveel uit, als ik maar kan lezen.
Nog even een bladzijde verandert al snel in een hoofdstuk, of 2 ( lees: of gewoon het hele boek).
Rust, afleiding, het opladen van mijn batterij. Dit is een van de weinige manieren waarop ik dat voor elkaar krijg. En…. ik me niet schuldig voel over het feit dat ik het doe.

Back to reality

Wanneer de deur open gaat en mijn lief binnen loopt, land ik weer op aarde. Jeetje is het al weer zo laat?! Ik schuif een boekenlegger in mijn boek en sluit hem. Back to reality.
Vanavond nog een paar pagina’s voor het slapen gaan en morgen verdien ik ook weer een “rust” moment!

Liefs Nienke