Door: Kesty van Ree
Eenzaamheid. Een thema dat veel speelt bij mensen die noodgedwongen vaker alleen thuis zijn. Zo ook bij veel mensen met niet aangeboren hersenletsel. Staat NAH dan gelijk aan een eenzaam leven? Nee, voor mij niet. Leven met hersenletsel en vooral ook leren leven met hersenletsel, gaat voor mij over omgaan met verlies. Eigenlijk gaat dit op voor heel veel gebieden, maar dat gaat (in ieder geval zeker voor mij ) ook op voor het verlies van het sociale leven dat je kende voordat je hersenletsel op liep. In ieder geval voor veel mensen.
Vroeger
Vroeger, in de tijd voor mijn hersenletsel, was ik een drukke en bezige bij. Ik werkte fulltime en had daarnaast een druk sociaal leven. Geen weekend thuis zeg maar. Ik had vriendinnen door het hele land, als resultaat van studie en werk in verschillende steden. En iedereen vliegt uit naar een ander stukje Nederland, of zelfs daarbuiten. We spraken af voor etentjes doordeweeks, afspraken met het hele gezin in het weekend en liepen alle verjaardagen af, van zowel de kids als de volwassenen. En dan heb je natuurlijk ook nog je familie! Kortom, druk en veel gezelligheid. Alhoewel ik ook toen wel eens dacht, pffff, ik word geleefd. En dat is natuurlijk ook zo.
Hoe het nu is
Het contrast met hoe mijn sociale leven nu is, kan bijna niet groter zijn. Eigenlijk hou ik nog steeds van die drukte en gezelligheid. Denk ik. Maar ik kan het gewoon niet meer aan. Ik woon in een klein dorpje waar het OV eigenlijk niet noemenswaardig is. Mijn vriendinnen, met wie ik nog wel contact heb, wonen te ver om zo even alleen naartoe te rijden. Eer dat ik er zou zijn ben ik al overprikkeld. En het leven van die vriendinnen gaat natuurlijk gewoon door. Die werken bijvoorbeeld nog wel gewoon fulltime en zijn ook druk met gezin en werk. Dus afspreken moet vooral in het weekend gebeuren en met het hele gezin vaak. Zodat ik niet zelf hoef te rijden. En meer dan 1 afspraak per weekend wil ik ook niet doen. En we hebben natuurlijk meer te doen in een weekend :-). Wat dacht je van langs de voetballijn staan of familiebezoek. Nog steeds volle planningen.
En dat maakt het dus lastig. Lastig om te plannen, mensen te blijven zien. Gelukkig zijn er vriendinnen die wel blijven komen en het geen probleem vinden om elke keer naar mij toe te komen. Dat zijn de pareltjes die ik heel dichtbij mijn hart koester.
Afhakers
Afhakers heb je ook in slechte tijden. Ze zeggen dat je je echte vrienden pas leert kennen, in slechte tijden. Dat is zo ontzettend waar. Ook wij hebben dat meegemaakt. Maar ik weet niet of je het mensen kwalijk kunt nemen dat ze je niet meer uitnodigen. Of het heel bewust gebeurd is ook de vraag. Als je mensen natuurlijk minder ziet, verdwijn je een beetje uit de inner circle en denkt iemand misschien gewoon minder of niet meer aan je. Het is niet leuk en doet misschien zelfs wel een beetje pijn. Bij sommige ‘verloren vriendschappen’ is dat ook echt wel zo, ik dacht dat dat een diepere vriendschap was. Maar bij andere denk ik, jammer, your loss. Het zij zo.
Nieuwe ronde, nieuwe kansen
Gelukkig is er nog altijd zoiets als nieuwe ronde, nieuwe kansen. En het verlies van het één, biedt ruimte en tijd voor nieuwe vriendschappen of aangepaste bestaande vriendschappen. Ook hier geldt dat ik probeer te focussen op wat er nog wel kan en dingen aan te passen zodat het voor mij beter gaat. En de focus te leggen op dat wat er toe doet. Kwaliteit gaat in dit geval echt boven kwantiteit.
Family comes first
Voor mij is het zo dat het principe family comes first nog meer is gaan gelden. Altijd en overal. Na alles wat we hebben meegemaakt de afgelopen jaren, is het me meer dan duidelijk geworden, dat je familie degene zijn op wie je kunt bouwen, die er voor je zijn en die altijd maar dan ook altijd je rots in de branding zijn. En vice versa. Dus een groot deel van onze vrije tijd gaat met alle liefde naar onze families.
Verder heb ik een aantal goede vriendinnen, die ik nog steeds zie en altijd zal blijven zien. Dat zijn die pareltjes waar ik het eerder over had. We kunnen elkaar niet zo vaak meer zien als vroeger misschien, maar blijven wel op de hoogte van elkaars leven en proberen elkaar regelmatig ook te zien.
En inmiddels heb ik ook veel online contacten. En die zijn ook heel waardevol en fijn. Vaak zijn dit lotgenoten en begrijpen we elkaar dus als geen ander. Vaak hebben we dagelijks contact, en sommige zijn ook wel echt vriendinnen geworden. Wonen ook door heel Nederland. Hé, daar zie ik een overeenkomst met mijn pre-hersenletsel leven 🙂.
Mijn tips tegen eenzaamheid
- Neem een hond: je komt paar keer per dag buiten, komt mensen tegen waar je een praatje mee kunt maken, hebt thuis aanspraak en een hond geeft onvoorwaardelijke liefde, aandacht en je hebt er echt interactie mee.
- Ga op onderzoek uit of je iets van vrijwilligerswerk kunt doen in de buurt. Voor mij is Platform NAH mijn vrijwilligerswerk en dit geeft mij veel voldoening en ik word blij van de contacten die ik heb met teamleden en volgers via de socials.
- Probeer af en toe je grenzen op te rekken, door toch een keer een bakkie te doen met de buurvrouw. Is dichtbij, je bent zo thuis als het niet gaat.
- Denk creatief. Nee je kunt misschien niet naar een groot feest, maar probeer af te spreken voor een wandeling met degene die het feest gaf. Of ga een half uur voor het feest begint en blijf bijvoorbeeld een uurtje met oordoppen in indien nodig. Probeer het zo te creëren dat het wel gaat voor je. Al is het maar even en is het je waard.
- Denk na over hoe je wel contact kunt onderhouden met diegenen die je graag wilt. Bijvoorbeeld door zelf pro actief eens een whats apje te sturen in plaats van af te wachten tot zij jou appen.
- Ga iets aan beweging doen wat bij je past. Er zijn echt mogelijkheden, ook voor jou als je hersenletsel hebt. Dan ben je ook onder de mensen.
Conclusie
Eenzaamheid gaat niet automatisch op voor mensen met hersenletsel. Is mijn mening. Je kunt er zelf heel veel aan doen. Tuurlijk is mijn leven nu ook anders, maar dit wil niet direct zeggen dat het slechter is geworden. Ik geniet intens van de momenten die er wel zijn. Maar af en toe mis ik het leven met de vele feestjes en etentjes nog wel een beetje…..Toch ben ik nooit bij de pakken neer gaan zitten, dat zit gelukkig niet in mijn karakter. Ik kijk altijd naar wat wel kan. Ik weet dat niet iedereen dit kan. Vind jij het echt heel moeilijk om iets tegen de eenzaamheid te doen, zoek dan hulp. Misschien kan je huisarts je op weg helpen?? Schaam je niet om hulp te zoeken. Probeer open minded te zijn en iets te zoeken dat bij jou past. Iedereen is anders en heeft aan andere dingen behoefte. Ook voor jou is er een mooi leven weggelegd, ook met hersenletsel kun je genieten en dat hoeft echt niet alleen.
PLATFORM NAH 