Wat Cognitive FX mij heeft gebracht

Gastblog door; Annemieke

In mijn eerste blog vertelde ik hoe ik NAH heb opgelopen en hoe ik de eerste jaren struggelde om de dagen door te komen. Vandaag vertel ik wat voor mij de ommekeer was en hoe ik weer vooruitging in plaats van stilstond.

Crowdfunding

Op een gegeven moment was de maat vol voor mij en besloot ik naar Cognitive FX in Utah te gaan. Het kost een paar centen, die ik zelf niet had dus bij elkaar moest crowdfunden, maar het is het meest waardevolle wat ik voor mezelf had kunnen doen. Aldaar voelde ik binnen een paar dagen de mist optrekken en leek mijn hoofd weer te functioneren. Ik herinnerde me dingen van een paar dagen terug, iets wat ik jaren niet gekund had. Het echte resultaat kwam gedurende een half jaar na mijn thuiskomst toen ik voelde dat er weer ruimte was om verder te kijken dan mijn hersenletsel alleen.

Op zoek naar nieuw doel

Tijdens mijn tijd van ziek thuis zijn vond ik het leven behoorlijk saai. Niet dat ik veel anders kon dan de (gedeelde) zorg voor de kinderen en het huis, maar met de herinneringen aan mijn flitsende leven voorheen moest ik iets hebben om omhanden te hebben om niet helemaal in een donker gat te vallen. Mijn interesse in duurzaamheid werd gewekt en door mijn creatieve geest besloot ik om zelf plasticvrije, natuurlijke en handgemaakte verzorgingsproducten te gaan maken.

Eerst maakte ik dat alleen voor mezelf en gaf ik wat cadeau aan vriendinnen en familie. Maar ik merkte dat wat ik maakte eigenlijk best wel goed was. Ook de reacties uit mijn omgeving waren alleen maar lovend. Dus besloot ik dat natuurlijke verzorging mijn deur naar de buitenwereld zou worden en dat dit de weg was naar een nieuw en bevredigend bestaan. Hoofd en lijfzaken, natuurlijk genoemd naar mijn persoonlijke verhaal, werd geboren.

Met vallen en opstaan

Na CFX had ik de energie om verder te werken aan mijn bedrijf met een WIA uitkering als veilig vangnet. Ik had de tijd om mijn recepten verder te ontwikkelen, mijn assortiment uit te breiden, een website te bouwen en te leren hoe je nou eigenlijk zelfstandig ondernemer bent. Natuurlijk ben ik geen doorsnee ZZP-er, die 80 uur per week werkt om zijn/haar bedrijf op te bouwen. CFX is een wonder gebleken, maar hoewel ik nog altijd merk dat ik steeds meer kan, zal ik waarschijnlijk nooit meer helemaal de oude worden. Dus werk ik als het kan, en niet als het niet kan. Met vallen en opstaan leer ik waar mijn brein nog toe in staat is (vrij veel gelukkig) en waar mijn grenzen liggen. Slim om te gaan met mijn energie, hulp te vragen en werk uit te besteden wat iemand anders beter kan.

Ik ben een vechter, altijd al geweest. Ik weet, na een korte tijd flink gebaald te hebben, een nare situatie altijd om te zetten naar een nieuwe koers. Ik zie het leven als iets kostbaars wat sneller voorbijgaat dan dat je zou wensen, dus waar je zo veel mogelijk uit zou moeten halen. Letsel compliceert de boel behoorlijk natuurlijk, maar toch ben ik nog net zo, of misschien juist wel meer ambitieus dan ik ooit was. In zelfmedelijden wegkwijnen is geen optie.

Het onmogelijke doen binnen de mogelijkheden!

Voor mijn letsel had ik nooit de moed gehad om voor mezelf te beginnen. Vond ik dat ik vooral binnen de lijnen moest kleuren om de zekerheden in het leven niet kwijt te raken. Nou, met hersenletsel zijn de zekerheden zeker weg! Maar hoe eng dat aan het begin ook was, vind ik dat het achteraf ook wel weer bevrijdend is. Zonder zekerheden kon ik kijken naar mijn (onrealistische) dromen en die zoveel mogelijk waarmaken. Het onmogelijke doen binnen de mogelijkheden die er nog zijn. Hoe vet is dat!?

Ben ik al waar ik wil zijn? Echt niet. Zowel zakelijk als lichamelijk niet.