Door: Romy van Berkel

Eenzaamheid

Deze maand staat in het teken van eenzaamheid. Toen ik het berichtje voorbij zag komen met de vraag of iemand daar over zou willen schrijven, voelde ik weerstand. Want ik heb een druk gezin, dus ik ben niet eenzaam. Hier ga ik niet over schrijven. Maar toch hield het mij bezig. En ik weet ook dat op het moment dat je weerstand voelt in je lijf of gedachten, dat het iets is wat juist wel gezien wil worden. Wat vertelt dit over mij? Ik ben gaan voelen en schrijven en besefte dat ik mij wel degelijk regelmatig eenzaam voel. Zelfs in de drukte van mijn groot gezin. 

Eenzaam revalideren

De eenzaamheid die ik heb gevoeld tijdens mijn revalidatietraject in het revalidatiecentrum weg van mijn gezin. Dat was een eenzaamheid in de diepste diepte. Zwart, donker, een plek in mij waar ik niet graag meer wil zijn. Ondanks het samen zijn met lotgenoten, lieve therapeuten en verpleegsters om mij heen, is het anders samen zijn dan met de dierbaren waar je het meeste van houdt. De liefde van je dierbaren om je heen halen het diepste eenzame gevoel bij je weg. Het leven waar jij middenin zat gaat om je heen “gewoon” door en ik stond voor mijn gevoel stil. Samenzijn is sindsdien niet zomaar samen zijn, het is veel meer dan wat je in woorden kunt omschrijven. 

In het kleine vind je het grote om je heen

Ondanks dat ik nu precies op de plek ben waar ik wil zijn, thuis bij mijn liefdevolle gezin en ik hulp heb van andere dierbaren, komt de eenzaamheid regelmatig om de hoek kijken. Mijn leven is kleiner geworden. En dat hoeft niet altijd negatiever te zijn, nee juist in het kleine vind je het grote om je heen. En ik weet dat als je aan de zijlijn mag kijken, je soms meer ziet dan als je er middenin zit. En toch moet ik ook nog even wennen aan mijn nieuw plek, mijn nieuwe ik of onze nieuwe situatie. Ik wil als moeder het liefste overal bij zijn en betrokken zijn bij alles wat je kinderen meemaken. Het bezige bijtje in mij, wat altijd meteen klaar stond om te helpen en te regelen, mag nu wat vaker blijven zitten. En dat is lastig. Het oude in mij wil gaan staan, maar het nieuwe vraagt om een grote stap terug te doen. Dat is intern regelmatig een gestoei en ik voel mij eenzaam in mijn zijn. Om je heen weet iedereen met goede bedoelingen te vertellen hoe jij het moet gaan doen. Terwijl het gene wat ik “moet” misschien niet is wat ik wil. Laat mij maar zelf uitproberen en ook al hoef ik dat niet alleen te doen, dit voelt soms wel zo want niemand voelt wat jij voelt. 

Gemis

Wanneer je als moeder op minder goede dagen, dingen of momenten moet laten, gaat alles om je heen wel door. Momenten waar je anders bij was geweest en die je nu moet missen. Dingen die je anders zelf wel had opgepakt en had gedaan, zie je nu voor je neus gebeuren maar je kunt net niet ingrijpen. Ook dan voel ik mij eenzaam. Het lukt mij al steeds vaker om dingen te laten voor wat ze zijn en te kijken naar wat mij wel lukt.  En toch geven deze lastige momenten een gevoel van gemis naar iets wat ik nog niet gevuld krijg. 

Wat voor mij helpend is in deze situaties. 

– Praten over mijn gevoelens hoe donker ze soms ook zijn. Eerlijk zijn over mijn gevoelens is voor mij helend. Ik praat graag met mijn vriend hierover, maar ook regelmatig met andere mensen waarbij ik mij vertrouwd voel. Kwetsbaar opstellen zorgt voor verbinding en helpt in eenzaamheid. 

– Ik praat ook met onze kinderen over mijn gevoelens in taal die voor hun te begrijpen is. Kinderen voelen veel meer aan dan wij denken en ze zijn een grote spiegel. Door eerlijk mijn gevoelens te delen in mindere dagen weten zij wat er met mij aan de hand is. Ik benoem dat deze gevoelens van mij zijn en dat ze zich hierover geen zorgen hoeven te maken. Bijvoorbeeld: Deze gevoelens zijn van mama en ik heb ze nodig om te ontdekken wat ze mij willen vertellen, jullie mogen lekker spelen. Zo hoeven zij dit (onbewust) niet voor mij te dragen. Tegelijkertijd geef je het voorbeeld dat eerlijk zijn over je gevoelens niet erg is en voelen ze zich andersom ook veilig om dit met je te delen wanneer nodig. 

– Niet vechten tegen je gevoelens ook al voelt het zwaar. Alle gevoelens hebben hun verhaal en willen je iets vertellen. Een dieper dal vol lessen om vervolgens weer het licht te mogen voelen. Eenzaamheid is ook een gevoel dat er soms mag zijn, het is niet altijd makkelijk. Zoek hulp als het niet alleen gaat, je hoeft het niet alleen te doen.

– Het helpt mij ook om met lotgenoten te praten bij wie ik herkenning voel. Helaas is een lieve vriend van mij een lotgenoot, maar het fijne hier aan is dat we herkenning voelen bij elkaar en we elkaar echt begrijpen. En dat maakt dit proces ook minder eenzaam. Al wens je dit natuurlijk niemand toe. 

– Schrijven vanuit gevoel.

– Liedjes luisteren die voor mij helpend zijn.

– Om mij heen kijken en zien wat ik allemaal nog wel heb. Dankbaar zijn voor alle liefde die ik mag ontvangen. Hoeveel mensen er altijd voor je klaar staan. Een rijkdom van liefde!

May&June – Bij mij

En dan sluit ik graag af met een tekst uit het liedje van May&June Bij mij:

Bij mij ben je voor altijd er is niemand dichterbij, geloof me ik ben nooit alleen ik ben altijd nog bij mij! 

Liefs Romy,

Ps. Alleen voelen mogen we ook samen.